Jak chyba każdy słyszałem o królu Arturze i jego rycerzach, oglądałem o nim filmy, ale jeszcze nigdy nie przeczytałem "źródłowej" wersji tych historii. W końcu się udało. Pierwsze zaskoczenie: to wcale nie było u progu wojen krzyżowych... W jednej z historii król Artur odprawia posłów Rzymu i następnie podbija Rzym i Francję. Skoro Rzym jeszcze istniał, to mógł być jakiś V w. n.e...
W książce przewija się wielu różnych rycerzy, którzy łącznie stanowią Bractwo Rycerzy Okrągłego Stołu. Skąd to bractwo się wzięło? Otóż kiedy Artur poślubiał Ginewrę, dostał okrągły stół, sporządzony przez Merlina w posagu. Merlin dorobił do niego też i stołki ze 150 miejscami. Wielu z tych rycerzy stanowi "bohaterów jednego rozdziału", a na pierwszy plan zdecydowanie wybija się pan Lancelot (w książce mamy zgrabne sformułowanie "pan", zamiast "sir"). Drugim widziałbym Galahada, który przewyższył cnoty Lancelota w okresie poszukiwań Świętego Graala, ale Galahad właściwie nie pojawia się poza tym wątkiem, natomiast postać Lancelota jest równie "centralna", jak postać samego króla Artura, a ich losy są splecione w sposób nierozerwalny. Problemy króla Artura pojawiły się na skutek zdrady pana M (o czym możemy przeczytać na okładce), ale główną determinantą losu było raczej to, jak ta zdrada odbiła się na relacjach króla Artura i Lancelota.
Co ciekawe, na str. 42 napisano, że Lancelota nazywano też Galahadem... Naprawdę ciekawe.
Ciekawym i wybijającym się rycerzem jest także pan Garet (Piękna Rączka). Potem pan Gawen, Bors--oni również pełnią role spajające różne wątki opowieści.
Oczywiście rycerze są uosobieniami cnót rycerskich, brawurowo odważni, a kiedy zginie zacny człowiek, łzy tryskają im z oczu.
A skąd się wziął król Artur na tronie? Tu nie zabraknie legendy o wydobywaniu miecza ze skały, co umożliwiło mu zapanowanie w Camelocie (Winchester) i o późniejszym zdobyciu Excalibura od Pani Jeziora. Który to miecz w końcu musiał do niej powrócić, z czym wiąże się tajemnicze zakończenie losów Artura i wątek Avalonu (Avilionu).
Chętnie poczytałbym o tych legendach więcej, może w innym nieco ujęciu.
Książka jest napisana (przełożona z angielskiego) specyficznym językiem, stylizowanym na staropolski. Początkowo czyta się trochę trudno, ale wkrótce można się do tego dostroić i dodaje to opowieściom rycerskości, honoru i wzniosłości.
Niestety w zakresie redakcyjnym, w książce roi się od literówek, z czego chyba najbardziej dotkliwą jest "GineRWa", konsekwentnie powtarzana w kilku miejscach od str. 36. Poza tym, z tego co notowałem kiedy miałem pod ręką coś do pisania:
s. 43: lancelocie -> Lancelocie
s. 45: zbrojęi -> zbroję i
s. 48: panie. na -> panie. Na
s. 69: róla Artura -> króla Artura
s. 69: tenmłodzik -> ten młodzik
s. 118 ucieszł się -> ucieszył się
s. 121 Kiedy Bor z Parcywalem -> Kiedy Bors z Parcywalem
s. 123 odjechał. przywołała -> odjechał, przywołała
s. 124 ne oglądając -> nie oglądając
s. 128 przez innią mu dany -> przez inną mu dany
s. 129 ciągla pana Lancelota opłakując -> ciągle...
s. 154 w pole wyjechać.. a -> w pole wyjechać, a
s. 156 taki cos panu Gawenowi -> taki cios...
s. 160 wuja swojego poprosł -> ...poprosił
s. 160 własną swoją rękę...napisał -> ręką
s. 161 przedzień -> przeddzień
s. 165 rąbaanie -> rąbanie

Jak chyba każdy słyszałem o królu Arturze i jego rycerzach, oglądałem o nim filmy, ale jeszcze nigdy nie przeczytałem "źródłowej" wersji tych historii. W końcu się udało. Pierwsze zaskoczenie: to wcale nie było u progu wojen krzyżowych... W jednej z historii król Artur odprawia posłów Rzymu i następnie podbija Rzym i Francję. Skoro Rzym jeszcze istniał, to mógł być jakiś V...