Frederique Deghelt. Mówi Wam coś to nazwisko?
Prawdę mówiąc mnie też nic nie mówiło do niedawna.
Dziś kojarzę tą francuską pisarkę z wydaną u nas powieścią obyczajową „Cudze Życie”. Co sprawiło że sięgnąłem po ten tytuł?
Całkiem ciekawy opis wydawcy oraz chęć chwilowego oderwania się od fantastyki, grozy, kryminału.
O tyle o ile opis może zachęcać, o tyle okładka jest byle jaka, moim zdaniem kompletnie nie zachęcająca do przeczytania.
Ale jak mówi stare porzekadło „Nie oceniaj książki po okładce” - to i zacząłem czytać…


Główna bohaterka - Marie, budzi się w mieszkaniu poznanego poprzedniego dnia mężczyzny. Wie, że spędzili razem upojną noc, ale poza tym nic się nie zgadza. Kochanek zachowuje się tak, jakby od dawna byli razem. Twierdzi że jest jej mężem, obarcza nawet Marie obowiązkiem doprowadzenia do szkoły i przedszkola ich dzieci. Kobieta sprawdza datę w gazecie i z przerażeniem stwierdza, że od „wczorajszego” wieczoru minęło dwanaście lat… W jej pamięci nie pozostał nawet okruch wspomnień z tego okresu. Co spowodowało amnezje? Dlaczego „tamta” kobieta postanowiła zabić swoją pamięć? Ponurą prawdę przyjdzie nam poznawać strona po stronie.. Ponieważ Marie postanawia przeprowadzić „śledztwo” na własnym życiu. Co ciekawe, kobieta - w obawie przed zaszufladkowaniem jako chora psychicznie - nie mówi o niczym mężowi, i przez kilka dni zachowuje się jak dziecko we mgle swojej przeszłości. Przyznam - nawet jej to wychodzi. Dzień za dniem Marie odkrywa nowe fakty dotyczące jej życia, poznaje na nowo swoich przyjaciół, którzy od „przebudzenia” są dla niej kompletnie obcy, i gdyby nie notatnik nie wiedziałaby od czego zacząć. Zapisuje się też na terapię u psychiatry, celem przywrócenia pamięci. Czy jednak warto o wszystkim pamiętać? Czy nasz umysł celowo nie blokuje w nas pewnych wspomnień? Im więcej puzzli własnego życia udaje się jej dopasować, tym bardziej Marie przestaje dążyć do poznania bolesnej prawdy o rodzinnej i uczuciowej katastrofie.

Zacznę od tego - książka podobała mi się. Jasne, ma kilka zgrzytów, niedociągnięć, ale główny wątek poprowadzony jest przyzwoicie, a z wszelkich pułapek jakie autorka poniekąd sama na siebie zastawiła udaje się wyjść obronną ręką. Co rusz pojawiały się w mojej głowie pytania : „No dobra, straciła tą pamięć, ale co z pracą?” - po kilku stronach dostawałem wiarygodną odpowiedź. „Jak to możliwe, że nikt nie zauważył dziwnej przemiany?” - ano były osoby, które zauważyły. W czasie czytania pojawiało się wiele pytań, które jednak zawsze znajdowały sensowną odpowiedź na kartkach powieści. Na najważniejsze pytanie, towarzyszące mi przez całą powieść : „Jakim cudem mąż niczego nie zauważył?” uzyskiwałem kawałek po kawałku odpowiedź aż do finału. Bo na dobrą sprawę powieść kręci się wokół relacji między Marie a Pablem i żeby zrozumieć, co mam na myśli, oraz dlaczego to pytanie było najważniejsze trzeba książkę przeczytać.

Zakończenie trzeba omówić. Nie powiem że było złe, ale prawdę odkryłem na 60 stron przed rozwiązaniem akcji, kiedy pojawiła się pierwsza, niby nic nie wnosząca wzmianka. Nie wiem czy to kwestia mojej przenikliwości, czy nieumiejętności autorki. To jednak nawet nie było do końca ważne kto, co i dlaczego, bo jak wspomniałem wcześniej - najważniejsza w „Cudzym Życiu” jest zażyłość między kobietą a mężczyzną, ich małe i duże codzienne sprawy, ich małe uśmiechy życia, ich wzloty, upadki, sekrety, oraz próby wspólnej budowy prywatnego świata, najlepiej pełnego szczęścia i radości. Końcówka to apogeum zmiksowanych ze sobą pozytywnych i negatywnych uczuć, emocji. A to wszystko jest opowiedziane bardzo dobrze.

Podsumowując, książka ma swoje plusy i minusy, do wielkich dzieł literatury bym jej nie zaliczył, ale jako sprawnie napisana, dojrzała powieść stawiająca nam wiele pytań o nasze własne życie, sprawdza się idealnie. Dobra obyczajówka. Dramaty znam lepsze, dlatego zdruzgotany po lekturze nie byłem. Komu przypadnie do gustu? W większości kobietom, ale faceci też powinni przeczytać, bo i o nas szczerze i sensownie traktuje ta krótka (zaledwie 240 stron) ale treściwa i dość trudna książka.

Frederique Deghelt. Mówi Wam coś to nazwisko?
Prawdę mówiąc mnie też nic nie mówiło do niedawna.
Dziś kojarzę tą francuską pisarkę z wydaną u nas powieścią obyczajową „Cudze Życie”. Co sprawiło że sięgnąłem po ten tytuł?
Całkiem ciekawy opis wydawcy oraz chęć chwilowego oderwania się od fantastyki, grozy, kryminału.
O tyle o ile opis może zachęcać, o tyle okładka jest...