Gruzja, Armenia, Azerbejdżan, Turkmenistan, Tadżykistan, Kirgistan i Ryszard Kapuściński błądzący po tych krajach w czasie, gdy wyżej wymienione kraje były republikami Związku Radzieckiego.

Ten zbiór reportaży jest inny, odmienny od wcześniej przeczytanych przeze mnie reportaży Kapuścińskiego. Ale, mimo tej inności, to opowieść o różnorodności kultur, ich historii i ludzi. Pierwsze, co mnie urzekło rozpoczynając lekturę, to niezwykłe ciepło płynące z każdego słowa. Niestety, to ciepło nie zostało ze mną do końca. Dlaczego? Trudno powiedzieć. Może zbyt dużo historii, kołchozów i socjalizmu, ale w gruncie rzeczy, książka była bardzo dobra.

Opisuje ona świat, który już nie istnieje. Czy marząc o podróżach, bierzemy pod uwagę wycieczkę do opisanych tu krajów? Bo ja nie. Nawet przez myśl mi nie przeszło. Dlaczego? Bo w gruncie rzeczy nie mam zbyt dobrego zdania o tym regionie: wojny, islam… A na wakacjach nie chce się takich niespodzianek. Kapuściński zaś odkrywa drugą stronę medalu, że oni, tam mieszkający, też są ludźmi. A na dodatek takimi samymi jak my.

Gruzja to kraj biesiad i zabaw. Każdy Ormiańczyk ma duże poczucie patriotyzmu i przynależności do swojego kraju – Armenii. Azerbejdżan to kraj uczonych, w którym nawet „taksiarz” studiuje wyższą matematykę. Turkmenia to pustynia, na którą mogą iść tylko bogaci, a biedacy zostają w miastach, bo, by iść na pustynię trzeba mieć stado. Tadżykistan to kraj wypiętrzania się gór i walki kobiet o zniesienie zasłon. Mieszkańcy Kirgistanu nawet Rosjan przewyższają w piciu wódki. A te informacje to tylko wierzchołek góry lodowej.

Gruzja, Armenia, Azerbejdżan, Turkmenistan, Tadżykistan, Kirgistan i Ryszard Kapuściński błądzący po tych krajach w czasie, gdy wyżej wymienione kraje były republikami Związku Radzieckiego.

Ten zbiór reportaży jest inny, odmienny od wcześniej przeczytanych przeze mnie reportaży Kapuścińskiego. Ale, mimo tej inności, to opowieść o różnorodności kultur, ich historii i ludzi....