Parę lat temu czytałam "POLĘ" więc ta ksiązka jest jakby i przypomnieniem i dokończeniem tamtej historii. Antonina Pogorzelska jest bliska mi jak i moja babcia - spojrzenie z dystansu na życie, studzenie rodzinnych konfliktów, ciepło , miłość bezwarunkowa. Kobieta , która z perspektywy swoich 80- lat już wie, że nic nie musi - nawet hamować swojego języka wobec rodziny - którą stać na bardzo kontrowersyjne decyzje, nie podlegające juz dyskusjom. Bo tak. Ma prawo. I spojrzenie na przeszłość i swoją i swojej rodziny z dużą wyrozumiałością, zrozumieniem, brakiem oceny. Zawsze chętnie sięgam po książki pani Magdy Zimny Luis a ponieważ POLĘ pokochałam , z przyjemnością przeczytałam dalsze losy jej rodziny .

Parę lat temu czytałam "POLĘ" więc ta ksiązka jest jakby i przypomnieniem i dokończeniem tamtej historii. Antonina Pogorzelska jest bliska mi jak i moja babcia - spojrzenie z dystansu na życie, studzenie rodzinnych konfliktów, ciepło , miłość bezwarunkowa. Kobieta , która z perspektywy swoich 80- lat już wie, że nic nie musi - nawet hamować swojego języka wobec rodziny -...

Bardzo dobra, ciepła książka, mnostwo życiowych historii pięknie opowiedzianych z perspektywy staruszki i jej wnuczki. Troche się wzruszyłam troche pośmiałam . Naprawde fajna książka.

Bardzo dobra, ciepła książka, mnostwo życiowych historii pięknie opowiedzianych z perspektywy staruszki i jej wnuczki. Troche się wzruszyłam troche pośmiałam . Naprawde fajna książka.

Tosia Pogorzelska ma 80 lat, cięty język i poczucie humoru. Ma też dość użerania się ze światem. W życiu widziała już tyle że mało co ją dziwi. Sama mówi że „wszystko już przeżyła”. Dlatego pewnego dnia kupuje wygodne dresy i postanawia że końca swoich dni doczeka w domu. Nie zamierza z niego wychodzić nawet po sprawunki. Obmyśliła sobie wszystko dokładnie. Pieniędzy ma dość bo dostała olbrzymi spadek. Lubi przyjmować gości i popijać egzotyczne herbatki a czasem nawet coś mocniejszego. Służy radą, pociesza, jak trzeba to przytuli. Poznajemy jej przeszłość, poczynając od lat 40. i 50. po okres transformacji i początek nowego tysiąclecia. Z zaciekawieniem słuchałam o losach tej zwyczajnej polskiej wielopokoleniowej rodziny i niezwykłych ludziach którzy się przewinęli przez życie tej sympatycznej staruszki.
Ależ to było dobre. Cudowna ciepła opowieść o życiu, jego blaskach i cieniach. O relacjach, o recepcie na szczęście. Zabawna i wzruszająca. Umili długie zimowe wieczory. Polecam!

Tosia Pogorzelska ma 80 lat, cięty język i poczucie humoru. Ma też dość użerania się ze światem. W życiu widziała już tyle że mało co ją dziwi. Sama mówi że „wszystko już przeżyła”. Dlatego pewnego dnia kupuje wygodne dresy i postanawia że końca swoich dni doczeka w domu. Nie zamierza z niego wychodzić nawet po sprawunki. Obmyśliła sobie wszystko dokładnie. Pieniędzy ma...

Jaka to była przyjemna przygoda! Idealna książka na długie zimowe wieczory. Dobrze poprowadzone wiele powiązanych wątków rodzinnych i dobrze zbudowani bohaterowie pierwszo- i drugoplanowi. Żal było mi kończyć czytanie.

Jaka to była przyjemna przygoda! Idealna książka na długie zimowe wieczory. Dobrze poprowadzone wiele powiązanych wątków rodzinnych i dobrze zbudowani bohaterowie pierwszo- i drugoplanowi. Żal było mi kończyć czytanie.

"Moja rodzina na piętrze" to przepiękna opowieść o wielopokoleniowej rodzinie opowiadany głosem najstarszej kobietki - Tosi. Kobiety, która w pewnym momencie swojego życia decyduje się na zamknięcie w swoich czterech ścianach. Piękna i wzruszająca. Uśmiałam się wielokrotnie, niekiedy miałam ochotę udusić Zuzkę, a jednocześnie sama końcówka dała mi nadzieję na lepsze jutro. Super!

