Po przeczytaniu książki Szerszenia mam mieszane uczucia. Jego ukazanie wojny, jej sposobu bycia i wpływu na nas- jednostkę, naprawdę mnie zaciekawiło. Sposób w jaki ją ubarwił przedstawiając nam zdania różnych filozofów, ukazując zdjęcia i nawiązując do innych dzieł kultury, takich jak filmy czy zupełnie inne teksty (jak modlitwa czarnobylska) był fenomenalny. Jednak przyznam, że ciężko mi się ją czytało. Wielokrotne powtórzenia gdy nawiązywał do “Hiroszimy, mojej miłości” zdecydowanie zniechęcało mnie do czytania. Po któreś już z kolei stronie gdy tytuł ten padł po raz nie wiem nawet który, miałam ochotę odłożyć książkę i już do niej nie wracać. Innym aspektem zniechęcającym do czytania było jak dla mnie zbytnie rozciąganie tematu. Czytając, w niektórych momentach książka strasznie mi się dłużyła, zdecydowanie bardziej wolałabym dostać więcej informacji na różne tematy niż przeciąganie jednego na kilka, kilkanaście stron. Jeszcze jedną wadą, która przychodzi mi na myśl jest zbyt duże i częste pojawianie się filozoficznych mądrości. Oczywiście ubarwiły one treść, jednak uważam, że spokojnie wystarczyłaby połowa z tych, które zostały przytoczone. I chociaż cieszę się z przebrnięcia do końca, wątpię jednak w to, że będę do niej wracać lub ją polecać.

Po przeczytaniu książki Szerszenia mam mieszane uczucia. Jego ukazanie wojny, jej sposobu bycia i wpływu na nas- jednostkę, naprawdę mnie zaciekawiło. Sposób w jaki ją ubarwił przedstawiając nam zdania różnych filozofów, ukazując zdjęcia i nawiązując do innych dzieł kultury, takich jak filmy czy zupełnie inne teksty (jak modlitwa czarnobylska) był fenomenalny. Jednak...