Rozpocznę od wyznania. Zapewne wstydliwego. "Mam na imię A. i to moje pierwsze spotkanie z Irvingiem". I po wstydzie.

Pierwsze sto stron - jak po grudzie. Niby fajnie, niby niebanalnie, ale tak jakoś ... no nie szło mi. Po setnej stronie wpadłam, po uszy i sama na siebie się wściekałam, że jakoś tak poskładałam życie towarzysko-zawodowe, że przez ostatnie 3 dni nie mogłam do książki zajrzeć i jej, o zgrozo!, zakończyć.

Skoro pierwszy raz z Irvingiem to słów parę odnośnie skojarzeń. Miałam dwa - "Hotel New Hampshire" i "Świat według Garpa". Zero wyobrażeń. Zero zaszufladkowania. Totalne tabula rasa. No i dostałam strzała żeliwną patelnią po czaszce.

Historia trójki facetów - Dominica - ojca, Daniela - syna i przyjaciela - Ketchuma. Rozpoczyna się w Twisted River, osadzie, której byt opiera się głównie na spławianiu drewna w dół rzeki. W wyniku absurdalnej pomyłki, ojciec i syn muszą uciekać. I uciekają przez całe życie. Nie będę zdradzać szczegółów fabuły, bo popsułabym całą frajdę. Książka jest warta każdej strony, każdego słówka. Dla mnie był to autentyczny strzał w 10. Dlaczego?

Świetnie napisana. Każda z postaci żyje, język jest na tyle barwny, że chociażby szorstkie i proste słowa Ketchuma, aż drapią. Jest mnóstwo przefenomenalnych niuansów językowych, fabuły, że czytanie to prawdziwa uczta. Dobra powieść. Po prostu dobre powieść. Cała historia jest ujęta w piękną klamrę - wszystko pięknie zamyka się w jedną całość, a wspomniane na początku szczegóły, stają się ważnymi, wręcz kluczowymi wątkami i wyjaśniają istotę sprawy.

Po krótkim googlowaniu "irvingizmów" dowiedziałam się, że wiele wątków wykorzystanych w "Ostatniej nocy ... " to wątki typowe dla autora właśnie. I są to chociażby człowiek przypominający niedźwiedzia czy też niedźwiedź udający człowieka, zapasy, wypadek samochodowy etc. (polecam recenzję na blogu B. Darskiej). A to sprawia, że chętnie sięgnę po pozostałe książki Irvinga.

Pierwsze spotkania, a jakże udane. Jestem pod sporym wrażeniem i chcę więcej Irvinga. Przegorąco polecam!

http://bazgradelko.blox.pl

Rozpocznę od wyznania. Zapewne wstydliwego. "Mam na imię A. i to moje pierwsze spotkanie z Irvingiem". I po wstydzie.

Pierwsze sto stron - jak po grudzie. Niby fajnie, niby niebanalnie, ale tak jakoś ... no nie szło mi. Po setnej stronie wpadłam, po uszy i sama na siebie się wściekałam, że jakoś tak poskładałam życie towarzysko-zawodowe, że przez ostatnie 3 dni nie mogłam...