"Moja rodzina na piętrze" to przepiękna opowieść o wielopokoleniowej rodzinie opowiadany głosem najstarszej kobietki - Tosi. Kobiety, która w pewnym momencie swojego życia decyduje się na zamknięcie w swoich czterech ścianach. Piękna i wzruszająca. Uśmiałam się wielokrotnie, niekiedy miałam ochotę udusić Zuzkę, a jednocześnie sama końcówka dała mi nadzieję na lepsze jutro....

"Najmądrzejszy, co w nic nie wierzy. Nie da się oszukać."

Uffff... Przebrnęłam. Choć łatwo nie było.
Na początku był wielki zachwyt, potem nastąpiły nuda i rozczarowanie. Na szczęście pod koniec pojawiło się lekkie ożywienie, choć wziąwszy pod uwagę, że dwoje bohaterów umiera - brzmi to nieco przewrotnie😉.
Gdyby babcia Antonina z pierwszych stron książki pozostała sobą do końca - byloby rewelacyjnie. Niestety, ta nietuzinkowa i zadziorna bohaterka zmienia się w zwykłą, obgadujacą wszystkich i na wszystko narzekającą plotkarkę. I to w taką, która zauważa wady u wszystkich dookoła, tylko nie u siebie (chociaż jest dokładnie taka sama, jak ci, o których żle myśli).
Pod koniec jest nieco lepiej, bo romans z doktorem dodaje bohaterce pazura, historia Emila zaskakuje, a przedostatni rozdział wzrusza. Natomiast ostatni rozdział jest moim zdaniem niepotrzebny, gdyż zabiera Tosi Pogorzelskiej pierwszoplanową rolę. A ja Antoninę polubiłam za to, jaka była na początku książki i to właśnie o niej chciałabym przeczytać na stronie ostatniej.
Po przeczytaniu pierwszych stron książki spodziewałam się czegoś o wiele lepszego.

"Najmądrzejszy, co w nic nie wierzy. Nie da się oszukać."

Uffff... Przebrnęłam. Choć łatwo nie było.
Na początku był wielki zachwyt, potem nastąpiły nuda i rozczarowanie. Na szczęście pod koniec pojawiło się lekkie ożywienie, choć wziąwszy pod uwagę, że dwoje bohaterów umiera - brzmi to nieco przewrotnie😉.
Gdyby babcia Antonina z pierwszych stron książki pozostała sobą do...

Fajna.
Opowieści starszej pani, bardzo przyjemna pozycja.

Fajna.
Opowieści starszej pani, bardzo przyjemna pozycja.

Magda Louis „Moja rodzina na piętrze”


Jak dobrze że ktoś tę książkę polecał. Bo sama zniechęciłabym się okładką. Ta jest fatalna według mnie. Kompletnie nie pasuje do tej historii, ale na szczęście to jedyna niedogodność. Magdalena Louis zabrała mnie do niezwykłej historii 80-letniej Antoniny Pogorzelskiej, która jest przekonana o tym, że „wszystko już przeżyła”. Ta sącząca się leniwie historia zabierze czytelnika począwszy od lat 40. i 50. po okres transformacji i początek nowego tysiąclecia.

Czego tu nie ma! Mądrej, niezwykle sympatycznej staruszki jaką jest niewątpliwie Tosia Pogorzelska, jej barwne grono rodzinne opisane z niezwykłą dokładnością, a także bliskie grono znajomych którzy w życiu staruszki zajmą jak się okaże ważne miejsce.

Mądra to książka,pełna zwykłej mądrości człowieka który ma za sobą różne przygody, a także pewnego rodzaju pokory i pogodzeniem się przed tym co nieuniknione. Ciepło, wrażliwość, ale i bijące z każdej strony. Friendly-book, ale absolutnie do strawienia. To książka która koi, uwrażliwia, daje nadzieje, otula niczym kocyk. Tu nic nie jest pozostawione przypadkowi – mądrość Tosi Pogorzelskiej, jej spostrzeganie świata, dlaczego dokonała takich a nie innych wyborów. Bieda zestawiona z próbą odnalezienia się w nowej, lepszej(?) Polsce, miłość kontra nienawiść, zadawnione urazy, wybory życiowe nie zawsze łatwe do zaakceptowania. Niezwykła więź łącząca ją z ciotką Polą, dzięki której dane jej jest przeżyć tak życie a nie inaczej.

