Styl ojca, w moim odczuciu, odrobinę przewyższa umiejętności syna zaprezentowane w pierwszym tomie, co nie zmienia faktu, że "Bogów i generałów" również czytałem z przyjemnością. Obaj autorzy piszą w sposób przystępny i niewydumany, wydaje się, że "Gettysburg" ma bardziej fabularny charakter. Nie wiem, w jakim stopniu cały cykl opiera się na faktach, na ile wkracza fikcja i konfabulacja. Zakładam, że w sferze dialogów czy myśli bohaterów nie dało się tego uniknąć.
"Gettysburg" to niezwykle interesująca pozycja. Idealna dla kogoś, kto chciałby rozpocząć przygodę z wojną secesyjną. Polecam.

Styl ojca, w moim odczuciu, odrobinę przewyższa umiejętności syna zaprezentowane w pierwszym tomie, co nie zmienia faktu, że "Bogów i generałów" również czytałem z przyjemnością. Obaj autorzy piszą w sposób przystępny i niewydumany, wydaje się, że "Gettysburg" ma bardziej fabularny charakter. Nie wiem, w jakim stopniu cały cykl opiera się na faktach, na ile wkracza fikcja i...

Książke czyta się dosyć szybko.Jest to opis bitwy pod gettysburgiem z widoku różnych bohaterów po przeciwnych stronach konfliktu. Poza 2 bohaterami cała reszta wypada płasko i przejmujemy się ich losem.Opisy również są dosyć krótkie i nieszczegółowe przez ciężko sobie wyobrazić skalę całej potyczki. To luźna relacja historyczna więc nie można wymagać tu zwrotów akcji i barwnych nieprzewidywalnych bohaterów czy opisów wojskowych, dostajemy zgodną z prawdą ale surową historyczną relacje z bitwy gettysburga gdzie życie ludzkie nic znaczy.

Książke czyta się dosyć szybko.Jest to opis bitwy pod gettysburgiem z widoku różnych bohaterów po przeciwnych stronach konfliktu. Poza 2 bohaterami cała reszta wypada płasko i przejmujemy się ich losem.Opisy również są dosyć krótkie i nieszczegółowe przez ciężko sobie wyobrazić skalę całej potyczki. To luźna relacja historyczna więc nie można wymagać tu zwrotów akcji i...

Książka opowiada o losach bitwy pod Gettysburgiem. Punkcie zwrotnym wojny secesyjnej. Konfederacji atakowali przez trzy dni jednostki unii położone na wzgórzach. Jednak magią całej tej serii jest to, że pomimo dokładnych opisów militarnych to jednak nie na tym skupia się fabuła. Dużo więcej dowiemy się o tym dlaczego ktoś podjął takie decyzje, co nim kierowało, co czuł w trakcie bitwy.

Książka opowiada o losach bitwy pod Gettysburgiem. Punkcie zwrotnym wojny secesyjnej. Konfederacji atakowali przez trzy dni jednostki unii położone na wzgórzach. Jednak magią całej tej serii jest to, że pomimo dokładnych opisów militarnych to jednak nie na tym skupia się fabuła. Dużo więcej dowiemy się o tym dlaczego ktoś podjął takie decyzje, co nim kierowało, co czuł w...

Polecam serdecznie wszystkim miłośnikom powieści historycznych! Porywające opisy bitew, taktyki oraz stategii obu armii. Klimat "napoleońskich" wojen w pełnej krasie.

Polecam serdecznie wszystkim miłośnikom powieści historycznych! Porywające opisy bitew, taktyki oraz stategii obu armii. Klimat "napoleońskich" wojen w pełnej krasie.

Czytałem wcześniej "Bogowie i generałowie" napisane przez syna autora ,a był to tylko prequel do książki obsypanej nagrodami. Miałem wieki apetyt na tę pozycję i się zawiodłem! Literacko może i się broni, może w USA, gdy była napisana, to była to książka, która jako pierwsza podejmowała temat tak ważnej bitwy w formie beletrystycznej - może? Jednakże nie znalazłem w niej ani opisu "życia armii", ani nie obejmowała ona całego szeregu zdarzeń (które są znane i opisane w książkach stricte historycznych). Brak też symetrii pomiędzy opisem tego co działo się po obu stronnych frontu. Za to musiałem przebrnąć przez jakieś łzawe opisy rozważań wewnętrznych niektórych bohaterów (Longstreet) oraz opisów wymyślonych przez autora. Książka jawi się jako nudny, sentymentalny opis zdarzeń pod Gettysburgiem w lipcu 1863 roku po stronie Konfederatów.
Mimo to jest to pozycja uzupełniająca do suchych opisów historycznych.

