Historia ciekawa, niestety trochę trudna do słuchania dla kogoś kto nie zna postaci z wojny secesyjnej. Bohaterów po obu stronach konfliktu, które opisał autor jest dużo i momentami mogą się mylić laikowi (jak mi). Niemniej książka ciekawa i momentami bardzo emocjonująca.
Niemniej chyba warto obejrzeć najpierw film oparty na tej książce czyli film Gettysburg.

Historia ciekawa, niestety trochę trudna do słuchania dla kogoś kto nie zna postaci z wojny secesyjnej. Bohaterów po obu stronach konfliktu, które opisał autor jest dużo i momentami mogą się mylić laikowi (jak mi). Niemniej książka ciekawa i momentami bardzo emocjonująca.
Niemniej chyba warto obejrzeć najpierw film oparty na tej książce czyli film Gettysburg.

Z góry przyznam, że zagadnienia związane z wojną secesyjną – czy może szerzej: z XIX stuleciem w historii Stanów Zjednoczonych – nie sprawiają, iż szybciej bije mi serce. Cóż, widocznie urodziłem się za późno, by trafić na falę popularności serialu „Północ Południe”…

Książka została wydana po raz pierwszy w 1974 roku, a rok później autor otrzymał za nią Nagrodę Pulitzera. Michael Shaara (1928–1988),syn włoskich emigrantów, był wykładowcą języka angielskiego, literatury i kreatywnego pisania na Florida State University. Chętnie sięgał też po pióro, czego rezultatem było ponad dwadzieścia książek. Jego największym sukcesem okazała się właśnie ta opisująca bitwę pod Gettysburgiem. Na podstawie książki powstał także dobrze oceniany film w reżyserii Ronalda F. Maxwella, z rolami hollywoodzkich gwiazd, między innymi Jeffa Danielsa, Toma Berengera i Martina Sheena.

Mała mieścina w Pensylwanii stała się podczas trzech pierwszych lipcowych dni 1863 roku areną największej i najkrwawszej bitwy wojny secesyjnej (1861–1865),która okazała się początkiem końca sukcesów wojsk Konfederatów. Od tego momentu inicjatywę w bratobójczym konflikcie przejęły wojska Północy. Obie strony na wzgórzach pod Gettysburgiem straciły w sumie około 43 tysięcy żołnierzy – zabitych, rannych i zaginionych.

Głównymi bohaterami Shaara uczynił dowódców obu armii. Południe reprezentują głównodowodzący generał Robert E. Lee i generał James Longstreet. Naprzeciwko stają między innymi generał John Buford i pułkownik Joshua Chamberlain. To, co się dzieje w poszczególnych rozdziałach, widzimy ich oczami. Z jednej strony to plus, bo towarzyszymy generałom przy podejmowaniu najtrudniejszych decyzji, poznajemy klimat sztabowych rozmów. Ale tym samym nie wiemy, co czuje zwykły szeregowiec. Walkę widzimy praktycznie tylko z perspektywy oficerskiej lunety, a nie żołnierskiego bagnetu. Z codziennością wojaczki mamy do czynienia zbyt rzadko. Musimy się zadowolić – jakkolwiek by to brzmiało – jedynie napomknięciami o problemach gastrycznych żołnierzy po zjedzeniu pensylwańskich czereśni i jabłek. Aż prosiło się, aby rozszerzyć na przykład wątek konfederackiego szpiega Harrisona, z zawodu aktora…

Zresztą, jak na relację z krwawej bitwy, opisów walk jest niewiele, a szkoda, bo wychodzą autorowi naprawdę dobrze. Czytelnik – przynajmniej niżej podpisany – na „literackiej” wojnie oczekuje przekleństw i latających oderwanych kończyn, a tego jest mimo wszystko za mało. Gorąco się robi dopiero na ostatnich stronach. Zanim do tego dojdziemy, musimy przebrnąć przez przeintelektualizowane dialogi dowódców. A gdzie rozterki mięsa armatniego? We wspomnianych dialogach, choć sprawności pisarskiej autorowi odmówić nie można, jest zdecydowanie za dużo patosu. Pierwszy przykład z brzegu: „Nie walczymy o ziemię, ale o wolność każdego człowieka”. Brrr…

