Jane Eyre

,,Dziwne losy Jane Eyre'' to jedna z najcudowniejszych książek jakie czytałam. W moim prywatnym rankingu jest w gronie ścisłych ulubieńców ♥️

,,Dziwne losy Jane Eyre'' to jedna z najcudowniejszych książek jakie czytałam. W moim prywatnym rankingu jest w gronie ścisłych ulubieńców ♥️

Dziwne Losy Jane Eyre to interesująca i bardzo mądra książka. Jak większość z tej epoki ma dłużyzny i sporo ekspresyjnych, patetycznych sformułowań w dialogach, ale nie jest też pozbawiona zwrotów akcji i ciekawych bohaterów.
Przede wszystkim jednak warto ją przeczytać, gdyż w mojej opinii jest prekursorką feministycznej literatury w najlepszym tego słowa znaczeniu. Historia Jane jest mocno osadzona w czasach, w których ją pisano czyli kiedy życie kobiet podporządkowane było wielu restrykcyjnym normom prawnym i społecznym. Jane jednak (mimo bogatej emocjonalności) pokazana jest jako człowiek czynu - mimo tego wszystkiego, oraz przede wszystkim mimo faktu ograniczonego zaplecza finansowego, potrafi o siebie zadbać. Jej "dziwne losy" powodują wiele rozterek, jednak decyzje podejmuje zgodnie ze swoim własnym przekonaniem. Trzyma się poczucia swojej wartości, jest wierna swoim przekonaniom, uczuciom i rozsądkowi, a także zdrowej moralności.
Uważam że jest to świetna literatura do rozmawiania o niej w wielu kontekstach, nawet jako lektura w liceum. Literatury pisanej przez kobiety o kobietach i w dodatku posiadającej pozytywny wydźwięk jest w kanonie szkolnym jak na lekarstwo.

Dziwne Losy Jane Eyre to interesująca i bardzo mądra książka. Jak większość z tej epoki ma dłużyzny i sporo ekspresyjnych, patetycznych sformułowań w dialogach, ale nie jest też pozbawiona zwrotów akcji i ciekawych bohaterów.
Przede wszystkim jednak warto ją przeczytać, gdyż w mojej opinii jest prekursorką feministycznej literatury w najlepszym tego słowa znaczeniu....

Słyszałam wiele pochlebnych opinii o tej książce, więc spodziewałam się, że mnie zachwyci. Niestety spotkało mnie pewnego rodzaju rozczarowanie. Nie chodzi mi tu ani o język ani o chwilami nużąca akcje i chwilami długie opisy. Do tego naprawdę dało się przyzwyczaić. Gorzej z bohaterami, których tak ciężko polubić. Tytułową Jane Eyre jeszcze dało się nawet lubić, można było zrozumieć jej postępowanie (choć nie zawsze),nawet momentami podziwiać za hart ducha i odwagę w działaniu. To co najbardziej mnie denerwowało w tej bohaterce to jej jakieś uniżenie w stosunku do Pana Rochestera, wynoszenie go na piedestał. W tej relacji, przynajmniej jak dla mnie nie ma mowy o równości, która przecież powinna być między dwojgiem ludzi, którzy podobno się kochają. Tak wiem, wtedy były inne czasy i w ogóle, ale czytając książkę strasznie mnie to uwierało. Jednak najbardziej denerwowała mnie postać samego pana Rochestera. Nie potrafię zrozumieć tych wszystkich zachwytów nad nim. Jego zachowanie, to jak odnosił się do samej Jane, tak wręcz protekcjonalnie.
To wszystko na pewno zaważyło na mojej ocenie, jednak cieszę się, że sięgnęłam po te pozycję, bo dzięki miałam okazję trochę lepiej poznać ówczesne realia. Poza tym uważam, że klasyki literatury należy poznać, chociaż nie wszystkie będą się nam podobać.

