Księga Henocha uchodzi za najsłynniejszą księgę apokryficzną Starego Testamentu. Do kanonu ksiąg świętych i objawionych Pisma Świętego włączona została tylko w Kościele koptyjskim, czczona jest również w Kościele gruzińskim. W Kościele katolickim uznawana jest za księgę zakazaną, stąd przez wiele stuleci poznanie jej było niemal niemożliwe.

Znane są trzy księgi apokryficzne przypisywane Henochowi: księga etiopska, księga słowiańska, księga hebrajska. Księga etiopska jest najbardziej znana, najpopularniejsza i najczęściej cytowana. Podzielona jest na pięć części, które poprzedza bardzo obszerny wstęp opisujący czasy ostateczne.

Pierwsza z części zwana jest Księgą czuwającą – opowiada o łączeniu się ludów bożych z córkami ludzkimi. Historia ta jest jednak znacznie bardziej rozbudowana aniżeli w Księdze Rodzaju – według niej aniołowie związali się z kobietami i w ten sposób powstali giganci, którzy są przyczynkiem zła na ziemi. Druga część to Księga przypowieści. Porusza ona temat sądu nad ludem, zmartwychwstania i przyjścia Mesjasza. W trzeciej części, zwanej Księgą astronomiczną, znajdujemy przepowiednie kataklizmów, które zniszczą świat, a które to zostały wyliczone na podstawie kalendarza słonecznego i ruchu gwiazd. Księga snów, czyli czwarta część Księgi Henocha, zawiera senne wizje autora na temat czasów ostatecznych. Co ciekawe, ludzie są tu przedstawieni pod postaciami zwierząt. Ostatnia, piąta część, to List Henocha, który zapowiada nagrodę dla sprawiedliwych i karę dla grzeszników.

Księga Henocha jest lekturą, która rozbudza naszą wyobraźnię, fascynuje nas swoją tajemniczością, pobudza do stawiania pytań całkiem odmiennych niż te, które podsuwa wielowiekowa tradycja judeochrześcijańska. Świat Henocha jest inny niż Jezusa, ale równie nieznany i tajemniczy.