Mimo niedosytu „Gettysburg” czyta się dobrze. Michaelowi Shaarze trzeba oddać umiejętne przedstawienie paradoksów konfliktu, w którym naprzeciw sobie nierzadko stawali krewni i przyjaciele, w którym sami dowódcy armii zastanawiali się, o co tak naprawdę walczą. Autor nie przemyca na karty powieści własnych opinii na temat tego, czyja „Sprawa” – Unii czy Konfederacji – była tą ważniejszą. Shaara unika opowiedzenia się za jedną ze stron wojny, choć nietrudno odnieść wrażenie o sympatii dla generała Lee i jego podkomendnych.

Tłumaczowi warto podziękować za cenne, zwłaszcza dla Czytelnika nieznającego wszystkich niuansów amerykańskiej historii, przypisy, ale wydawcy należy się minus za przetłumaczenie tytułu powieści po linii najmniejszego oporu. Zamiast „The Killer Angels” trzymamy w ręku ogólny do szpiku kości „Gettysburg”. Dobrym posunięciem było za to dodanie mapek, uświadamiających, jak zmieniało się położenie oddziałów Północy i Południa na polu walk pod Gettysburgiem.

Z góry przyznam, że zagadnienia związane z wojną secesyjną – czy może szerzej: z XIX stuleciem w historii Stanów Zjednoczonych – nie sprawiają, iż szybciej bije mi serce. Cóż, widocznie urodziłem się za późno, by trafić na falę popularności serialu „Północ Południe”…

Książka została wydana po raz pierwszy w 1974 roku, a rok później autor otrzymał za nią Nagrodę Pulitzera....

Styl ojca, w moim odczuciu, odrobinę przewyższa umiejętności syna zaprezentowane w pierwszym tomie, co nie zmienia faktu, że "Bogów i generałów" również czytałem z przyjemnością. Obaj autorzy piszą w sposób przystępny i niewydumany, wydaje się, że "Gettysburg" ma bardziej fabularny charakter. Nie wiem, w jakim stopniu cały cykl opiera się na faktach, na ile wkracza fikcja i konfabulacja. Zakładam, że w sferze dialogów czy myśli bohaterów nie dało się tego uniknąć.
"Gettysburg" to niezwykle interesująca pozycja. Idealna dla kogoś, kto chciałby rozpocząć przygodę z wojną secesyjną. Polecam.

Styl ojca, w moim odczuciu, odrobinę przewyższa umiejętności syna zaprezentowane w pierwszym tomie, co nie zmienia faktu, że "Bogów i generałów" również czytałem z przyjemnością. Obaj autorzy piszą w sposób przystępny i niewydumany, wydaje się, że "Gettysburg" ma bardziej fabularny charakter. Nie wiem, w jakim stopniu cały cykl opiera się na faktach, na ile wkracza fikcja i...

Książke czyta się dosyć szybko.Jest to opis bitwy pod gettysburgiem z widoku różnych bohaterów po przeciwnych stronach konfliktu. Poza 2 bohaterami cała reszta wypada płasko i przejmujemy się ich losem.Opisy również są dosyć krótkie i nieszczegółowe przez ciężko sobie wyobrazić skalę całej potyczki. To luźna relacja historyczna więc nie można wymagać tu zwrotów akcji i barwnych nieprzewidywalnych bohaterów czy opisów wojskowych, dostajemy zgodną z prawdą ale surową historyczną relacje z bitwy gettysburga gdzie życie ludzkie nic znaczy.

Książke czyta się dosyć szybko.Jest to opis bitwy pod gettysburgiem z widoku różnych bohaterów po przeciwnych stronach konfliktu. Poza 2 bohaterami cała reszta wypada płasko i przejmujemy się ich losem.Opisy również są dosyć krótkie i nieszczegółowe przez ciężko sobie wyobrazić skalę całej potyczki. To luźna relacja historyczna więc nie można wymagać tu zwrotów akcji i...

