Z każdą kolejną książką rośnie mój podziw dla tego pisarza. Nawet nie dla jego warsztatu, którego wielkości od dawna jestem świadoma; nie dla zabiegów narracyjnych, fabularnych zakrętów i galerii ekstrawaganckich postaci, w których się z miejsca zakochuję. Ale przede wszystkim dla ogromu wiedzy, jaką sobie autor przyswaja przy okazji pisania kolejnej powieści. Choćby w "Regulaminie tłoczni win" — zaskakiwał lekarskim obeznaniem z ginekologią i położnictwem, a w tej nokautuje czytelnika drobiazgowością w opisie pracy flisaków, no i pracy w kuchni, jakby co najmniej ukończył Francuską Akademię Kulinarną. Przy lekturze czuć tę pasję samodoskonalenia się, choć momentami bywa to męczące, jakby pisarz chciał sprzedać całą wiedzę, jaką posiada. Można się łatwo zniechęcić i nie poznać historii, która u Irvinga jest zawsze pasjonująca. Syn i ojciec po dramatycznych wypadkach w Twisted River uciekają przez kilkadziesiąt lat przed przeznaczeniem, które (co tu kryć) w końcu ich dopada. Po drodze poznają cały korowód kobiet, które kochają, wrogów, z którymi, muszą się uporać, historii kraju, wobec której muszą się ustosunkować, smaków, których doznają, miejsc, w których muszą się urządzić i żyć codziennym życiem. Wdzięczna jestem Irvingowi za postać Ketchuma, wolnego, nieprzejednanego, zdecydowanego flisaka, który przez lata idzie jak taran, a ma w sobie wrażliwą i podatną na zranienie duszę romantyka. I za jego cenną radę jak należy postępować z życiem: "Przebieraj nogami! Musisz przebierać nogami!".

Z każdą kolejną książką rośnie mój podziw dla tego pisarza. Nawet nie dla jego warsztatu, którego wielkości od dawna jestem świadoma; nie dla zabiegów narracyjnych, fabularnych zakrętów i galerii ekstrawaganckich postaci, w których się z miejsca zakochuję. Ale przede wszystkim dla ogromu wiedzy, jaką sobie autor przyswaja przy okazji pisania kolejnej powieści. Choćby w...