Bardzo dobra, potrzebna, naładowana wiedzą książka. Rozmowy ze specjalistami różnych dziedzin pozwalają nie tylko bliżej poznać świat nastolatków, ale dają też konkretne wsparcie w wielu trudnych sytuacjach. Żaden problem nie został zbagatelizowany, a autorka i jej rozmówcy kładą nacisk na dbanie o relacje nastolatków z rodzicami i osobami bliskimi. Zachęcają do sięgania po pomoc, jeśli jest taka potrzeba. Moja córka ma dopiero 10 lat, ale dobrze jest przygotować się wcześniej na te nieuniknione zmiany. Nie po to, żeby się bać, ale po to, żeby umieć zareagować w odpowiednim momencie. Przeczytajcie koniecznie. Lub posłuchajcie ;)

Bardzo dobra, potrzebna, naładowana wiedzą książka. Rozmowy ze specjalistami różnych dziedzin pozwalają nie tylko bliżej poznać świat nastolatków, ale dają też konkretne wsparcie w wielu trudnych sytuacjach. Żaden problem nie został zbagatelizowany, a autorka i jej rozmówcy kładą nacisk na dbanie o relacje nastolatków z rodzicami i osobami bliskimi. Zachęcają do sięgania po...

Książka jest omówieniem różnych problemów w życiu nastolatków. Kwestia buntu, zmian nastroju, nauki, trybu życia, a nawet jedzenia. Nie jest to poradnik, a raczej analiza, spojrzenie z boku. Mimo to może pomóc rodzicom w życiu z nastolatkiem.

Książka jest omówieniem różnych problemów w życiu nastolatków. Kwestia buntu, zmian nastroju, nauki, trybu życia, a nawet jedzenia. Nie jest to poradnik, a raczej analiza, spojrzenie z boku. Mimo to może pomóc rodzicom w życiu z nastolatkiem.

Ta książka to pełen empatii poradnik skierowany do rodziców, których codzienność zdominowana jest przez relacje z nastoletnimi dziećmi.

Autorka w sposób przemyślany i delikatny podchodzi do trudnych tematów związanych z okresem dorastania.

Książka ta nie tylko zgłębia psychologiczne aspekty rozwoju umysłu młodzieży, ale również sięga do natury ludzkiej próbując zrozumieć testujące zachowania dzieci w tej fazie rozwoju.

Jednym z mocniejszych atutów tej książki jest jej forma. Autorka opiera się na rozmowach ze specjalistami i cenionymi autorytetami, a każdy z nich dzieli się swoim wieloletnim doświadczeniem i wiedzą w tym zakresie.

To książka, śmiem powiedzieć obowiązkowa dla rodziców. Podczas czytania było wiele „aaaa no tak”, „to dlatego!”, „teraz rozumiem” i „to ma sens” itp.

Piszę to z perspektywy mamy, która właśnie przechodzi przez okres trzaskania drzwiami, przewracania oczami, wybuchami niekontrolowanego płaczu i złości. Zaufajcie mi ta książka to złoto! Dowiedziałam się i zrozumiałam bardzo wiele i z ręką na sercu powiem, że wiele mi ta książka ułatwiła, bo w zrozumieniu tkwi sekret. W zrozumieniu tego jakie zmiany przechodzi dziecko, jak one na nie wpływają i w zrozumieniu, że zachowanie nastolatka w gruncie rzeczy nie jest buntem, to etap rozwoju, w którym potrzebują wsparcia i obecności rodzica wbrew sygnałom, które sami wysyłają.

Bardzo mocno polecam!!!

Ta książka to pełen empatii poradnik skierowany do rodziców, których codzienność zdominowana jest przez relacje z nastoletnimi dziećmi.

Autorka w sposób przemyślany i delikatny podchodzi do trudnych tematów związanych z okresem dorastania.

Książka ta nie tylko zgłębia psychologiczne aspekty rozwoju umysłu młodzieży, ale również sięga do natury ludzkiej próbując zrozumieć...

Naprawdę polecam rodzicom nastolatków - czy masz problemy, czy nie, nawet warto sięgnąć zawczasu prewencyjnie lub by ,,odkurzyć" wiedzę zdobytą z innych źródeł. Poruszanych jest dużo zagadnień, w formie dość interesujących wywiadów ze specjalistami. To ważna pozycja, sama cieszę się, że po nią sięgnęłam.

Naprawdę polecam rodzicom nastolatków - czy masz problemy, czy nie, nawet warto sięgnąć zawczasu prewencyjnie lub by ,,odkurzyć" wiedzę zdobytą z innych źródeł. Poruszanych jest dużo zagadnień, w formie dość interesujących wywiadów ze specjalistami. To ważna pozycja, sama cieszę się, że po nią sięgnęłam.