Książka opowiada o losach bitwy pod Gettysburgiem. Punkcie zwrotnym wojny secesyjnej. Konfederacji atakowali przez trzy dni jednostki unii położone na wzgórzach. Jednak magią całej tej serii jest to, że pomimo dokładnych opisów militarnych to jednak nie na tym skupia się fabuła. Dużo więcej dowiemy się o tym dlaczego ktoś podjął takie decyzje, co nim kierowało, co czuł w trakcie bitwy.

Książka opowiada o losach bitwy pod Gettysburgiem. Punkcie zwrotnym wojny secesyjnej. Konfederacji atakowali przez trzy dni jednostki unii położone na wzgórzach. Jednak magią całej tej serii jest to, że pomimo dokładnych opisów militarnych to jednak nie na tym skupia się fabuła. Dużo więcej dowiemy się o tym dlaczego ktoś podjął takie decyzje, co nim kierowało, co czuł w...

Polecam serdecznie wszystkim miłośnikom powieści historycznych! Porywające opisy bitew, taktyki oraz stategii obu armii. Klimat "napoleońskich" wojen w pełnej krasie.

Polecam serdecznie wszystkim miłośnikom powieści historycznych! Porywające opisy bitew, taktyki oraz stategii obu armii. Klimat "napoleońskich" wojen w pełnej krasie.

Czytałem wcześniej "Bogowie i generałowie" napisane przez syna autora ,a był to tylko prequel do książki obsypanej nagrodami. Miałem wieki apetyt na tę pozycję i się zawiodłem! Literacko może i się broni, może w USA, gdy była napisana, to była to książka, która jako pierwsza podejmowała temat tak ważnej bitwy w formie beletrystycznej - może? Jednakże nie znalazłem w niej ani opisu "życia armii", ani nie obejmowała ona całego szeregu zdarzeń (które są znane i opisane w książkach stricte historycznych). Brak też symetrii pomiędzy opisem tego co działo się po obu stronnych frontu. Za to musiałem przebrnąć przez jakieś łzawe opisy rozważań wewnętrznych niektórych bohaterów (Longstreet) oraz opisów wymyślonych przez autora. Książka jawi się jako nudny, sentymentalny opis zdarzeń pod Gettysburgiem w lipcu 1863 roku po stronie Konfederatów.
Mimo to jest to pozycja uzupełniająca do suchych opisów historycznych.

Czytałem wcześniej "Bogowie i generałowie" napisane przez syna autora ,a był to tylko prequel do książki obsypanej nagrodami. Miałem wieki apetyt na tę pozycję i się zawiodłem! Literacko może i się broni, może w USA, gdy była napisana, to była to książka, która jako pierwsza podejmowała temat tak ważnej bitwy w formie beletrystycznej - może? Jednakże nie znalazłem w niej...

niby książka o bitwie wojnie wojskowości, a laik i pacyfista czyta z zapartym tchem

niby książka o bitwie wojnie wojskowości, a laik i pacyfista czyta z zapartym tchem

Przeczytałem całą serię kilka lat temu, ale żal serce ściska jak widzę ją teraz leżącą w taniej książce, bo to powieść super dobra na miarę powieści Kena Folletta. Dowiedziałem się z niej więcej o wojnie secesyjnej niż z książek naukowych, a przy tym obok wydarzeń historycznych porusza kwestię honoru, braterstwa, przyjaźni i okrucieństwa wojny, a także przybliża nam postacie obu stron konfliktu, że można zrozumieć dlaczego dokonali swoich wyborów życiowych. To jedna z najlepszych serii jakie było mi dane przeczytać w życiu.

Przeczytałem całą serię kilka lat temu, ale żal serce ściska jak widzę ją teraz leżącą w taniej książce, bo to powieść super dobra na miarę powieści Kena Folletta. Dowiedziałem się z niej więcej o wojnie secesyjnej niż z książek naukowych, a przy tym obok wydarzeń historycznych porusza kwestię honoru, braterstwa, przyjaźni i okrucieństwa wojny, a także przybliża nam...