Czytałem wcześniej "Bogowie i generałowie" napisane przez syna autora ,a był to tylko prequel do książki obsypanej nagrodami. Miałem wieki apetyt na tę pozycję i się zawiodłem! Literacko może i się broni, może w USA, gdy była napisana, to była to książka, która jako pierwsza podejmowała temat tak ważnej bitwy w formie beletrystycznej - może? Jednakże nie znalazłem w niej...

niby książka o bitwie wojnie wojskowości, a laik i pacyfista czyta z zapartym tchem

niby książka o bitwie wojnie wojskowości, a laik i pacyfista czyta z zapartym tchem

Przeczytałem całą serię kilka lat temu, ale żal serce ściska jak widzę ją teraz leżącą w taniej książce, bo to powieść super dobra na miarę powieści Kena Folletta. Dowiedziałem się z niej więcej o wojnie secesyjnej niż z książek naukowych, a przy tym obok wydarzeń historycznych porusza kwestię honoru, braterstwa, przyjaźni i okrucieństwa wojny, a także przybliża nam postacie obu stron konfliktu, że można zrozumieć dlaczego dokonali swoich wyborów życiowych. To jedna z najlepszych serii jakie było mi dane przeczytać w życiu.

Przeczytałem całą serię kilka lat temu, ale żal serce ściska jak widzę ją teraz leżącą w taniej książce, bo to powieść super dobra na miarę powieści Kena Folletta. Dowiedziałem się z niej więcej o wojnie secesyjnej niż z książek naukowych, a przy tym obok wydarzeń historycznych porusza kwestię honoru, braterstwa, przyjaźni i okrucieństwa wojny, a także przybliża nam...

Bitwa pod Gettysburgiem oczami dowódców z Północy i Południa. Podobały mi się opisy planowania oraz samych potyczek, myślę, że autor mocno się wczuł w to, co mógł przeżywać żołnierz ruszający do natarcia lub broniący swojej pozycji. Mniej mi się podobały ogólniejsze przemyślenia dowódców, bo dużo z nich nużyło ciągłym użalaniem się nad sobą. Niemal wszyscy wyszli na starych i zmęczonych życiem (bo że byli zmęczeni wojną, to oczywiście rozumiem i tego się nie czepiam),wyszli na tak bardzo... ludzkich. I myślę, że o to autorowi chodziło. Ale czytanie w kółko, że ten jest niewyspany, a tamtego boli serce, trochę mnie nużyło. Może po prostu niesprawiedliwie wobec nich nie chcę zaakceptować faktu, że historię tworzą jednak zwykli ludzie.
Niemniej mam wrażenie, że jest to też kwestia niezbyt wciągającego stylu autora, a także niedokładnego tłumaczenia (lub redakcji po nim),przez które chwilami trochę można się było pogubić. Na przykład na początku zwiadowca jedzie konno, potem pojawia się stwierdzenie, że kiedy koń opadł z sił, zwiadowca ruszył pieszo, przez jakiś czas wygląda na to, że idzie dalej sam, po czym stronę dalej znowu jedzie na koniu. Zabrakło informacji, że prowadził ze sobą konia, dając mu odpocząć, a potem znowu na niego wsiadł. To oczywiście drobiazg i nie powoduje niemożności odtworzenia przebiegu akcji, ale w całej książce jest sporo takich niedociągnięć, które wyprowadzały mnie z równowagi. Myślę, że one również przyczyniły się do tego, że nie mogłam wczuć się w bohaterów i przeżywać wszystkiego razem z nimi, cały czas byłam zdystansowana i ich oceniałam. Bardziej podobały mi się rozdziały poświęcone niższym rangą oficerom, może dlatego, że u nich mniej było snucia się i przemyśleń, a więcej konkretnych działań. Z małym wyjątkiem - generałem Longstreetem - którego polubiłam chyba głównie dlatego, że we własnej armii był niedoceniany, a Lee wprawdzie mu ufał, ale nie chciał korzystać z jego rad.
Nieporozumieniem są też dla mnie zamieszczone w książce mapy. Gdyby miały być naprawdę pomocne, powinny znajdować się w tych miejscach, gdzie opisywane jest przedstawione na nich ustawienie wojsk. A były włączone trochę chaotycznie. Po jakimś czasie przestałam w ogóle na nie patrzeć, bo bardziej mieszały niż pomagały.
Domyślam się, że zamysłem autora było pokazanie, jak to mogło wszystko wyglądać naprawdę, na czym opierał się proces decyzyjny i że szczęście sprzyja nie odważnym, tylko tym, którzy mają lepszy plan, lepszą pozycję itd. Shaara chciał też z pewnością pokazać w inny sposób uwielbianego w Stanach generała Roberta Lee, trochę go zrzucić z piedestału, rozwinąć tezę, że to jego błąd przyczynił się do klęski całej wojny. Dostrzegam i cenię zastosowane przez autora zabiegi. Nie zmienia to jednak faktu, że książka mnie nie wciągnęła. Może po prostu to nie mój styl.

