Anna Onichimowska świetnym cyklem o młodocianych narkomanach ("Hera moja miłość", "Lot Komety") udowodniła, że jej talent wykracza daleko poza pisanie dziecięcych przypowiastek. Myślę, że "Najwyższa góra świata", to coś pomiędzy tymi dwoma obliczami autorki. A może coś ponad całą jej twórczość? Książka dla dzieci nieco starszych, które w bajki raczej już nie czytaj więcej... wierzą, ale które bardzo chciałyby być kochane, które boją się raczej docinek na temat swojej tuszy lub odstających uszu, niż potwora spod łóżka. Napisana szczerym, bezpretensjonalnym językiem książka, a raczej zbiór opowiadań pomaga dzieciom wejść w zimny świat, który czeka za progiem domu i nauczyć się, że trzeba wstawać po każdym niepowodzeniu. ...Chociaż mówiąc szczerze nie czytałem "Góry" dla pocieszenia, czy odkrywania jakiś morałów, ale dla poczucia bezbrzeżnego, dziecięcego smutku i przerażającej samotności jaki w niej panuje.(kiedy poznałem tą książkę miałem jakieś 13 lat i nie miałem już problemów z moimi odstającymi uszami, mimo to wracałem do niej bardzo często, właśnie żeby poczuć ten klimat). Mam nadzieję, że te opowiadania nie działają w ten sposób na młodsze dzieci :P Piękna i mądra książeczka.

Anna Onichimowska świetnym cyklem o młodocianych narkomanach ("Hera moja miłość", "Lot Komety") udowodniła, że jej talent wykracza daleko poza pisanie dziecięcych przypowiastek. Myślę, że "Najwyższa góra świata", to coś pomiędzy tymi dwoma obliczami autorki. A może coś ponad całą jej twórczość? Książka dla dzieci nieco starszych, które w bajki raczej już nie czytaj...