Ta poruszająca historia mnie chwyciła za gardło, to wspaniała podróż wraz z historią Polski i przemian naszego kraju. To bowiem zwykła, niezwykła historia takich jak my, z całym bagażem doświadczeń ale narracja Tosi – matki, babci, wdowy chwyta za serce, porusza swoją mądrością, przenikliwością i empatią.

Takiej starości bym chciała doczekać.

Bardzo polecam! 8/10

Magda Louis „Moja rodzina na piętrze”


Jak dobrze że ktoś tę książkę polecał. Bo sama zniechęciłabym się okładką. Ta jest fatalna według mnie. Kompletnie nie pasuje do tej historii, ale na szczęście to jedyna niedogodność. Magdalena Louis zabrała mnie do niezwykłej historii 80-letniej Antoniny Pogorzelskiej, która jest przekonana o tym, że „wszystko już przeżyła”. Ta...

Retrospekcja życia 80-cio letniej staruszki, która pewnego dnia decyduje się na pozostanie we własnym mieszkaniu już do końca swych dni.

👍🏻Świetny początek! Zabawnie poprowadzona narracja, z humorem.
👍🏻Jedna z tych "cosy books", a przynajmniej takie odniosłam wrażenie podczas pierwszych rozdziałòw książki.

👎🏻Niestety, w pewnych momentach fabuła ciągnęła się w nieskończoność i traciłam przez to ochotę na ciąg dalszy.
👎🏻 To saga rodzinna, jednak pojawia się  zbyt duża ilość postaci pobocznych i trochę traciłam wątek.

Retrospekcja życia 80-cio letniej staruszki, która pewnego dnia decyduje się na pozostanie we własnym mieszkaniu już do końca swych dni.

👍🏻Świetny początek! Zabawnie poprowadzona narracja, z humorem.
👍🏻Jedna z tych "cosy books", a przynajmniej takie odniosłam wrażenie podczas pierwszych rozdziałòw książki.

👎🏻Niestety, w pewnych momentach fabuła ciągnęła się w...

Wielowątkowa saga rodzinna, opowiedziana z perspektywy starszej kobiety, przekonanej o tym, że „wszystko już przeżyła”. Antonina Pogorzelska ma osiemdziesiąt lat i pewnego dnia postanawia, że już nie wyjdzie z domu. Spokojnie poczeka sobie na śmierć... Nic nowego jej w życiu nie czeka. W decyzji tej jest konsekwentna. Przez jej dom przewijają się członkowie rodziny oraz sąsiedzi, których pojawianie się stanowi przyczynek do wspomnień pani Tosi. Sięgają one młodzieńczych lat narratorki. Kompozycja książki – nie linearna – powoduje, że z pozoru zwykłe wspomnienia, układają się w dynamiczną i naprawdę miejscami, trzymającą w napięciu opowieść. Przeskoki czasowe absolutnie nie zaburzają komfortu czytania, wzbudzają ciekawość.

Tosia rozprawia się ze stereotypami i stylem życia Polski powojennej, kiedy dorastała, i współczesnej, kiedy bardziej jest jego obserwatorką niż aktywną uczestniczką. Dzieli się spostrzeżeniami na temat nawyków ludzi. Inspiruje do przemyśleń; co rządzi naszym życiem: los, przypadek, przeznaczenie, czy nasza wola?

Świetna powieść na jesień. Ciepła, ale nie przesłodzona. Życiowa, prawdziwa. Podobał się mi dystans głównej bohaterki do współczesności. Obce jest jej zgorzknienie, a tak bliskie zrozumienie i wyrozumiałość dla innych, szczególnie osób młodych.

Wielowątkowa saga rodzinna, opowiedziana z perspektywy starszej kobiety, przekonanej o tym, że „wszystko już przeżyła”. Antonina Pogorzelska ma osiemdziesiąt lat i pewnego dnia postanawia, że już nie wyjdzie z domu. Spokojnie poczeka sobie na śmierć... Nic nowego jej w życiu nie czeka. W decyzji tej jest konsekwentna. Przez jej dom przewijają się członkowie rodziny oraz...