Dlaczego sięgnęłam po tę książkę? Tytuł, tytuł i jeszcze raz tytuł. Przez okres ostatniego roku zdanie "Kiedy byłem dziełem sztuki" natrętnie przypominało mi o sobie w najdziwniejszych momentach. Nie mogłam się oprzeć. Intrygująca nazwa to, jak widać, naprawdę połowa sukcesu.
Kilka pierwszych stron i nie sposób się oderwać. Niedoszłe samobójstwo młodego mężczyzny, poznanie pociągającego ekscentrycznego artysty, przebywanie w posiadłości, która przypomina współczesny europejski harem. I faustyczne zaprzedanie duszy. Nastrój magii, dywagacje o sztuce, uniwersalnych kanonach. Bardzo mocną stroną stają się wykwintne cytaty o tym, o czym od wieków ludzkość lubi czytać i rozmyślać - o pięknie. "Nie ma nic bardziej względnego niż piękno. Jedna róża to piękno. Dziesięć róż to coś drogiego. Sto róż to nuda."
"Nikomu nie życzę, by od dzieciństwa musiał współistnieć z pięknem. Z rzadka widywane piękno opromienia świat. Dostępne na co dzień rani, pali i zadaje rany, które się nigdy nie zabliźniają."
W momencie przeprowadzenia operacji, eksperymentu kończy się pierwsza, niemal baśniowa część. Później jest dramatyzm, surowość, może nawet turpizm (?), wyjazd do Japonii. Fabuła zaczyna mocno szokować. Autor, z wykształcenia filozof, raczy nas pytaniami o istotę człowieczeństwa, o granice moralności, etyki, a wszystko to oparte jest na niebanalnym przykładzie, genialnie skonstruowanej akcji. Wyśmiane hasło "sztuki dla sztuki", czyli przykładowo naszej przybyszewszczyzny, uwydatnia istotę egzystencji. Adam Bis walczy i tak powinien walczyć o swój honor każdy człowiek.
Zauważyłam opinie, że Schmitt to taki europejski Paulo Coelho i szczerze mówiąc, będąc już przy końcu powieści sama odczułam podobne wrażenie. O dziwo, nie przeszkadza mi to w ogóle! Brazylijskiego pisarza traktuję z przymrużeniem oka, uważam, że popełnił kilka żenujących cytatów, ale nie znam dokładnie jego twórczości. Schmitt miał doskonały koncept i tym mnie ujął. Powieść "połknęłam" w jeden wieczór z przyjemnością, pomimo, że tematyka nie należy do najłatwiejszych. Oczywiście, sceny dotyczące spotkań na plaży są trochę tandetne, ale... to przecież tylko mały kawałek świetnej całości.
O tym, że brzydota i piękno współistnieją i ich definicje już dawno uległy zatarciu.

Dlaczego sięgnęłam po tę książkę? Tytuł, tytuł i jeszcze raz tytuł. Przez okres ostatniego roku zdanie "Kiedy byłem dziełem sztuki" natrętnie przypominało mi o sobie w najdziwniejszych momentach. Nie mogłam się oprzeć. Intrygująca nazwa to, jak widać, naprawdę połowa sukcesu.
Kilka pierwszych stron i nie sposób się oderwać. Niedoszłe samobójstwo młodego mężczyzny, poznanie...