„Dopóki żyję wspólnie biją nasze serca.”

Nie mam absolutnie żadnego doświadczenie w temacie mangi, ale ponoć wszystkiego w życiu trzeba spróbować i postanowiłam przeczytać Balsamistę. Początkowe trudności z dość chaotycznym prezentowaniem wydarzeń, dużą ekspresją bohaterów oraz czytaniem przerzucając kartki z lewej do prawej (to chyba było największe wyzwanie jeśli całe życie czytało się książki w układzie prawa-lewa) zamieniły się szybko w ekscytację i naprawdę wciągnęłam się w treść.

Tematyka dość trudna, śmierć zawsze jest przerażająca i smutna, rodzi wiele emocji, pomimo iż jest nieodłącznym elementem życia, ja osobiście chyba nigdy się do niej nie przyzwyczaję na tyle, żeby czuć się w tym temacie swobodnie, a już na pewno nigdy nie wyobrażę sobie co czują osoby, które pracują przy zwłokach. A tutaj mamy balsamistę i jego rozterki. Wszystko było dla mnie nowe i bardzo ciekawe.

Śmierci było naprawdę dużo, ale znalazło się też wiele mądrych rzeczy, przemyśleń nad życiem i umieraniem i postrzeganiem jej przez żywych, a to co robił dla zmarłych Shinjiro było na swój sposób niezwykłe.

Wiele emocji wzbudził we mnie główny bohater. Od pierwszych stron znienawidziłam go, wydawało mi się, że jest aroganckim dupkiem, a później odkrywamy jego drugą naturę i dowiadujemy się więcej o jego emocjach i o tym, jaki jest naprawdę i co sprawia, że jest taki a nie inny. Shinjiro jest naprawdę ciekawą postacią i myślę, że na swój sposób go polubiłam i w pewnym stopniu zrozumiałam jego naturę, aczkolwiek przyszło mi to z wielkim trudem.

Największą wadą tej mangi było to, że za szybko się skończyła! Dlatego muszę koniecznie zaopatrzyć się w kolejne części.

„Dopóki żyję wspólnie biją nasze serca.”

Nie mam absolutnie żadnego doświadczenie w temacie mangi, ale ponoć wszystkiego w życiu trzeba spróbować i postanowiłam przeczytać Balsamistę. Początkowe trudności z dość chaotycznym prezentowaniem wydarzeń, dużą ekspresją bohaterów oraz czytaniem przerzucając kartki z lewej do prawej (to chyba było największe wyzwanie jeśli całe...