Z „Barim, synem Szarej Wilczycy” po raz pierwszy spotkałam się w wieku około 9 lat, kiedy leżałam w szpitalu. Już wtedy lubiłam czytać książki, toteż ucieszyłam się, kiedy tata przyniósł mi niewielką książkę w zielonej oprawie z sympatycznym wilczkiem na okładce. Na myśl przyszła mi inna książkę, którą przeczytałam jakiś czas wcześniej – wilk na tle zaśnieżonej przestrzeni. To była inna książka autorstwa Jamesa Olivera Curwooda, „Szara Wilczyca”, która przedstawiała historię rodziców Bariego – Kazana i tytułowej Szarej Wilczycy. Książce, w której pojawiła się też postać małego Bariego. Wypadało więc poznać dalszą historię cudownie uratowanego wilczka, a przyniesiona książka była ku temu doskonałą okazją. Pamiętam, jak przeczytałam je jednym tchem, ale co innego można robić leżąc w szpitalnym łóżku? A ciekawe historie dziejące się na dalekiej Alasce były doskonałą okazją do zabicia wszechobecnej na oddziale neurologii nudy. Potem wróciłam do książek we wrześniu 2011 roku oraz ostatnio.
Mały Bari to pół pies, pół wilk. Jego rodzicami jest pies Kazan oraz Szara Wilczyca. Wychowuje się w środku tajgi, gdzie nie tylko uczy się życia, ale i przeżywa przeróżne przygody. Jedne są bardziej bezpieczne, inne mniej. Chociaż poprzez wychowanie w środku lasu bliżej mu zachowaniem do wilka, to jednak instynkt udomowionego psa, który odziedziczył po swoim ojcu coraz bardziej daje mu się we znaki. Pewnego dnia poznaje człowieka. Czy da się ponieść instynktowi i pójdzie za nim, czy może zostanie przy swoich przyzwyczajeniach i zostanie w leśnej ciszy?
Co mi się w nich podoba? Trudno powiedzieć. Nie znajdziemy w nich rewelacyjnych, porywających dialogów. Przeczytamy natomiast o prawdziwych prawach przyrody. Prawach, w których wygrywa silniejszy bądź sprytniejszy, a słaby i zdezorientowany zostaje zepchnięty na dalszy plan. Bardzo wzruszyłam się przy fragmentach obcowania człowieka z dzikim zwierzęciem. Kolejny raz sprawdza się powiedzenie, że psy, nawet te dzikie, są najlepszym przyjacielem człowieka. Ujęły mnie też opisy przyrody. Tereny Syberii oraz Alaski zawsze działały na moją wyobraźnię, a dzięki lekturze moje wyobrażenie o tej drugiej krainie jeszcze bardziej przybrało na wadze. Chociaż czasami opisy przyrody przypominały mi narrację filmu przyrodniczego. Na szczęście lubię tego typu filmy, więc i czytanie nie sprawiło mi większych trudności i zawirowań.
Książkę można polecić młodemu czytelnikowi. Może nie zachwyca rozwojem akcji, ale nadrabia to magicznymi opisami przyrody. W dodatku jest świetnie przetłumaczona, dzięki czemu zdania są w miarę logiczne i zrozumiałe. Kto wie, być może ktoś dzięki tej lekturze zainteresuje się tą niezwykłą krainą geograficzną jaką jest tajemnicza Alaska.

Z „Barim, synem Szarej Wilczycy” po raz pierwszy spotkałam się w wieku około 9 lat, kiedy leżałam w szpitalu. Już wtedy lubiłam czytać książki, toteż ucieszyłam się, kiedy tata przyniósł mi niewielką książkę w zielonej oprawie z sympatycznym wilczkiem na okładce. Na myśl przyszła mi inna książkę, którą przeczytałam jakiś czas wcześniej – wilk na tle zaśnieżonej przestrzeni....