Warto wspomnieć, że jest to historia fabularyzowana, co może niektórym przeszkadzać, w tym również mi. Niemniej książka jest ładnie napisana, a historia matki autorki oraz innych polskich dzieci ciekawa, a zarazem smutna. Warto po nią sięgnąć chociażby z tego względu, że pokazuje życie polskich uchodźców w Indiach, a ta część historii, z tego co zauważyłam, jest dość pomijana.

Warto wspomnieć, że jest to historia fabularyzowana, co może niektórym przeszkadzać, w tym również mi. Niemniej książka jest ładnie napisana, a historia matki autorki oraz innych polskich dzieci ciekawa, a zarazem smutna. Warto po nią sięgnąć chociażby z tego względu, że pokazuje życie polskich uchodźców w Indiach, a ta część historii, z tego co zauważyłam, jest dość pomijana.

Byłam bardzo pozytywnie nastawiona do tej książki, tym bardziej, że napisana jest przez dorosłą córkę o swojej mamie. Historia zapiera dech w piersiach i nie raz zdarzyło mi się uronić łzę podczas jej czytania. Jednakże trochę męczyłam tą książkę i dopiero końcówka naprawdę mnie wciągnęła. Mimo wszystko uważam, że jest to historia, którą warto znać.

Byłam bardzo pozytywnie nastawiona do tej książki, tym bardziej, że napisana jest przez dorosłą córkę o swojej mamie. Historia zapiera dech w piersiach i nie raz zdarzyło mi się uronić łzę podczas jej czytania. Jednakże trochę męczyłam tą książkę i dopiero końcówka naprawdę mnie wciągnęła. Mimo wszystko uważam, że jest to historia, którą warto znać.

Jest to opowieść o matce autorki oraz jej rodzinie. Przedstawia losy dziecka, które było świadkiem rzeczy, które nie powinny były się wydarzyć. Przełomowym punktem jest dobro człowieka o którym zdecydowanie za mało jest powiedziane na lekcjach historii.

Jest to opowieść o matce autorki oraz jej rodzinie. Przedstawia losy dziecka, które było świadkiem rzeczy, które nie powinny były się wydarzyć. Przełomowym punktem jest dobro człowieka o którym zdecydowanie za mało jest powiedziane na lekcjach historii.

Ciekawa i wciągająca.

Ciekawa i wciągająca.

89/52/2023 ig: @liber.tinea
Artykuł również na kulturalnemedia.pl

“Wypatruj naszej gwiazdy” to fabularyzowana historia polskiego dziecka, które przeżyło piekło sowieckich deportacji z wołyńskich ziem, ale dzięki miłosiernym ludziom trafiło do sierocińca w Indiach, zorganizowanego przez dobrego maharadżę.

Wyobraź sobie, że pewnej spokojnej nocy, wśród błogiej ciszy rozlega się donośne łomotanie do Twoich drzwi. Cała Twoja rodzina zostaje brutalnie wyrwana z objęć Morfeusza. Kiedy wszyscy wyskakują z ciepłych łóżek, do mieszkania wpadają uzbrojeni mężczyźni. Przemocą unieruchamiają najsilniejszego mieszkańca - zwykle ojca - po czym oznajmiają: “Macie piętnaście minut żeby zabrać najpotrzebniejsze rzeczy i się stąd wynieść na zawsze”. Co ze sobą weźmiesz? Niecałe sto lat temu ludzie byli dużo bardziej przywiązani do ziem ojczyzny, która ich karmiła. Tola, matka polskiej rodziny mieszkającej na Wołyniu, w opisanej wyżej sytuacji, pomiędzy ciepłe ubrania i prowiant spakowała też zawiniętą w chustkę grudkę ojczystej ziemi z donicy z kwiatem. Mały gest, a jakże symboliczny… Czy we współczesnym nam pokoleniu została jeszcze odrobina tamtego patriotyzmu?

