Zakończenie cyklu wypadło niestety gorzej od rozpoczęcia. Od samiutkiego początku moją niechęć wzbudziła zmiana sposobu poprowadzenia narracji - oprócz rozdziałów prowadzonych w pierwszej osobie przez główną bohaterkę swoje punkty widzenia dostają tutaj wszyscy czterej Jeźdźcy Apokalipsy. Zabieg ten powodował moje zagubienie. Łatwo było zapomnieć się, kto w danej scenie jest narratorem, a wszystko to z powodu jakże podobnych w stylu narracji - wszyscy czterej mężczyźni mieli niemal jednakowe "głosy".
Brak zróżnicowania stylistycznego w narracji poszczególnych bohaterów to jedno, druga sprawa - takie "urozmaicenie" nie służyło moim zdaniem żadnemu wyższemu celowi (a przynajmniej ja takowego nie dostrzegłam),a zamiast poprawić poziom rozrywki wprowadziło niepotrzebny zamęt.
Główna bohaterka zaczęła mnie nużyć w tym tomie, a pomysł autorki na podnoszenie "levelu" postaci poprzez ponoszenie porażki w postaci coraz większego lania uważam za co najmniej dziwny i nieudany.
Na plus wypadają kolejny raz szalony, niepoprawny humor głównej protagonistki, a także ciekawe i liczne nawiązania do lat 90tych, w tym do gry Mario. Poza tym drugą połowę książki czytało mi się znacznie lepiej - być może to kwestia przyzwyczajenia do ilości narratorów...
Sama końcowa walka ani nie porywała, ani nie rozczarowała. Jej finał można było w większości przewidzieć, ale mimo wszystko zakończenie pozostaje w miarę satysfakcjonujące - taki słodki ale nie przesłodzony happy end.

Zakończenie cyklu wypadło niestety gorzej od rozpoczęcia. Od samiutkiego początku moją niechęć wzbudziła zmiana sposobu poprowadzenia narracji - oprócz rozdziałów prowadzonych w pierwszej osobie przez główną bohaterkę swoje punkty widzenia dostają tutaj wszyscy czterej Jeźdźcy Apokalipsy. Zabieg ten powodował moje zagubienie. Łatwo było zapomnieć się, kto w danej scenie...