Tą książką żyłam przez całą pierwszą klasę liceum. Pamiętam dobrze moje kłótnie z przyjaciółką o to, kogo powinna wybrać Bella, czy przystojniejszy jest Edward czy Jacob-ja byłam za Jacobem....-dyskusje, w których omawiałyśmy, czy wolałybyśmy być wampirami czy wilkołakami, a jeśli tymi pierwszymi, to jakie super moce chciałybyśmy mieć i tak dalej..... Zasłonka cielęcego zachwytu opadła wraz z nadejściem trzeciej klasy, gdy zaczęłam wychodzić poza obszar literatury dla młodzieży i odkrywać poważniejsze pozycje. Do dzisiaj zastanawiamy się z przyjaciółką, jak mogłyśmy lubić "Zmierzch". Trzeba być chyba nastolatką, żeby cenić ten tytuł, teraz jednak nie czuję do niego żadnej sympatii. Główna bohaterka to ofiara losu, totalna ciapa, wiecznie nierozgarnięta i potykająca się o własne nogi, za to Edward to facet żywcem wyjęty z marzeń zapewne połowy, jak nie całości populacji nastolatek: przystojny, tajemniczy, nieodgadniony, wrażliwy, romantyczny...... Teraz, gdy o tym myślę, to relacja Bella-Edward przypomina mi nieco związek dama w opresji-Książę w Lśniącej Zbroi ze starych romansów, tylko że w nowoczesnej oprawie.
W każdym razie, muszę teraz poprzeć swoją ocenę jakimś negatywnym argumentem, a jednym z nich jest właśnie postać Belli, z którą nijak nie potrafiłam się utożsamić. Pani Meyer zapewne chciała ukazać ją jako dziewczynę non-stop potrzebującą męskiego wsparcia, kogoś, na kim mogłaby polegać i kto byłby jej Aniołem Stróżem, no ale proszę was, zamiast robić z Belli totalnej ciapy, mogłaby opisać ją jako wrażliwą, delikatną dziewczynę, która wcale nie potyka się na każdym kroku. Jest jednak, jak jest, a cudowne to nie jest.
A teraz czas na Edwarda. Ooo, nad nim uwielbiałam się znęcać, żeby dogryźć zadurzonej w nim przyjaciółce. Teraz już tego nie robię, ale za każdym razem, jak przypomnę sobie postać tego pseudo-wampira..... Właśnie, pseudo, bo prawdziwym wampirem on na pewno nie jest. Oto kolejna moja bolączka: sposób, w jaki wampiry zostały w tej książce przedstawione. Z mrocznych, łaknących ludzkiej krwi istot, wywołujących przerażenie, stały się nieomalże modelami, wzbudzającymi u ludzi same ochy i achy. Dracula pewnie się w grobie przewraca, o ile w nim leży! Nie chodzi mi o to, że wampir nie może być nadludzko piękny, bo może, w końcu Bella nie zakochałaby się w Edwardzie, gdyby ten wyglądał jak troll, ale w tym świeceniu jak lampa dyskotekowa i piciu zwierzęcej krwi jest trochę przesady. I to jest dla mnie duży minus.
Książka w moim odczuciu beznadziejna. Nie rozumiem, jakim cudem stała się takim bestsellerem, najgorsze jest jednak to, że teraz, gdy boom na "Zmierzch" już przycichł, z mroków pisarskiej wyobraźni wychylają podobne temu potworki, a nawet jeszcze gorsze. Jeszcze żeby było co kopiować, a tutaj, niestety, nie ma żadnej głębszej treści, żadnej mądrości, która powinna być dalej przekazywana, by jak najwięcej osób ją poznało. Świetne, jeśli szuka się typowego "zapychacza czasu", który szybko się wchłania, jak i błyskawicznie o nim zapomina.

Tą książką żyłam przez całą pierwszą klasę liceum. Pamiętam dobrze moje kłótnie z przyjaciółką o to, kogo powinna wybrać Bella, czy przystojniejszy jest Edward czy Jacob-ja byłam za Jacobem....-dyskusje, w których omawiałyśmy, czy wolałybyśmy być wampirami czy wilkołakami, a jeśli tymi pierwszymi, to jakie super moce chciałybyśmy mieć i tak dalej..... Zasłonka cielęcego...