Zachwycająca książka napisana w bardzo dobrym, starym stylu (przekład Konopnickiej) - choć zdaję sobie sprawę, że nie wszystkich taki styl, może nieco patetyczny, zachwyci..
Rekomendowana jako książka dla dzieci, ale w moim odczuciu powinni ją czytać rodzice. Zamiast poradników rodzicielskich w stylu "jak wychować dziecko na dobrego człowieka" polecam właśnie "Serce".

Czytając tę włoską klasykę nie mogłam odpędzić się od myśli, że ta wyjątkowa powieść w dzisiejszych czasach nie znajdzie jednak wielu zwolenników. Jako młoda mama, koleżanka i znajoma innych młodych mam, często słyszę, że dzieci czytają/oglądają gazetki w stylu ""Barbie", "My little pony" itp., kobiety nie mają czasu/ochoty na czytanie dzieciom naprawdę wartościowej literatury, która oprócz funkcji edukacyjnej jest również ciekawą historią, zabawną, sprawiającą radość zarówno czytającemu, jak i słuchaczowi. Książki mówiące o prawdziwych wartościach, które powinny być pielęgnowane są dla niektórych mam "staroświeckie" (cytat) lub "śmieszne" (również cytat). Każda rodzicielka pragnie, by jej dziecko było miłe, uczynne, kochające, wrażliwe - ale jak dziecko zachęcić i nauczyć do szanowania tych wartości? Kreskówkami? Gazetą o plastikowych lalkach, które mają makijaż i balowe suknie? Litości!

"Serce" to pamiętnik Henryka, w którym chłopiec opisuje z dziecięcą szczerością i naiwnością ważne wydarzenia z jego życia, szkolne historie, odwiedziny (u) przyjaciół, czyli to wszystko, co kilkulatka czy kilkunastolatka interesuje i fascynuje, oprócz relacji Henryka dołączone są wypowiedzi (listy?) matki i ojca oraz prezentowane w szkole "opowiadania miesięczne". Każdy utrwalony na kartach pamiętnika dzień, dzięki prezentowanym zdarzeniom przynosi nowy morał, czegoś uczy. Amicis wychowuje swoich czytelników na ludzi, którzy widzą drugiego człowieka, dostrzegają jego uczucia i je rozumieją, na patriotów, świadomych historii swego kraju (tu: Włoch w konkretnym momencie dziejowym), szanujących tradycję i obyczaje, na wdzięczne rodzicom, opiekuńcze i troskliwe dzieci, na szanujących pracę i poświęcenie nauczycieli uczniów czy choćby na ludzi, którzy potrafią docenić pracę innych, którzy zamiast wyśmiewać się z biedy i np. brudnych ubrań robotnika, dostrzegają jego wysiłek, jego ciężką i uczciwą pracę, podziwiają trud, jaki codziennie wkłada w zapewnienie rodzinie podstawowych potrzeb, autor uczy również szacunku do przedmiotów, do swojej i cudzej własności. Te, i wiele innych nauk płynących z "Serca", wyrażone zostały za pomocą "scenek rodzajowych", listów rodziców i niezwykle wzruszających opowiadań.

Spotkałam się z zarzutami wobec tej książki, że jest "nierealna", postaci papierowe, w które trudno uwierzyć... Pamiętajmy, że mimo wszystko, jest to książka pisana dla dzieci (w XIX w.), więc "wszystkie chwyty" są dozwolone, jeśli to ma bawić, uczyć i zaciekawiać. Jeśli ktoś nie potrafi uwierzyć w postaci Amicisa, to jakim cudem wierzył w Alicję i gadającego królika, królewnę, która spała sto lat, chłopca, który nigdy nie dorósł czy żabę, która przemienia się w księcia?


http://dajprzeczytac.blogspot.com/

Zachwycająca książka napisana w bardzo dobrym, starym stylu (przekład Konopnickiej) - choć zdaję sobie sprawę, że nie wszystkich taki styl, może nieco patetyczny, zachwyci..
Rekomendowana jako książka dla dzieci, ale w moim odczuciu powinni ją czytać rodzice. Zamiast poradników rodzicielskich w stylu "jak wychować dziecko na dobrego człowieka" polecam właśnie...