Powieść o podłości i miłosierdziu

“Wypatruj naszej gwiazdy” to książka oparta na faktach. Imogene Salva opowiada o niezwykle trudnych przeżyciach swojej matki, Józefiny (Ziuty) Nowickiej. O jej pełnym miłości dzieciństwie, przerwanym nagle wywózką do Rosji. O widzianych tam dowodach ludzkiej podłości. O późniejszej ucieczce przez surowy klimat Syberii, aż do istnego raju w Indiach. Mówi również o ludzkiej dobroci i miłosierdziu. Powieść porusza głębiny serca. Jest pełna zarówno okrucieństwa rosyjskich żołnierzy, jak i wiary w Boga pomagającej przetrwać najtrudniejsze chwile, jakie może przeżyć człowiek. Wspomina tych miłosiernych, którzy z narażeniem własnego życia ratowali innych. Którzy jako nieliczni mogli dalej nazywać się ludźmi w tamtym koszmarnym czasie.

Ucieczka przez Syberię

Ośmioosobowa rodzina Nowickich zostaje wygnana z domu i przewieziona pociągiem towarowym do kołchozu. Podróż z setkami innych deportowanych w nieludzkich warunkach, trwała aż dwadzieścia trzy dni. Po dwóch latach głodu i ciężkiej pracy ojciec decyduje, że muszą się stamtąd wydostać aby przeżyć. Organizuje ucieczkę, chcąc dołączyć do tworzonej właśnie Armii Andersa w związku z ogłoszoną amnestią. Całą rodziną przeprawiają się w ekstremalnie trudnych warunkach trzysta kilometrów przez Syberyjskie pustkowie. Jedyną nadzieję i wiarę pokładają w Bogu. Ich wzajemna miłość i gorące modlitwy pozwalają przetrwać tę niewyobrażalną podróż. Jednak to nie koniec - amnestia zostaje cofnięta. Rodzice decydują się oddać troje swoich dzieci w ręce ochotników Armii Andersa i maharadży Jam Saheba Digvijay Sinhji, którzy ratują polskie dzieci przed niechybną śmiercią poprzez ucieczkę do Indii.

Ku pamięci

Książka Imogene Salva jest pełna solidnej dawki wiedzy o Indiach i jej powiązaniach z Polską w czasie Drugiej Wojny Światowej. Napisana bardzo obrazowo, oddająca mentalność bohaterów i ich piękną wiarę w Boga i Ojczyznę. Wspaniale opisuje zarówno te tragiczne przeżycia w ZSRR, niebezpieczną podróż do Indii, jak i samo życie w sierocińcu. Egzotyczny kraj, pełen nieznanych owoców, potraw, widoków, krokodyli i… życzliwych ludzi. Ludzi, którzy pokazali, jak być ludźmi. Wspaniałe jest to, jak opiekunowie zadbali aby młodzi uchodźcy nie zatracili swojej tożsamości narodowej. Pozwolili im pielęgnować polskie tradycje na przyjaznej, ale jednak obcej ziemi.

Historia Ziuty i jej rodzeństwa przywraca wiarę w ludzkość i dobroć. To naprawdę piękna, choć i bolesna powieść. Całokształtu dopełnia bogata kolekcja zdjęć, zarówno z rodzinnych albumów, jak i muzealnych zbiorów. Nie czyta się lekko tej pozycji, pomimo pozornej lekkości tekstu. Wiedza, że opisane wydarzenia miały miejsce naprawdę, sprawia, że lektura “Wypatruj naszej gwiazdy” staje się pewnego rodzaju brzemieniem dla duszy. Ale brzemieniem potrzebnym. “Ku pamięci”.

89/52/2023 ig: @liber.tinea
Artykuł również na kulturalnemedia.pl

“Wypatruj naszej gwiazdy” to fabularyzowana historia polskiego dziecka, które przeżyło piekło sowieckich deportacji z wołyńskich ziem, ale dzięki miłosiernym ludziom trafiło do sierocińca w Indiach, zorganizowanego przez dobrego maharadżę.

Wyobraź sobie, że pewnej spokojnej nocy, wśród błogiej ciszy...

