"The bumps were brief: the soft structure of their fragile human bodies bowed quickly to the vehicle's destructive density. [...].The ghoulish soundtrack of my terroristic rampage haunted me.
The popping of heads.
The snapping of skeletons.
The mashing of meat and muscle.
No one was safe. My speed slowed slightly as the broken bodies tangled in the tires and underbelly of the rig. "

Zastanawiam się czasem, co sprawia, że horror ekstremalny jest tak kuszący. Może to kwestia maksymalnego epatowania przemocą i nastawienie na totalne obrzydzenie czytelnika? A może stopniowe przekraczanie barier i tematów tabu?

Na pewne pytania nie ma łatwych odpowiedzi, ale każda kolejna książka może do nich przybliżyć. Dlatego, w dzisiejszej opinii chciałbym opowiedzieć Wam o książce "All smiles until I return." Pana Beauregarda.

Aron kilkakrotnie przewijał się u mnie na stronie, toteż myślę, że nie ma co przesadnie opisywać jego twórczości.
Większości z Was powinno wystarczyć, że debiutował w DH powieścią "Fleja" (ang. "Slob") i że jest dostępna od ręki.
Na pierwszy rzut oka tego nie widać, ale "All smiles until I return" jest kolejną ciekawą wariacją na temat życia po śmierci. Autor oczami swojego narratora Andego, pokazuje nam tak zwaną "wieczność", czyli miejsce, gdzie ten trafił po masakrze jaka miała miejsce w jego pracy.

"Wieczność" nie jest piekłem, ale z pewnością ma z nim wiele wspólnego. W końcu, gdzie indziej bylibyśmy świadkami ucztowania wielkich larw na zgniłym ciele, wizji rozjeżdżania maratonu za kierownicą ciężarówki, rozbijania głów noworodków niczym dorodne arbuzy na oczach rodziców czy zaspokajania oralnego po uprzednim wybiciu zębów.

Oczywiście to nie wszystko, co Aron ma nam do zaoferowania. "All smiles until I return" jest dość skrzywioną wersją podróży Dantego po piekle, ale autor pokusił się także o kilka ciekawych elementów których bym się tu nie spodziewał jak na przykład wątek miłosny.

Ciężko pisać tu coś bez ogromnych spoilerów i powstrzymuje się jak mogę, ale gwarantuję, że nic was nie przygotuje na zakończenie. Prawdziwy autor ekstremy nie popuści nikomu, a Aron godnie reprezentuje swój nurt, wywracając głowy czytelników na lewo.

Byłoby świetnie jakby to ktoś u nas wydał, ale podejrzewam, że w tym stuleciu to nie nastąpi. Chętnych odsyłam jak zawsze na stronę amazona, gdzie idzie to dorwać w dobrej cenie.

P.s. W ksiażce nie ma mowy o koparce. To tylko taka moja wesoła samowolka, ponieważ cieżko byłoby zrobić zdjęcie z ciężarówką i biegnącym maratonem.

"The bumps were brief: the soft structure of their fragile human bodies bowed quickly to the vehicle's destructive density. [...].The ghoulish soundtrack of my terroristic rampage haunted me.
The popping of heads.
The snapping of skeletons.
The mashing of meat and muscle.
No one was safe. My speed slowed slightly as the broken bodies tangled in the tires and underbelly of...