Problem który porusza Halszka w tej książce jest bardzo ważny, ale książka mnie nie powaliła. Ktoś porównał tę książkę do ' Malowanego Ptaka ' Jerzego Kosińskiego i jak dla mnie, takie porównanie to pomyłka.
Zdaję sobie sprawę, że Pani Hopfer nie jest pisarką i jej styl pisania mnie nie przekonuje.
Chciałam jak najszybciej dotrzeć do ostatniej strony, ponieważ drażniły mnie wspomnienia, drażniła mnie główna bohaterka, drażnili mnie ludzie opisani w książce.
Nie wiem jaki charakter trzeba mieć, aby być tak bezwolnym i uległym.
Nie wiem jak to jest, kiedy widzi się inne życie - bardziej normalne, przyjazne - i nie ponawiać prób do wyzwolenia się z patologii.
Wiem że dziecko trzyletnie nie dostrzega może różnicy i nie wie jak postępować, ale dziesięciolatka czy piętnastolatka ma już przebłyski co dobre a co złe.
Nie wiem i pewnie się nigdy nie dowiem, ponieważ mam inny charakter i nie dałabym sobie zrobić krzywdy, a mój dom rodzinny to również patologia w wykonaniu obojga rodziców.



Zapewne przez wielu będę przeklinana za swoją opinię, ale to jest moja opinia.

Problem który porusza Halszka w tej książce jest bardzo ważny, ale książka mnie nie powaliła. Ktoś porównał tę książkę do ' Malowanego Ptaka ' Jerzego Kosińskiego i jak dla mnie, takie porównanie to pomyłka.
Zdaję sobie sprawę, że Pani Hopfer nie jest pisarką i jej styl pisania mnie nie przekonuje.
Chciałam jak najszybciej dotrzeć do ostatniej strony, ponieważ drażniły...