Powieść opisuje trzy dni bitwy pod Gettysburgiem – ale dramat zawarty na kartach tej książki odbija w rzeczywistości wydarzenia, które trwały przez cztery lata wojny.

Na pierwszy plan bitwy wysuwają się dwaj dowódcy – tj. generał Longstreet z Armii Konfederacji i pułkownik Chamberlaine z Armii Unii. Obaj byli wspaniali – obu lubiłam tak samo. Ci, co dobrze znają historię, będą już na początku powieści znać finał tej bitwy. Ja przyznaję, w czasie czytania – nie znałam historii wojny secesyjnej w Ameryce (Nadrobiłam to dopiero później:) Ale nie przeszkadzało mi to kibicować raz jednemu, raz drugiemu i modlić się, żeby żadnemu nic się nie stało:)

Chamberlaine zaznaczył się zwłaszcza w drugim dniu bitwy, kiedy bronił wzgórza i flanki Unii. Był pułkownikiem, czyli walczył w linii tak jak jego żołnierze. Cenię go dosłownie za wszystko, za odwagę, za skuteczność, za logiczne i spokojne zachowanie pod ogniem kul, ale przede wszystkim za to jak postąpił z żołnierzami z pułku Maine, którzy na początku odmówili walki. Jego przyjaźń z Busterem była wspaniała, podobnie jego stosunek do brata Toma.

Generał Longstreet to moja ukochana postać:) Niewielu jest mądrych dowódców – zawsze więcej znajdzie się tych odważnych, choć odważnych także nigdy nie jest za dużo:) Longstreet był bardzo mądry. Uwielbiam scenę, kiedy Longstreet, tak zawsze mroczny i opanowany, wybuchnął w czasie rozmowy z Anglikiem Frimantle na temat taktyki generała Lee. Albo jego myśli na chwilę przed atakiem trzeciego dnia! Patrzył na pole bitwy i wiedział, co wydarzy! Trudno nie określić tego inaczej, niż widzenie niemal prorocze – a wynikało po prostu z jego ogromnej wiedzy jako żołnierza. Jest wielki tragizm w tej postaci – bo nie potrafił i nie umiał przekonać generała Lee do swojego zdania. Jednak lubiłam jego stosunek do naczelnego dowódcy i to spokojne, trochę szorstkie i ponure podejście do towarzyszy broni i przyjaciół.

Jest to powieść historyczna, którą czyta się jak najlepszą beletrystykę. Powieść opisuje nam wydarzenia widziane raz z jednej, raz z drugiej strony konfliktu. Jednak nie zamazuje to sytuacji na polu bitwy, nie ma zbędnych powtórzeń, a dzięki takiemu zabiegowi kibicujemy obu stronom, odczuwamy dramat obu stron, bo żadna nie była lepsza czy gorsza i każda miała swoje racje.

Każda wojna domowa opiera się na tragicznym fatum, które każe zabijać i traktować jak wroga człowieka, który tak naprawdę wrogiem nie jest, a co gorsza, w innych czasach i w innych okolicznościach, ten wróg mógłby być bratem i przyjacielem. To jednak strasznie uzmysłowić sobie, że dowódcy Armii Konfederacji i Armii Unii, którzy walczyli przeciwko sobie w wojnie secesyjnej, to ci sami żołnierze, którzy ramię w ramię walczyli w wojnie z Meksykiem, a wcześniej, którzy razem studiowali, bawili się i przyjaźnili.

Powieść opisuje trzy dni bitwy pod Gettysburgiem – ale dramat zawarty na kartach tej książki odbija w rzeczywistości wydarzenia, które trwały przez cztery lata wojny.

Na pierwszy plan bitwy wysuwają się dwaj dowódcy – tj. generał Longstreet z Armii Konfederacji i pułkownik Chamberlaine z Armii Unii. Obaj byli wspaniali – obu lubiłam tak samo. Ci, co dobrze znają historię,...