Bitwa pod Gettysburgiem oczami dowódców z Północy i Południa. Podobały mi się opisy planowania oraz samych potyczek, myślę, że autor mocno się wczuł w to, co mógł przeżywać żołnierz ruszający do natarcia lub broniący swojej pozycji. Mniej mi się podobały ogólniejsze przemyślenia dowódców, bo dużo z nich nużyło ciągłym użalaniem się nad sobą. Niemal wszyscy wyszli na starych i zmęczonych życiem (bo że byli zmęczeni wojną, to oczywiście rozumiem i tego się nie czepiam),wyszli na tak bardzo... ludzkich. I myślę, że o to autorowi chodziło. Ale czytanie w kółko, że ten jest niewyspany, a tamtego boli serce, trochę mnie nużyło. Może po prostu niesprawiedliwie wobec nich nie chcę zaakceptować faktu, że historię tworzą jednak zwykli ludzie.
Niemniej mam wrażenie, że jest to też kwestia niezbyt wciągającego stylu autora, a także niedokładnego tłumaczenia (lub redakcji po nim),przez które chwilami trochę można się było pogubić. Na przykład na początku zwiadowca jedzie konno, potem pojawia się stwierdzenie, że kiedy koń opadł z sił, zwiadowca ruszył pieszo, przez jakiś czas wygląda na to, że idzie dalej sam, po czym stronę dalej znowu jedzie na koniu. Zabrakło informacji, że prowadził ze sobą konia, dając mu odpocząć, a potem znowu na niego wsiadł. To oczywiście drobiazg i nie powoduje niemożności odtworzenia przebiegu akcji, ale w całej książce jest sporo takich niedociągnięć, które wyprowadzały mnie z równowagi. Myślę, że one również przyczyniły się do tego, że nie mogłam wczuć się w bohaterów i przeżywać wszystkiego razem z nimi, cały czas byłam zdystansowana i ich oceniałam. Bardziej podobały mi się rozdziały poświęcone niższym rangą oficerom, może dlatego, że u nich mniej było snucia się i przemyśleń, a więcej konkretnych działań. Z małym wyjątkiem - generałem Longstreetem - którego polubiłam chyba głównie dlatego, że we własnej armii był niedoceniany, a Lee wprawdzie mu ufał, ale nie chciał korzystać z jego rad.
Nieporozumieniem są też dla mnie zamieszczone w książce mapy. Gdyby miały być naprawdę pomocne, powinny znajdować się w tych miejscach, gdzie opisywane jest przedstawione na nich ustawienie wojsk. A były włączone trochę chaotycznie. Po jakimś czasie przestałam w ogóle na nie patrzeć, bo bardziej mieszały niż pomagały.
Domyślam się, że zamysłem autora było pokazanie, jak to mogło wszystko wyglądać naprawdę, na czym opierał się proces decyzyjny i że szczęście sprzyja nie odważnym, tylko tym, którzy mają lepszy plan, lepszą pozycję itd. Shaara chciał też z pewnością pokazać w inny sposób uwielbianego w Stanach generała Roberta Lee, trochę go zrzucić z piedestału, rozwinąć tezę, że to jego błąd przyczynił się do klęski całej wojny. Dostrzegam i cenię zastosowane przez autora zabiegi. Nie zmienia to jednak faktu, że książka mnie nie wciągnęła. Może po prostu to nie mój styl.

Bitwa pod Gettysburgiem oczami dowódców z Północy i Południa. Podobały mi się opisy planowania oraz samych potyczek, myślę, że autor mocno się wczuł w to, co mógł przeżywać żołnierz ruszający do natarcia lub broniący swojej pozycji. Mniej mi się podobały ogólniejsze przemyślenia dowódców, bo dużo z nich nużyło ciągłym użalaniem się nad sobą. Niemal wszyscy wyszli na starych...