Klątwa Tytana to jak do tej pory najlepsza część przygód młodego herosa. Mam wrażenie,że to do tej części będę wracać najchętniej.

Kiedy Grover prosi o swoich przyjaciół o pomoc ci od razu wyruszają mu z pomocą. Okazuje się,że Satyr odkrył dwóch młodych Herosów. Sprawy się komplikują i Annabeth zostaje porwana,a Artemida znika w niewyjaśnionych okolicznościach. Percy zrobi wszystko aby uratować swoją przyjaciółkę i zdążyć na czas.

Percy jest już starszy przez jeszcze bardziej go polubiłam. Przestaje przypominać niezdecydowane dziecko,a powoli staje się bohaterem. Coś w zachowaniu chłopca się diametralnie zmienia. Co chyba najważniejsze zaczyna trochę inaczej postrzegać Annabeth. Nie widzi już w niej przyjaciółki i koleżanki od broni. Annabeth staję się dla niego dziewczyną. Widać te niezdarne zachowania chłopaka jeśli chodzi o kontakt z nią. Jest to dosyć przewidywalne,jednak jest w tym swój urok.

Dopiero tą część nie przeczytałam lecz pochłonęłam. Dopiero w trzecim tomie zżyłam się z bohaterami i zaczęłam się o nich naprawdę martwić. Bałam się co się wydarzy,bałam się,że może im coś się stać.

Wracają do nas starzy,dobrzy bohaterowie,ale pojawiają się też nowi. Poznajemy przede wszystkim Thalie,która była już wspominana w poprzednich częściach. Jest strasznie podobna do Percy’ego,ale zarazem zupełnie inna. To,że są do siebie tak podobni powoduje wieczne kłótnie,sprzeczki,a czasem dochodzi nawet do rękoczynów. Niestety nie mogę powiedzieć,że ją polubiłam. Była mi raczej obojętna. Następnie poznajemy Artemidę z grupą Łowczyń. Zoe Nightshade dowodzi Łowczyniami i jest niezwykle podobna do Thalie. I co najważniejsze dochodzą dwie nowe postacie. Bianca i Nico Di’Angelo są rodzeństwem Herosów. Nikt nie wie kim jest ich boski rodzić,co więcej ich przeszłość owiana jest wielką tajemnicą. Brakowało mi w tej części Annabeth,jej docinek,ścisłego umysłu i zawsze dobrego planu.

No i co najważniejsze dowiadujemy się już naprawdę wiele o tajemniczej przepowiedni. Tylko sprawy się komplikują,bo może ona dotyczyć już nie tylko Syna Posejdona. Percy jednak co jest lekko denerwujące za wszelką cenę pragnie by przepowiednia dotyczyła jego,bo nie chcę by inni cierpieli. Kogoś wam to przypomina? Tak, taka waleczna postawa jest typowa dla naszego wielkiego Wybrańca Harry’ego Pottera. Czyż to nie irytujące,że brak w nich tego egoizmu? Na szczęście Percy nie jest taki jak Harry. Nie martwcie się.

Nie będę wspominała już o podobieństwach do Pottera,bo takowe oczywiście są,ale nie możemy wiecznie patrzeć na książki przez pryzmat innych,podobnych. Ale trzeba przyznać,że w tej części nie ma takich wielkich podobieństw. No,bo przecież czy Potter kiedykolwiek prawie pobił się z dziewczyną?

Niestety muszę przyznać,że autor trochę przesadził z próbą wytłumaczenia każdego zjawiska mitologią. Mikołaj to tylko Mikołaj więc nie przesadzajmy i nie róbmy z niego bezdomnego pijaka. Powoli zaczynam przekonywać się do nowoczesnych wersji bogów Olimpijskich. Zwłaszcza urzekło mnie wykreowanie rodzeństwa Apollina i Artemidy. Trzeba jednak przyznać,że Atena to straszna jędza. Sorry Annabeth.

Klątwa Tytana jest znacznie lepsza niż dwie poprzednie części. Głównie przez to,że bohaterowie są starsi i dojrzalsi. Nie da się oderwać od czytania. Jak każda książka Riordana jest lekka i przyjemna by się odprężyć i pośmiać. Tymczasem znikam czytać Bitwę w Labiryncie.

Klątwa Tytana to jak do tej pory najlepsza część przygód młodego herosa. Mam wrażenie,że to do tej części będę wracać najchętniej.

Kiedy Grover prosi o swoich przyjaciół o pomoc ci od razu wyruszają mu z pomocą. Okazuje się,że Satyr odkrył dwóch młodych Herosów. Sprawy się komplikują i Annabeth zostaje porwana,a Artemida znika w niewyjaśnionych okolicznościach. Percy zrobi...