Jestem początkującą mamą nastolatka. Coraz bardziej czuję się zagubiona i bezradna. Mam wrażenie, że mam do czynienia z obcą istotą przybyłą z innej planety, a nie ze swoim dzieckiem. Przyzwyczaiłam się i było mi z tym dobrze, że moje zdanie jest ważne i ostatecznie we wielu sprawach należy do mnie, jako rodzica, opiekuna, odpowiedzialnego za swoją pociechę. Życie toczyło się dotychczas według wypracowanych wspólnie zasad i rytmu. I nagle, zbyt szybko i zbyt gwałtownie (jak dla mnie oczywiście) spadł na nas bunt. Niby wiem, że jest czymś normalnym, rozwojowym, ba- potrzebnym! Ale jest mi z tym ciężko, nie umiem sobie poradzić...

Zaczynam więc sięgać po poradniki, by znaleźć w nich jakieś wsparcie i rozwiązania, które nam będą odpowiadać. Zupełnie, jak te kilkanaście lat temu, kiedy nie byłam jeszcze pewna swojej roli mamy...

Joanna Szulc to psycholożka, dziennikarka i redaktorka. Miałam okazję z nią współpracować dawno temu w ramach publikacji moich tekstów w miesięczniku "Dziecko". Gazetę tę regularnie i namiętnie czytałam przed porodem i w w pierwszych latach macierzyństwa, a zaczynałam lekturę od wstępniaków redaktor naczelnej- Joanny Szulc właśnie. Z jej tekstów biły bliskie memy sercu wartości i podejście. Psycholożka napisała od tego czasu już kilka książek, po przeanalizowaniu ktorych wysnułam właśnie wniosek, że czas wydawania publikacji tej Autorki, dostosowuje się do aktualnej problematyki etapu rozwoju moich dzieci! Czyli ogólnie rzecz ujmując: książki dziennikarki rosną razem z moimi dziećmi 😁 Teraz nadszedł czas na poradnik o nastolatkach. W samą porę!

"Kochaj i pozwól na bunt" to zapis 16 rozmów psycholożki z cenionymi w Polsce autorytetami:

👉 Agnieszką Stein o byciu rodzicem nastolatka,

👉 prof. Markiem Kaczmarzykiem o zmianach w mózgu i ich wpływie na zachowanie w czasie dorastania,

👉 Izabelą Meyzą o tym, jak rozmawiać z dziećmi,

👉 dr Anną Rustecką o zmianach w rodzinie, które następują w związku z dojrzewaniem młodego człowieka,

👉 Jarkiem Żylińskim o motywacji do nauki,

👉 Magdą Kobosko o roli szkoły,

👉 Małgorzatą Musiał o kontrolowaniu pociech,

👉 dr Karolem Jachymkiem o korzystaniu z telefonów,

👉 Joanną Flis o uzależnieniach,

👉 Anną Tulczyńską o terapii,

👉 Aleksandrą Dulas o seksualności,

👉 Pawłem Jankowskim o tożsamości płciowej i orientacji seksualnej,

👉 Katarzyną Błażejewską- Stuhr o odżywianiu,

👉 Kamilą Drężek o zaburzeniach odżywiania,

👉 Anną Gryczewską- Jowsą o samookaleczeniach,

👉 dr Magdaleną Śniegulską o chorobie rodzica.

Z każdej z tych rozmów bije mnóstwo wsparcia dla rodziców, opartych na doświadczeniu i wiedzy specjalistów, którzy na co dzień pracują z nastolatkami. Omawiana tematyka jest szeroka i w samo sedno trafiająca z wyzwaniami, z jakimi wiąże się okres dorastania. Nie wszyscy z pewnością będą się zmierzać z zaburzeniami odżywiania, ale warto wiedzieć czym one są i jak wspierać dziecko, by im właśnie zapobiec. Nie każdy całe szczęście doświadczy samookaleczeń swojej pociechy, ale nie wiemy tego dzisiaj, więc warto zdać sobie sprawę z niepokojących sygnałów, na które powinniśmy być wyczuleni. A jeśli okaże się, że jednak sprawa nas dotknęła, to w jaki sposób o niej rozmawiać i pomagać. Poza tym, wiele rozwiązań jest uniwersalnych, jak na przykład okazanie zainteresowania nastolatkowi, wspólne spędzanie czasu, oddanie odpowiedzialności młodemu człowiekowi wraz z konsekwencjami, jakie poniesie.

"Kochaj i pozwól na bunt" to lektura obowiązkowa dla wszystkich rodziców, którzy mają w domu nastolatka! Można ją czytać po trochu, po kolei rozdziałami, dozując sobie informacje, pozwalając na przemyślenie. Można zacząć lekturę od tematów, które są dla nas "palące", a później doczytać pozostałe. Albo można pochłonąć całą książkę "na raz", by się uspokoić i nasycić, a następnie ponownie, już na spokojnie z przestrzenią na wdrożenie zmian- ja właśnie wybrałam ten sposób.

