Czytam znowu (trzeci? czwarty raz?) o tych, którzy na chwilę, a może na zawsze wyprowadzili się na pustynię.

Pierwszy raz czytałam 'Pokolenie X' 17 lat temu, w połowie lat 90 i wciąż pamiętam ten zawrót głowy. Już chwilę później książka ta została połknięta, przeżuta i wypluta, Citroen Le Generation X odjechał, a Coupland stwierdził: 'Generation X is dead'. Nie dla mnie. Pokolenie? Jakie pokolenie? Ta książka to stan umysłu. Czytam, i, jak to ktoś świetnie napisał o powtórnym czytaniu:'the original experience, presumed forgotten, turns out to have been mysteriously preserved, like a leaf between the pages'.

Coupland o pisaniu GenX: 'I foolishly took out a lease on a tiny bungalow in Palm Springs, California, for no other reason than that I'd been there once before and it seemed like a romantic place to write a book – oh, the naivety of youth. (...) I'd shackled myself to a year of profound loneliness and despair, the grimness of which haunts me to this day. This was 1989, and Palm Springs had yet to become hip or gay, or trendy, or a good real-estate investment. It was a bell jar of a (by then) astonishingly geriatric way of life that had calcified around 1964. I was the only person under the age of 45 in the Coachella Valley.['była ciekawa,skąd się wziąłem w Palm Springs.Powiedziała, że to podejrzane, jeśli ktoś poniżej trzydziestki mieszka w miejscowości wypoczynkowej'.)It was truly madness to move to the middle of nowhere, to write fiction – I'd never written fiction – and somehow assume things would work out. (...)And so I started to write the book. I remember spending my days almost dizzy with loneliness and feeling like I'd sold the family cow for three beans. I suppose it was this crippling loneliness that gave Gen X its bite. I was trying to imagine a life for myself on paper that certainly wasn't happening in reality.'

Andy, Dag i Claire to nie ludzie, tylko typy, a ich nazwiska Coupland znalazł na mapie Antarktyki. I może dlatego, że to tylko wyobrażeni przyjaciele, nic nie wybucha, nic się nie kończy, tak jak to było w 'Domu na krańcu świata' Cunninghama. Zakończenie jest ckliwe, bohaterowie irytujący (jak to ktoś napisał: 'they seem fortunate,innocent and irritating '), dialogi nienaturalne, fabuła żadna,książka rewelacyjna,nigdy nie mam jej dość :)

Sama jestem, jak to określił mój znajomy, bardzo dobra w lubieniu codzienności. Otwieram wieczorem okno, by wywietrzyć sypialnię przed snem i nie przeszkadza mi, że wszystkie domy wokół wyglądają tak samo, ludzie, których znam, zmieniają samochody na większe i coraz bardziej podobne, czytają te same gazety, unoszą brwi w tym samym momencie, a nasze dzieci to samo uważają za normalne. Nudo, trwaj, jesteś tak bezpieczna.

A jednak czasem siadam obok moich znajomych przy basenie, gdzie 'pogoda nie istnieje-zupełnie jak w telewizji. Nie ma tu też klasy średniej i w tym sensie Palm Springs tkwi w średniowieczu.'. Wiem, wiem, some people have real problems, może zaczęłam się starzeć zamiast dorosnąć, a może faktycznie 'Nostalgia to też broń'.

'Nasze uczucia, choć cudowne, uzewnętrzniają się w próżni, a w sumie wszystko dlatego, że należymy do klasy średniej. Bo widzicie: jeżeli należycie do klasy średniej, musicie żyć ze świadomością, że historia was ignoruje. (...) To cena, jaką się płaci za codzienny komfort i milczenie. A z powodu tej ceny każda szczęśliwa chwila jest bezpłodna, każda smutna -niepocieszona'

http://porzadekalfabetyczny.blox.pl/2012/04/wpis.html

Czytam znowu (trzeci? czwarty raz?) o tych, którzy na chwilę, a może na zawsze wyprowadzili się na pustynię.

Pierwszy raz czytałam 'Pokolenie X' 17 lat temu, w połowie lat 90 i wciąż pamiętam ten zawrót głowy. Już chwilę później książka ta została połknięta, przeżuta i wypluta, Citroen Le Generation X odjechał, a Coupland stwierdził: 'Generation X is dead'. Nie dla mnie....