Książka została napisana trochę jak tekst objawiony gdzie autor zaleca, aby pozbawić się emocji oraz dodaje swe trzy grosze marudząc nt. stanu tego świata zamiast jak praktyka stoicka zaleca, aby owy stan zaakceptować bowiem te owe rzeczy należą do rzeczy od nas niezależnych.
Ogólnie to zalecam już przeczytać treści od Seneki, Epikteta, Zenon z Kition zamiast tejże abominacji. Nie rozdrabniać się.

Książka została napisana trochę jak tekst objawiony gdzie autor zaleca, aby pozbawić się emocji oraz dodaje swe trzy grosze marudząc nt. stanu tego świata zamiast jak praktyka stoicka zaleca, aby owy stan zaakceptować bowiem te owe rzeczy należą do rzeczy od nas niezależnych.
Ogólnie to zalecam już przeczytać treści od Seneki, Epikteta, Zenon z Kition zamiast tejże...

O ile lubię czytać i słuchać Tomasza Mazura, o tyle lektura książki utwierdziła mnie w przekonaniu, że rozstanie ze stoicyzmem było swego czasu bardzo dobrą decyzją. "Nieustające Napomnienia" to narcystyczne marzenie o byciu idealnym człowiekiem, kierującym się w życiu wyłącznie rozumem ("emocje to zaburzenie"),bez ciemnej strony i choćby drobnych ułomności charakteru jak skłonność do bycia aroganckim, złośliwym czy leniwym. Posiadającym kontrolę nad własnymi uwarunkowaniami, nad jakością uwagi (generalnie będącym stale, nieprzerwanie uważnym!),nad własnymi odruchami, impulsami, nastrojami, niepokojami, odrazami, podnietami, nie dającym sobie prawa do słabszego dnia, nie mającym do siebie zaufania, pozbawionym pragnień (których generalnie trzeba się wyrzec). Stoik nie jest częścią wszechświata, kimś, kto wyłonił się z niego jak liście z drzewa - jest tu jedynie gościem, "zawsze w pozycji przejezdnego, podróżnika albo wizytującego nieznaną planetę kosmonauty". Stoik musi stale, nieustająco siebie pouczać, żeby niechciana przez niego część jego człowieczeństwa nie doszła do głosu i nie przejęła nad nim kontroli. Ona zdaje się być największym wrogiem stoika.
Podczas czytania tej książki czułem duży dyskomfort, a pod jej koniec wręcz irytację (nieprzystającą stoikowi ;) ). Trudno nie zauważyć, że programy samodoskonalenia takie jak stoicyzm próbują cichaczem wpoić bądź, jeszcze częściej, umocnić w nas przeświadczenie, że jesteśmy popsuci i wymagamy naprawy/uleczenia. "Nieustające napomnienia" to zmagania z nienawiścią do samego siebie - jedna część nas ma stale osądzać inną (oczywiście w ramach współczucia i akceptacji). Stoik z opowieści autora próbuje wykluczyć się ze świata ułomnych istot, mocą swojej wyobraźni wnosząc się ponad ogół śmiertelników, a potem patrząc na nich z góry, wytykając im ich ludzkie wady, odwracając się tym samym z pogardą wobec własnego człowieczeństwa.
Tego typu praktyka kojarzy mi się z krytycznym rodzicem, w którego oczach nigdy nie jesteśmy wystarczająco dobrzy, który zawsze dopatruje się w nas wad, a uczuciem obdarza jedynie nasz wyimaginowany ideał, a nie nas - takich, jakimi jesteśmy. Najlepiej jakbyśmy zniknęli i wrócili jako ktoś inny, kogo taki rodzic mógłby pokochać. Teraz to my jesteśmy takim rodzicem punktującym samego siebie na każdym kroku, a miłością będziemy w stanie się obdarzyć dopiero po osiągnięciu ideału stoickiego mędrca (czyli nigdy).
Za kilka fajnych przemyśleń, szczególnie dotyczących ojcostwa daję książce ocenę 5, aczkolwiek droga stoika nie jest moją drogą.

O ile lubię czytać i słuchać Tomasza Mazura, o tyle lektura książki utwierdziła mnie w przekonaniu, że rozstanie ze stoicyzmem było swego czasu bardzo dobrą decyzją. "Nieustające Napomnienia" to narcystyczne marzenie o byciu idealnym człowiekiem, kierującym się w życiu wyłącznie rozumem ("emocje to zaburzenie"),bez ciemnej strony i choćby drobnych ułomności charakteru jak...