Jestem pewna, że wrócę do niej jeszcze nie raz, bo jej lektura daje i siłę, ukojenie nerwów i poczucie, że wszystko jest z nami w porządku. Mam również takie poczucie, że właśnie teraz, w związku z dojrzewaniem, dzieje się coś ważnego, wartościowego, coś z czego wszyscy członkowie rodziny wyjdziemy inni, wszyscy staniemy się dojrzalsi. Ważne, byśmy siebie po drodze nie zgubili.

Jestem początkującą mamą nastolatka. Coraz bardziej czuję się zagubiona i bezradna. Mam wrażenie, że mam do czynienia z obcą istotą przybyłą z innej planety, a nie ze swoim dzieckiem. Przyzwyczaiłam się i było mi z tym dobrze, że moje zdanie jest ważne i ostatecznie we wielu sprawach należy do mnie, jako rodzica, opiekuna, odpowiedzialnego za swoją pociechę. Życie toczyło...

Buntowaliście się jako nastolatki? Mam nadzieję, że tak!

Zacznijmy od tego, że sarkazm dziecka jest zapowiedzią sporej inteligencji. Rozumiem, że to was nie przekonuje, gdy zamiast porozmawiać, nastoletni człowiek wkłada słuchawki na uszy, wywraca oczami lub trzaska drzwiami, jednak bunt jest ważny, jest dowodem na to, że człowiek zaczął określać swoją tożsamość, szukać siebie, dbać o wolność i autonomię. Ta wiedza oczywiście nie zmniejsza lęku, wiesz to, a i tak się boisz o to, czy twoje dziecko nie wpadnie w uzależnienia, czy sobie poradzi z nauką, a do tego dochodzi jeszcze wstyd, że pewnie to tylko ty nie radzisz sobie z dziećmi, nie dostajesz nagrody w postaci słów „kocham cię mamo/tato”.

Joanna Szulc w „Kochaj i pozwól na bunt. Jak towarzyszyć nastolatkom w dorastaniu” (wyd. Agora) po latach praktyki w psychoterapii dzieci i młodzieży oraz prowadzenia kursów z zakresu wspierania rodziców pisze, że najważniejsze jest to, by rodzice ufali, że ich dzieci sobie poradzą i by byli spokojni, gdy młody człowiek przeżywa trudne sytuacje. Autorka nie daje jednak przepisu, jak być rodzicem idealnym dla twojego dziecka, ale za to rozmawia z tymi, którzy znajdą się na konkretnym aspekcie życie nastolatka, pokażą, czym się przejmować, a co jest normalne, a przede wszystkim — jak rozmawiać i wspierać.

To szesnaścioro rozmówców, po jedynym na każdy rozdział, który poprzedza informacja, jakie tematy będą poruszane, np. w rozdziale pierwszym pojawią się rozważania o kłótniach, wstydzie, tym, co zdradza nasz rodzicielski lęk i jak wziąć odpowiedzialność za nasze emocje, by nie tworzyć łańcuszków z serii niefortunnych zdarzeń (podpowiadam — naprawdę dwójka z polskiego nie świadczy o tym, że ktoś nie umie pisać i nie poradzi sobie na studiach i nie znajdzie pracy).

Rozmowy przeprowadzone przez Szulc pokazują, jak można odmienić perspektywę, zamiast krzyczeć na syf w pokoju, powiedzieć, że na podłodze leżą brudne i czyste ubrania; jak słyszymy, że się przesadnie czepiamy, to może faktycznie tak jest, bo chociaż nie chcemy, to odtwarzamy schematy, które znamy z domu — nie dlatego, że nad sobą nie pracujemy, ale dlatego, że lęk o dziecko jest ogromny, a chcielibyśmy go uchronić od tego, co złe lub trudne. I zapomniał wóz, jak cielęciem był, że nastolatki mają trudności z planowaniem w dłuższym odroczeniu, że nie istnieje stałość, a my oczekujemy decyzji wiążących, np. o tym, czy dobrze wybrało nasze dziecko rozszerzenia, by zdać maturę i studiować to, co chce. Odbieramy im ich prawo do naturalnej i uwarunkowanej biologicznie bezradności.

