"Additionally, the minuscule amount of weight that the fluid drizzling off their heads generated, pulled away at their scalps, and their castings began degloving. The sloppy skin gliding off their skulls made them look like piles of shredded cheese melted in a microwave to excess. The ultra- agressive waste had already burned through mutliple layers of skin."

"The children shouldn't find joy in the playground; they should find their destruction."

Cykliczne zaglądanie do amerykańskiego horroru ekstremalnego, za każdym razem budzi we mnie dziwne połączenie skrajnego obrzydzenia i fascynacji. Z jednej strony jestem głęboko oczarowany przebogatą wyobraźnią autorów, a z drugiej boję się tego, co mogę tam znaleźć.

Jednym z takich lśniących diamentów ekstremy, do których twórczości lubię wracać jest Aron Beauregard. Prywatnie mega pozytywny facet i jednocześnie autor, którego mogliśmy czytać rok temu za sprawą wydawnictwa Dom Horroru. Póki co doczekaliśmy się jedynie "Fleji", jednak ptaszki ćwierkają, że wiele może się zmienić w przyszłości.

Aron to jeden z tych pisarzy, dla których nie ma tematów tabu w literaturze. Tam, gdzie inni twardo stawiają linię, on hardo depcze ją swoimi butami i zapuszcza się w miejsca, gdzie niewielu ma odwagę stanąć. Przez szereg ostatnich miesięcy miałem okazję czytać sporo książek autora (wierzcie mi, wypluwa je z siebie niczym karabin maszynowy) jednak w dalszym ciągu nie byłem gotowy na spotkanie z prezentowanym dziś "Placem zabaw".

Omawiana tu książka to bardzo dziwny twór powstały z połączenia lęku utraty dzieci jaki wykwita w głowie rodziców na całym świecie, koreańskiego serialu Squid Game oraz makabrycznej wyobraźni zblazowanych bogaczy, którzy szukają nietuzinkowych rozrywek. Beauregard oczami trzech z pozoru zwyczajnych rodzin zabiera nas na testowanie tytułowego placu zabaw i jak możecie łatwo się domyślać, nie będzie na nim nic zabawnego.

Nic nie daje mi powodów do grania znawcy amerykańskiej ekstremy, jednak wydaje mi się, że Beauregard, solidnie poleciał z swoją wyobraźnią. Przedstawianie dzieci jako narratorów powieści grozy to dość powszechny schemat, ale nie przypominam sobie, żeby ktoś wcześniej przedstawiał je jako antagonistów/ofiary w horrorze ekstremalnym i z wprawą chirurga siekał swoimi słowami i narzędziami. Będąc na świeżo po lekturze, "Playground" jawi mi się jak wizyta w podstawówce zaraz po wizycie świra z maczetą

"Plac zabaw" to książka mocna, brutalna i sugestywna, a jednocześnie wybuchająca ogromem emocji. Aron w sposób bezbłędny przelewa na czytelnika wszystkie skrajne emocje narratorów: ból, strach a także dumę, i następnie z sukcesem oddziela z ciała resztę szarych komórek. Sięgając po omawianą powieść, możecie być pewni, że po zakończeniu poczujecie suchość w ustach i mętlik w głowie.

Książka jest dość spora i do tego napisana nieco bardziej wymagającym językiem. Moje braki w angielskim odbierały mi w jakimś stopniu przyjemność z lektury, jednak wierzcie mi, że emocji, które stąd płyną nie zapomnę już nigdy. Nie uważam się za wrażliwego czytelnika, jednak kilka scen chciałbym zwyczajnie zapomnieć.

Wydanie polskiej wersji "Placu zabaw" wiązałoby się z samobójstwem wydawnictwa, toteż mam świadomość, że jedyną opcją jest wersja anglojęzyczna. Znajdziecie ją na Amazon, w dość przyjemnej jak na okoliczności cenie.

"Additionally, the minuscule amount of weight that the fluid drizzling off their heads generated, pulled away at their scalps, and their castings began degloving. The sloppy skin gliding off their skulls made them look like piles of shredded cheese melted in a microwave to excess. The ultra- agressive waste had already burned through mutliple layers of skin."

"The children...