Bitwa pod Gettysburgiem oczami dowódców z Północy i Południa. Podobały mi się opisy planowania oraz samych potyczek, myślę, że autor mocno się wczuł w to, co mógł przeżywać żołnierz ruszający do natarcia lub broniący swojej pozycji. Mniej mi się podobały ogólniejsze przemyślenia dowódców, bo dużo z nich nużyło ciągłym użalaniem się nad sobą. Niemal wszyscy wyszli na starych...

Generał Thomas Jonathan Jackson ginie od kuli własnych żołnierzy i Lee zaczyna nie dawać sobie rady z przytłaczającą falą niebieskich żołnierzy z Północy. Rozpamiętując swojego najlepszego dowódcę, stara się wypowiedzieć Unii bitwę na własnych zasadach. Przechodzi do ofensywy i niebawem areną walk staje się niewielkie miasteczko Gettysburg w Pensylwanii. To są krwawe trzy dni dla Stanów Zjednoczonych.

Tak jak w poprzednim tomie, autor głównymi bohaterami uczynił najważniejsze persony ze zwaśnionych armii. Wyraźnie odczułam brak charyzmatycznego generała Jacksona, którego śmierć tak bardzo przeżyłam na kartach powieści. Boli również dość niewielki procent fabuły opisywanej z perspektywy mojego ulubionego unionisty Joshua Chamberlaina. Tak jak poprzednio walkę widzimy najczęściej z perspektywy oczu dowódcy, a nie przerażonego szeregowca. Doskonale oddaje to klimat sztabowych rozgrywek, pełnych napięcia trudnych decyzji, ale nie horror zmasakrowanych ciał czy porozrywanych kulami armatnimi członków. Przez co powieść jest pełna patosu, choć dla mnie to zaleta, ponieważ wojna secesyjna była właśnie takim konfliktem pomiędzy honornymi dżentelmenami. W każdym razie książka nie jest tak brutalna, jak poprzedniczka pisana przez syna autora.

Powieść należy pochwalić za jasny przekaz informacji. Książkę można uznać za świetny podręcznik do historii. Autor miał dostęp do najlepszych źródeł, więc możemy dać mu kredyt zaufania i przynajmniej, co do dat, miejsc i osób być pewnymi. Niektóre wydarzenia zostały nieco podkoloryzowane, ale są to niewinne przypadki. Opowieść doskonale się ją czyta i co najlepsze, Shaara nie pokazuje jasno - Unia czy Konfederacja - jest bezstronny i obiektywny, ale nietrudno dostrzec sympatię dla Południowców, w szczególności generała Lee, ale mi to jak najbardziej odpowiadało.

http://przewodnik-czytelniczy.blogspot.com

Generał Thomas Jonathan Jackson ginie od kuli własnych żołnierzy i Lee zaczyna nie dawać sobie rady z przytłaczającą falą niebieskich żołnierzy z Północy. Rozpamiętując swojego najlepszego dowódcę, stara się wypowiedzieć Unii bitwę na własnych zasadach. Przechodzi do ofensywy i niebawem areną walk staje się niewielkie miasteczko Gettysburg w Pensylwanii. To są krwawe trzy...

Bardzo dobra i dojrzała powieść.
Okazuje się, że można napisać pasjonującą książkę historyczną bez komiksowych chwytów chlapiących litrami krwi czy tępych scen łóżkowych.
Gorąco polecam.

Bardzo dobra i dojrzała powieść.
Okazuje się, że można napisać pasjonującą książkę historyczną bez komiksowych chwytów chlapiących litrami krwi czy tępych scen łóżkowych.
Gorąco polecam.