Słyszałam wiele pochlebnych opinii o tej książce, więc spodziewałam się, że mnie zachwyci. Niestety spotkało mnie pewnego rodzaju rozczarowanie. Nie chodzi mi tu ani o język ani o chwilami nużąca akcje i chwilami długie opisy. Do tego naprawdę dało się przyzwyczaić. Gorzej z bohaterami, których tak ciężko polubić. Tytułową Jane Eyre jeszcze dało się nawet lubić, można było...

Umęczyłem się, ale niestety na własne życzenie. Chciałem przeczytać tę książkę w ramach jakiegoś dziwacznego eksperymentu. Otóż zdałem sobie w pewnym momencie sprawę, że grubo ponad 90 % książek, które przeczytałem napisali mężczyźni. Zastanowiłem się z czego to wynika i nie znalazłem odpowiedzi. Po prostu wybieram taką tematykę, gdzie więcej męskich autorów. Chyba, nie wiem. Niemniej próby ,,zapoznania się" np. z Camillą Lackberg i Joanną Chmielewską skończyły się sporymi rozczarowaniami.

Zamiast czytać to, co lubię, stwierdziłem, że przynajmniej spróbuję odnaleźć się w klasyce, którą chyba bardziej nazwałbym literaturą kobiecą. Dwie mądre osoby (matka i babcia) dość mocno zdziwiły się moim wyborem. Może trzeba było posłuchać dobrych rad.

Co do książki. Mamy tutaj obcowanie z klasyką, z pięknym językiem. Fabuła jest tu jednak płaska jak stół. Kompletnie nie wczułem się w los, najpierw dziewczynki, później młodej kobiety, zwłaszcza, że książka pisana jest w pierwszej osobie liczby pojedynczej. Za każdym razem kiedy czytałem powieść obyczajową i mnie zachwyciła, to był tam jakiś morał, tajemnica (Dickens),dylemat (Zweig). Tu mamy dziewczę, które idzie do szkoły, potem do pracy. Tyle i aż tyle. Ja chyba sam o sobie napiszę powieść.

Bardzo nie lubię nie kończyć książek, ale przeczytałem niemałą część i jak się zorientowałem, że jest jeszcze kilkaset stron, to stwierdziłem, że nie jest to dla mnie i nie będę sobie tego robić.

Umęczyłem się, ale niestety na własne życzenie. Chciałem przeczytać tę książkę w ramach jakiegoś dziwacznego eksperymentu. Otóż zdałem sobie w pewnym momencie sprawę, że grubo ponad 90 % książek, które przeczytałem napisali mężczyźni. Zastanowiłem się z czego to wynika i nie znalazłem odpowiedzi. Po prostu wybieram taką tematykę, gdzie więcej męskich autorów. Chyba, nie...

Jakie to było dobre..
Biorąc się za starsze książki zawsze mam obawę, że archaizmy mnie przytłoczą, w tym przypadku były praktycznie niewyczuwalne. Jane zyskała moją sympatię, spodobał mi się jej kręgosłup moralny i prostolinijność.

Jakie to było dobre..
Biorąc się za starsze książki zawsze mam obawę, że archaizmy mnie przytłoczą, w tym przypadku były praktycznie niewyczuwalne. Jane zyskała moją sympatię, spodobał mi się jej kręgosłup moralny i prostolinijność.

Och, jaką miałam wielką ochotę poprzebywać w czasach grzecznych angielskich panien, balów, sukien z koronkami, XIX wiecznych konwenansów i specyficznego patriarchalnego społeczeństwa. Mood reading zaprowadził mnie do książki Dziwne losy Jane Eyre, która nawiasem mówiąc, okazała się o wiele lepszą historią, niż się spodziewałam.

Kocham kostiumowe filmy na podstawie tej powieści, więc nie wiem dlaczego aż tyle zwlekałam z decyzją, żeby sięgnąć po pierwowzór. Opowieść Brontë bywała zresztą dobrze ekranizowana, historia książkowa nie różniła się wiele, szczególnie w mojej ulubionej wersji z 2011 roku z Fassbenderem.

