Dostałam tą książkę na urodziny od koleżanek. Pierwsze co mnie w niej uderzyło to...grubość. Ogromna była. W sumie się ucieszyłam, bo taki świetny autor, lubię do. Zaczęłam czytać, trochę mnie nudziła na początku, ale przecież dużo zależy od nastawienia. Odłożyłam ją na półkę. Po jakimś czasie wróciłam do niej zaczęłam czytać, od tak po prostu z braku zajęcia. I normalnie nie wiem dlaczego ale się nią strasznie zachwyciłam. To było już jakiś czas temu, więc nie potrafię nazwać konkretnych emocji. Pamiętam dwie rzeczy. Pierwsza-z pewnością umocniłam swoją wiarę, tak ogromnie bardzo jeszcze więcej może (cytując SDM) . Druga-pamiętam moje wzruszenie kiedy skończyłam ostatni rozdział. Pamiętam gdzie w tedy byłam. Pomyślicie, że przesadzam, ale było dokładnie tak jak to opiszę: Powoli z dnia robi się wieczór, słońce ma się ku zachodowi, powiewa zimny wiaterek. Ja siedzę sobie przytulona do kolan, okryta kocem, na zewnątrz. Kończę czytać. Zamykam książkę. Podnoszę oczy. Co widzę? Właśnie ten cudowny zachód słońca :) Pamiętam jak się w tedy wzruszyłam :) Takie szczegóły, nie zanudzam więcej. W skrócie-wspaniałe mam wspomnienia z tą książką :)

Dostałam tą książkę na urodziny od koleżanek. Pierwsze co mnie w niej uderzyło to...grubość. Ogromna była. W sumie się ucieszyłam, bo taki świetny autor, lubię do. Zaczęłam czytać, trochę mnie nudziła na początku, ale przecież dużo zależy od nastawienia. Odłożyłam ją na półkę. Po jakimś czasie wróciłam do niej zaczęłam czytać, od tak po prostu z braku zajęcia. I normalnie...