Autorka opisuje wojenne i powojenne losy swojej matki Ziuty, jej rodzeństwa i rodziców. Z gospodarstwa na Wołyniu Sowieci wywieźli całą rodzinę na Syberię. Ojciec i Tadek mieszkali i pracowali w innym miejscu niż matka z resztą dzieci. Po dwóch latach katorgi i głodu całej rodzinie udało się uciec do Kujbyszewa. Hinduski maharadża ofiarował dzieciom polskim schronienie w Indiach. Z tej rodziny na wyjazd załapali się Józek, Ziuta i Jadzia. Niebezpieczna podróż zawiodła ich do Indii, które postrzegali jako raj na ziemi. Byli tutaj aż do zakończenia wojny. Co dalej z dziećmi? Wielu nie miało już gdzie wrócić, gdyż tam gdzie przed 1939 rokiem była Polska, teraz był Związek Radziecki. Jak potoczyły się losy rodziny?
Piękna i straszna opowieść, która odkrywa przed nami nieznane lub mało znane losy Polaków zamieszkałych na Wołyniu.

Autorka opisuje wojenne i powojenne losy swojej matki Ziuty, jej rodzeństwa i rodziców. Z gospodarstwa na Wołyniu Sowieci wywieźli całą rodzinę na Syberię. Ojciec i Tadek mieszkali i pracowali w innym miejscu niż matka z resztą dzieci. Po dwóch latach katorgi i głodu całej rodzinie udało się uciec do Kujbyszewa. Hinduski maharadża ofiarował dzieciom polskim schronienie w...

Sowieckie łagry, Indyjski książę i polskie dzieci. Książka "Wypatruj naszej gwiazdy” udowadnia, że najbardziej niezwykłe historie pisze samo życie.

Jam Saheba Digvijay Sinhji, a raczej ‘Bapu’, czyli ‘ojciec’, uratował ponad tysiąc polskich dzieci. Ogólnie, przez Indie przewinęło się w czasie II wojny światowej bez mała 5,5 tysiąca polskich dzieci. Pomagali im polscy misjonarze, indyjski Czerwony Krzyż oraz hinduscy książęta. Inicjatorem całej akcji, największym darczyńcą oraz budowniczym ‘polskiego obozu dziecięcego’ był właśnie Jam Saheba - indyjski maharadża. W Polsce jego postać jest mało znana, chociaż jego imieniem nazywa się szkoły, skwery a nawet tramwaje

Imogene Salva w książce "Wypatruj naszej gwiazdy" opisuje losy swojej matki. Józefina Nowicka, zwana przez bliskich Ziutą, ma osiem lat, kiedy jej świat wywraca się do góry nogami. W lutym 1940r. zostaje wraz z rodzicami i pięciorgiem rodzeństwa zesłana na daleką Syberię. Jak setkom tysięcy naszych rodaków, przyszło im walczyć o życie na ‘nieludzkiej ziemi’. Po dwóch latach pełnych udręki, pojawia się nadzieja. Armia Andersa wraz hinduskim maharadżą Jamem Sahebem zorganizowała przewóz polskich dzieci do rezydencji maharadży w Indiach. Dziesięcioletnia Ziuta wraz z młodszym rodzeństwem zostaje wysłana w długą i pełną niebezpieczeństw podróż do Indii.

Książka barwnym językiem opisuje to, co mnie najbardziej interesowało – warunki, w jakich żyły dzieci i ich codzienność. To, w jaki sposób spędzały wolny czas i jak odbierały miejsce w którym się znalazły. To wręcz niesamowite, jak splotły się losy polskich dzieci i indyjskiego władcy gdzieś na końcu świata. Ta historia nadawałaby się na film, dlatego cieszy mnie fakt, że w końcu doczekała się upamiętnienia w powyższej książce.

Sandra

Sowieckie łagry, Indyjski książę i polskie dzieci. Książka "Wypatruj naszej gwiazdy” udowadnia, że najbardziej niezwykłe historie pisze samo życie.

Jam Saheba Digvijay Sinhji, a raczej ‘Bapu’, czyli ‘ojciec’, uratował ponad tysiąc polskich dzieci. Ogólnie, przez Indie przewinęło się w czasie II wojny światowej bez mała 5,5 tysiąca polskich dzieci. Pomagali im polscy...