Literatura z gatunku lekkich, łatwych i przyjemnych. Po części jest to romansidło, powieść społeczna, może nawet przygodowa, a po trochu ciepła opowieść dla podniesienia na duchu. Mamy tu odrobinę fantastyki wplecioną w losy Miruchy, która poddając się seansom hipnotycznym – mającym rzekomo pomóc jej w beznadziei codziennego życia – przenosi się w czasie i koniec końców sama musi wypić piwo, jakie nawarzyła ingerując w tamten, inny świat.
Zaletą książki są postaci głównych bohaterek, które rzeczywiście wydają się być kobietami z krwi i kości, mającymi swoje wady i zalety, a do tego prezentujące bardzo nam wszystkim znane podejście do życia. Co prawda niektóre ich dylematy są dla mnie niezrozumiałe, ale może to wina płci… Nie doszukałem się elementów przesadzonych i zbyt naciąganych wątków, choć jednocześnie powieść nie rzuca nas na kolana. Pewne niedociągnięcia fabularne (jak np. to w jaki sposób utrzymują się nasze dzielne kobiety, bo nie sądzę żeby malarka nie będąca w stanie sprzedać żadnego obrazu albo dorabiająca w księgarni dziewczyna zarabiały wystarczająco?) są do przełknięcia zwłaszcza, że akcja pędzi nas na tyle szybko, iż nie mamy czasu się nad tym zastanawiać.
Znajdziemy tu sporo ciekawostek dotyczących Jaworzna, więc czytelnicy znający to miasto zapewne będą mogli sobie podwyższyć ocenę „Hormonu…”. Dodatkowo kilka pomysłów wykorzystanych przez Noszczyńską jest wartych zapamiętania, ale i tak najciekawsze – jak zresztą zwykle w takich sytuacjach – jest zderzenie osoby z innej epoki ze światem, którego nie znamy. Niby to ta sama okolica, niby ludzie też tutejsi, a jednak początkowo na każdym kroku popełniamy faux pas. Ciekawa jest także obserwacja dotycząca szkolnictwa i świadomości uczniów: nie chodzi tu bynajmniej o indoktrynację , lecz bardziej o mentalność. Można by nieśmiało wysnuć wniosek, że nadmierna swoboda i wolność obywatelska prowadzi w większości przypadków do rozprężenia, wygodnictwa oraz nadmiernego hedonizmu.

Ciekawa wizja alternatywnej przyszłości bez Drugiej Wojny Światowej czy Wałęsy, kilka wzruszających momentów i znacznie więcej takich, podczas których można się uśmiechnąć, a do tego bardzo swobodny język sprawiają, że „Hormon nieszczęścia” czyta się szybko, ale równocześnie nie zapada głęboko w pamięć.

Literatura z gatunku lekkich, łatwych i przyjemnych. Po części jest to romansidło, powieść społeczna, może nawet przygodowa, a po trochu ciepła opowieść dla podniesienia na duchu. Mamy tu odrobinę fantastyki wplecioną w losy Miruchy, która poddając się seansom hipnotycznym – mającym rzekomo pomóc jej w beznadziei codziennego życia – przenosi się w czasie i koniec końców...