🌠 Biedna ale ambitna

Jane Eyre to niezamożna dziewczyna, która opowiada swoją historię swojego życia. Gdy zmarli jej rodzice trafiła do ciotki, która chciała jej się pozbyć i wysłała ją do szkoły z internatem. Na szczęście Jane trafiła na dobrych ludzi, skończyła szkołę, została nauczycielką. Dopiero po paru latach postanowiła, że chce czegoś więcej.

Trafiła na posadę do Thornfield Hall, gdzie została guwernantką wychowanki Pana Rochestera, niemiłego według ówczesnych standardów mężczyzny. Był bogaty, ale porywczy i egoistyczny, jak zresztą ogromna większość lepiej usytuowanych mężczyzn. Kobiety miały być ciche, zgodne, skromne i rodzić dzieci. I właśnie na tym, że konwenanse społeczne to jedno, a prawdziwe życie to zupełnie coś innego jest osadzony cały pomysł na książkę. Bo Jane, wcale nie jest typową kobietą, którą da się ugiąć do wymagań społecznych.

Jane jest ambitna, bezpośrednia, mówi co myśli, jest impulsywna, działa, podejmuje decyzje, rozwiązuje problemy, chce samodzielności. Fantastycznie jest opisana scena, gdy osiemnastolatka, która nie ma dużego obycia ze światem wymyśla, jak znaleźć inną pracę. Dzisiaj mamy internet, ale wtedy były co najwyżej gazety i utrudniona komunikacja – były listy, nie było nawet telegrafów, ani żadnych innych zdalnych metod porozumiewania się. Ludzie całymi dniami podróżowali dorożkami z końmi, żeby przejechać z jednego miejsca do drugiego. Najczęściej jednak tego nie robili i umierali tam, gdzie się urodzili.

🌠Nie taki diabeł straszny

Oczywiście gdy Jane lepiej poznaje swojego mocodawcę, okazuje się, że wcale nie taki straszny diabeł i się w nim zakochuje. Wprawdzie z wzajemnością, ale znów społeczne konwenanse sprawiają, że ich związek nie jest najłatwiejszy. On jest bogaty i po czterdziestce, ona biedna i młodziutka. Mimo to udaje się im stanąć na ślubnym kobiercu. I tu właśnie następuje największy w książce plot twist i rzeczywistość zupełnie przewraca zakochanym plany.

Nie przesadzę jeśli napiszę, że Brontë i Austen często zestawia się obok siebie, jako że pisały o podobnych tematach i właściwie prawie w tym samym czasie. A jednak ich style zasadniczo się różnią. Austen opisuje historie, natomiast Brontë oprócz historii przemyca takie rozbudowane psychologicznie charaktery, które momentami przeradzają się w wiwisekcje ludzkiej natury i potrzeb, głównie z punktu widzenia kobiet.

🌠 Społeczeństwo XIX wieku

Dziwne losy Jane Eyre należą do książek przełomowych, właśnie z punktu widzenia tematyki, która w centrum stawia kobiety. Mężczyźni także tam są, ale są traktowani mniej uważnie, często przypisywane im są paskudne cechy charakteru, egotyzm, manipulanctwo, kierowanie się niskimi pobudkami. W każdym razie czyta się to wspaniale, jako że przemyślenia pisarki są naprawdę ciekawe i realistyczne. Genialna rozrywka przy okazji pokazująca, jak wiele się przez te dwieście lat zmieniło, jeśli chodzi o możliwości życia kobiet.

Książka ta niedawno stała się dostępna za darmo, ze względu na wygaśnięcie praw autorskich. Skorzystałam z tego i swój egzemplarz pobrałam w formie ebooka z serwisu wolnelektury.pl. To fajne wydanie zawiera przypisy wyjaśniające niektóre zwroty czy słowa.

