Bella spotyka Edwarda. I tyle. Chłopaka bardzo trudno "złowić", ponieważ wierzy, że nie ma duszy i nie zasługuje na szczęście. Tak naprawdę Cullenowie są bardziej ludzcy, niż większość ludzi. Carlisle jest najcudowniejszym ojcem, ojczymem, lekarzem, kochankiem i mężem w dziejach. Jaspera przez całą książkę chcemy przytulić [nieważne, co by się stało]. Rosalie jest podobno tylko piękną egoistką, ale czujemy, że jest wspaniale ludzka [nawet bez ostatniej części]. Esme jest cicha, matczyna i słodka [co jeszcze napisać? Przydałby się "gościnnie" wampir Marius, żeby powiedział, jak wspaniałą jest malarką, ale ona i tak to wie, dlatego jest taka cicha, wyrozumiała i "kobieca". Można zrozumieć, dlaczego Carlisle wciąż nie dowierza swojemu szczęściu].
Tylko szkoda James'a, ponieważ w filmie był śliczny, ale okazał się sadystyczną świnią.
Po rozmowie z Carlisle'm każdy chce być lepszy. W następnym wcieleniu chcę takiego tatę, jak Charlie. Wie, co musi wiedzieć, a poza tym istnieje tylko... wędkowanie. Chodzący ideał.
To arcydzieło, ponieważ to wyjątkowa sztuka napisać fascynującą powieść o tym, że wszyscy bohaterowie są sympatycznymi wampirami, którzy chcą być lepsi (nie chcą być potworami). Takie powieści trudniej napisać, niż zwykłą książkę, w której są "dobrzy" i ci "źli".

Bella spotyka Edwarda. I tyle. Chłopaka bardzo trudno "złowić", ponieważ wierzy, że nie ma duszy i nie zasługuje na szczęście. Tak naprawdę Cullenowie są bardziej ludzcy, niż większość ludzi. Carlisle jest najcudowniejszym ojcem, ojczymem, lekarzem, kochankiem i mężem w dziejach. Jaspera przez całą książkę chcemy przytulić [nieważne, co by się stało]. Rosalie jest podobno...