Z polskimi autorami mam jakoś tak na bakier. Poezja i książki historyczne spod pióra polskich autorów- owszem. Inne sprawy są dla mnie nużące.

Za Iwaszkiewicza nigdy bym się nie zabrała właśnie z tych względów. "Panny z Wilka" jednak dostałam, a więc wstyd byłoby nie przeczytać. Jako że trzy opowiadania zostały zawarte w książeczce o niedużych gabarytach, niemal od razu zabrałam się za lekturę.

Na pierwszy ogień poszły owe "Panny z Wilka". Sama nie wiem, co takiego sprawiło, że zdecydowałam się kontynuować czytanie. Styl autora już na pierwszych stronach jest dość specyficzny i odrobinę irytujący. Cóż, postanowiłam się nie zniechęcać i brnęłam dalej. Hmm... o ile spodziewałam się czegoś na poziomie, tematyka opowiadania jest beznadziejna i dla mnie zbyt banalna jak na rewelacyjne panowanie nad opisami. Ponadto miałam obiecany delikatny erotyzm, którego po prostu brak- pomijając dwóch wspomnień głównego bohatera, wielkiego Casanowy bez jakiejkolwiek kobiety. W połowie zdecydowana byłam przerwać i nie wracać.

Na szczęście- zacisnęłam zęby. Drugie opowiadanie, czyli "Brzeziny" jest po prostu dziełem nad dziełami, majstersztykiem. O ile nienawidzę jednego z głównych bohaterów- Bolesława, tak pokochałam jego brata- Stanisława. Nic więcej powiedzieć na ich temat nie mogę, aby nie zepsuć potencjalnemu czytelnikowi frajdy z odkrywania ich charakterów. Ale najcudowniejsze były motywy śmierci i życia (oraz jego stylów!), które ciągle się przewijały. Kunszt, geniusz i majestat.

Po ostatnim opowiadaniu spodziewałam się zatem czegoś równie magicznego. Nie było ono złe, ale nie miało nic w sobie specjalnego. W dodatku "Róża" była najkrótszą historią- na tyle krótką, że nie zdążyła mnie znudzić. Niemniej, nie jest to pusta treść bez znaczenia i stoi, przynajmniej według mnie, zdecydowanie wyżej niż tytułowe opowiadanie zbioru.

Na zakończenie wyrażę jeszcze raz ogromny podziw dla Iwaszkiewicza za opowiadanie "Brzeziny", a zbiór "Panny z Wilka" polecam ze względu właśnie na nie.

Z polskimi autorami mam jakoś tak na bakier. Poezja i książki historyczne spod pióra polskich autorów- owszem. Inne sprawy są dla mnie nużące.

Za Iwaszkiewicza nigdy bym się nie zabrała właśnie z tych względów. "Panny z Wilka" jednak dostałam, a więc wstyd byłoby nie przeczytać. Jako że trzy opowiadania zostały zawarte w książeczce o niedużych gabarytach, niemal od razu...