Jedna z najlepszych książek, jakie przeczytałam. Teraz, kilkadziesiąt godzin po przeczytaniu jakoś trudno mi odnaleźć się w świecie realnym. Książka niesamowicie podziałała na mnie, całkowicie mną zawładnęła.

Tak. Jest to - jak pisali moi poprzednicy - genialny obraz wymierającej arystokracji. I jest to niewątpliwie najlepszy obraz arystokracji, z jakim się do tej pory zetknęłam. Dzięki tej książce wchodzi się w ten świat w całości, bez reszty. Odczuwa się go wszystkimi zmysłami w sposób tak realny, jakiego nie osiągnie się w żaden inny sposób.

Ale chciałabym zaakcentować, że to nie jest tylko książka o arystokracji, jak zwykło się mówić. Jest to również wybitny utwór o odchodzeniu, przemijaniu i patrzeniu z perspektywy życia na swoje wybory.

Jest to również najpiękniejszy poemat o ŚMIERCI, jaki kiedykolwiek czytałam.

Giuseppe Tomas, ostatni książę z sycylijskiej rodziny Lampedusa ukończył "Geparda" tuż przed swoją śmiercią. A podkreślić należy, że autor ten zmarł jako człowiek zubożały i nieznany. "Gepard" został opublikowany dopiero rok po jego śmierci w okolicznościach, których nie można było przewidzieć umierając (o okolicznościach wydania tej wybitnej, tłumaczonej na wszystkie języki książki powstała zresztą dość ciekawa książka).

Być może z tymi dość smutnymi okolicznościami powstania dzieła związany jest jego gorzkawy smak. Autor w chwili pisania "Geparda" zwanego "Lampartem" nie miał wiele, wszystko zostało tam, w oddali, zagrzebane w otchłaniach minionych lat. Przeczuwając śmierć, a zatem w momencie, kiedy przeszłość wyostrza się w pamięci, autor całym sobą zwraca się do przeszłości, do tych lat bezpowrotnie minionych, straconych, stanowiących jakby jedyny skarb.

Pisał więc umierający autor o śmierci, o spojrzeniu na życie z perspektywy odchodzenia i o wymierającej arystokracji, która jest dla niego sferą jakby świętą (w monologu Jezuity jest zresztą arystokracja dość ciekawie porównana do rzeszy świętych).

Książka jest niesamowicie prawdziwa. I to nie tylko dlatego, że postaci z niej istniały realnie (pradziadek autora był istotnie astronomem), ale też dlatego, że jest tak bardzo osobista w wydźwięku, w żalu, w nostalgii.
Ta książka nie jest fikcją. Takie fikcje nie powstają. Tu każda myśl została przeżyta, przez autora albo inne osoby.

Czytając "Geparda" przez pierwsze strony lamentowałam, jaka szkoda, że autor napisał tylko tę jedną książkę i nic więcej. Po przeczytaniu wiem, że nic innego nie mogło powstać, ponieważ tu jest wszystko. To jest książka życia, a życie ma się jedno. Książki zaś tak prawdziwe jak "Gepard", przechrzczony na lamparta, wydaje się tylko po śmierci, za życia wstyd pisać o ludziach prawdziwych, po śmierci jest to już wszystko jedno.

A że jest to książka sycylijska, włoska, to nie jest ciężka ale przeciwnie - lekka i zabawna.

Tylko Włosi potrafią pisać o odchodzeniu z poczuciem humoru, który nie umniejsza piękna tego poematu o śmierci, ale je potęguje. Podobnie tylko Włosi temat rzekę tak zgrabnie umieją ująć na tak niewielu stronach. Za to właśnie kocham tę literaturę całym sercem.
Dlatego właśnie obecnie nawróciłam się z literatury rosyjskiej, na włoską , a "Gepard" to nawrócenie ostatecznie przypieczętował. Niestety jako dusza Słowiańska sama jednak mam skłonności do rozwlekania myśli o czym świadczy ta choćby opinia.

Na domiar dobra jest to książka sycylijska: o Sycylii, o Sycylijczykach, o cechach, które można tam zauważyć do dziś i które wciąż są aktualne. Oddanie Sycylii w tej książce jest cudownie prawdziwe do dziś, co dla mnie ma ogromne znaczenie z uwagi na mój wielki sentyment do tego miejsca na ziemi. Przyznam zresztą, że kilka wypraw do Sycylii nie nauczyło mnie tak tej wyspy jak ta jedna książka... Ciężko to wytłumaczyć bez poznania tej wyspy i bez przeczytania książki.

Dużo jeszcze można pisać o "Gepardziątku", ale nie wszystko i tak się da wypowiedzieć. To trzeba przeczytać a raczej przeżyć.

Jedno jest pewne, że jest to jedna z najwybitniejszych książek w historii literatury u nas w Polsce znana mniej niż w innych krajach.

Zalety tej książki: i te poważne i oczywiste, jak i te mniej poważne i żartobliwe, czy też te zakamuflowane jak obraz mafii ukryty w wypowiedzi ojca Jezuity są nie do przecenienia. Swoją drogą to też typowe dla Sycylijczyka: w wydanej pośmiertnie książce można obnażyć uczucia rodziny ale o mafii milczeć trzeba jak grób nawet w grobie, a napisać o niej można jedynie w sposób ukryty.

Jedna z najlepszych książek, jakie przeczytałam. Teraz, kilkadziesiąt godzin po przeczytaniu jakoś trudno mi odnaleźć się w świecie realnym. Książka niesamowicie podziałała na mnie, całkowicie mną zawładnęła.

Tak. Jest to - jak pisali moi poprzednicy - genialny obraz wymierającej arystokracji. I jest to niewątpliwie najlepszy obraz arystokracji, z jakim się do tej pory...