Dziwne losy Jane Eyre sprawiły, że bardzo spodobał mi się specyficzny klimat pochmurnej Anglii pod koniec XVIII wieku / początku XIX. Od razu sięgnęłam po kolejne książki w tym klimacie…

Och, jaką miałam wielką ochotę poprzebywać w czasach grzecznych angielskich panien, balów, sukien z koronkami, XIX wiecznych konwenansów i specyficznego patriarchalnego społeczeństwa. Mood reading zaprowadził mnie do książki Dziwne losy Jane Eyre, która nawiasem mówiąc, okazała się o wiele lepszą historią, niż się spodziewałam.

Kocham kostiumowe filmy na podstawie tej...

Sięgnęłam po historię Jane głównie po to, by przenieść się w czasie. Sądziłam, że fabuła będzie nudna, a język nadęty. W końcu powieść ta powstała sto siedemdziesiąt siedem lat temu.

Jakże się myliłam! Wyciągnęłam się szybciutko, bardzo mocno przywiązałam się do Jane i cóż, równie mocno zadurzyłam w panu Rochesterze. Czyżbym miała w sobie coś z pensjonarki? Nie wiem. Wiem tylko, że czas odczarować klasykę.

Sięgnęłam po historię Jane głównie po to, by przenieść się w czasie. Sądziłam, że fabuła będzie nudna, a język nadęty. W końcu powieść ta powstała sto siedemdziesiąt siedem lat temu.

Jakże się myliłam! Wyciągnęłam się szybciutko, bardzo mocno przywiązałam się do Jane i cóż, równie mocno zadurzyłam w panu Rochesterze. Czyżbym miała w sobie coś z pensjonarki? Nie wiem. Wiem...

Wróciłam do tej książki po 2 latach, i połknęłam ją jeszcze szybciej niż poprzednio. Nie przeszkadzają mi w niej przydługie opisy ani staroświecki język, na które uskarża się tutaj wiele osób, bo dla mnie budują one klimat. Przemyślenia i spostrzeżenia Jane są ciekawe.
Minusem są przerysowane postacie - w świecie Jane Eyre wszystko jest czarno-białe, ludzie są albo anielsko dobrzy i prawie nieskazitelni (w tym główna bohaterka) albo źli i płytcy do szpiku kości. Jedynym wyjątkiem jest pan Rochester.

Wróciłam do tej książki po 2 latach, i połknęłam ją jeszcze szybciej niż poprzednio. Nie przeszkadzają mi w niej przydługie opisy ani staroświecki język, na które uskarża się tutaj wiele osób, bo dla mnie budują one klimat. Przemyślenia i spostrzeżenia Jane są ciekawe.
Minusem są przerysowane postacie - w świecie Jane Eyre wszystko jest czarno-białe, ludzie są albo anielsko...

Świetna książka osadzona w trudnych wiktoriańskich realiach. Melancholijna, z ciekawymi przemyśleniami głównej bohaterki. Dobrze napisana, postacie są różnorodne, z charakterem, nie puste. Klasyka romantyzmu. Bardzo mi się podobała, chociaż czasem drażniła mnie główna bohaterka (ale to przez nasze różnice charakteru i jej wybory, nie wcale przez światopogląd zmieniony upływem czasu (którego wcale nie mam tak bardzo innego) 🤭

Świetna książka osadzona w trudnych wiktoriańskich realiach. Melancholijna, z ciekawymi przemyśleniami głównej bohaterki. Dobrze napisana, postacie są różnorodne, z charakterem, nie puste. Klasyka romantyzmu. Bardzo mi się podobała, chociaż czasem drażniła mnie główna bohaterka (ale to przez nasze różnice charakteru i jej wybory, nie wcale przez światopogląd zmieniony...

Uwielbiam to, jaka ta książka jest mroczna, zaskakująca i feministyczna.

Uwielbiam to, jaka ta książka jest mroczna, zaskakująca i feministyczna.