W książce możemy przeczytać o zmianach w ośrodkowym układzie nerwowym, o tym, że mózgi między 12 a 18 rokiem życia wykonują kawał pracy, że naprawdę — każdemu bez wyjątku — spada liczba połączeń w mózgu, i to dlatego, co wczoraj interesowało młodego człowieka, dzisiaj będzie jedynie snem. Szulc w rozmowach pokazuje, że samotność jest tak przerażająca, że młodzi ludzie godzą się na przemoc rówieśniczą, a my nie mamy takiej mocy, by ulepić człowieka na własny obraz i podobieństwo, że rodzice też potrzebują wsparcia bez oceniania, bo wszystkim dobrze zrobi, gdy będziemy się komunikować z wyrażaniem potrzeb i emocji, a nie słów, które ranią i które są odtwarzane przez całe życie, bo słowa rodziców zostają w głowach na zawsze.

Przeczytacie również o tym, jak młody człowiek może reagować na rozstanie rodziców, na brak stałości w życiu otaczających go dorosłych ludzi, jak ważne jest pozostawanie w swojej roli i niepozwalanie na to, by młodzi ludzie byli opoką w naszych problemach. Dowiecie się, jak reagować, gdy wasze dziecko przegląda w sieci treści nieprzeznaczone do jego wieku, czy istnieje dobry wiek na pierwszy raz, czy i dlaczego je nocami zupki chińskie, z jakiego powodu młody człowiek się okalecza, jak wyrazić akceptację i poradzić sobie z żałobą, gdy dziecko powie nam, że jego tożsamość płciowa jest inna niż w wizji, jaką sobie stworzyliśmy.

To nie są tylko rozmowy dla rodziców, lecz także dla opiekunów i nauczycieli, bo opowiadają także o procesie przyswajania wiedzy, o nauce — jak ktoś nie chce, to go nie zmusimy, o tym, jak stworzyć motywację wewnętrzną i być z dzieckiem w jednej drużynie, grać do jednej bramki, nie siłować się, a słuchać. Znajdziecie tu rozważania na temat higieny cyfrowej, wypowiedzi o tym, że szkoła nie jest najważniejsza, podpowiedzi jak sprawić by to dzieciom się chciało, a nie nam, jak nauczyć je konsekwencji i pozwalać na błędy, bo przecież nawet osoby z deficytami uwagi (np. ADHD) nie są zwolnione ze starania się, bo diagnoza to nie jest odpuszczenie, to informacja, nad czym trzeba pracować i ten wysiłek powinniśmy jako nauczyciele i rodzice nagradzać - nie osiągnięcie celu, a drogę do niego (bez rywalizacji i ocenozy).

Wśród rozmówców Joanny Szulc znaleźli się (celowo skracam funkcje i opisy doświadczeń, bo to znane postaci): Agnieszka Stein (psycholożka),prof. Marek Kaczmarzyk (neurodydaktyk),Izabela Meyza (mediatorka i trenerka komunikacji),dr Anna Rustecka (psycholożka, terapeutka rodzin),Jarek Żyliński (psycholog wychowawczy),Magda Kobosko (nauczycielka),Małgorzata Musiał (pedagożka, mediatorka),dr Karol Jachymek (medioznawca),Joanna Fis (psycholożka),Anna Tulczyńska (psycholożka),Aleksandra Dulas (edukatorka seksualna),Paweł Jankowski (psychotraumatolog),Katarzyna Błażejewska-Stuhr (dietetyczka kliniczna),Kamila Drężek (trenerka psychoterapeutyczna DMT),Anna Gryczewska-Jowsa (psychotraumatolożka),dr Magdalena Śniegulska (psycholożka).

To dobra i potrzebna książka, nawet jeśli początkowo forma wywiadów wydawała mi się nużąca, wcale taka nie była i nie chciałabym, by porady i informacje o tym, jak nastolatki postrzegają świat, były pisane z jednego punktu widzenia. Ten zestaw i dobór rozmówców dają poczucie realnego wglądu w bycie rodzicem młodego dorosłego.

A cytat z rozmowy z Pawłem Jankowskim wydaje mi się podsumowaniem całej książki: „Rodzice mogą wspierać nastolatka z pozycji pasażera na tylnym siedzeniu. Najlepsze, co można mu dać, to przestrzeń na to, żeby przyszedł do nas, gdy w jego życiu pojawią się jakieś trudności. Nie zareagujemy lękiem i złością, ale ponownie zaciekawieniem — i być może również zaufaniem do niego”.


Książkę przeczytałam w ramach współpracy recenzenckiej z wydawnictwem Agora.

Buntowaliście się jako nastolatki? Mam nadzieję, że tak!

Zacznijmy od tego, że sarkazm dziecka jest zapowiedzią sporej inteligencji. Rozumiem, że to was nie przekonuje, gdy zamiast porozmawiać, nastoletni człowiek wkłada słuchawki na uszy, wywraca oczami lub trzaska drzwiami, jednak bunt jest ważny, jest dowodem na to, że człowiek zaczął określać swoją tożsamość, szukać...