Dręczące mnie pragnienie ucieczki od rzeczywistości uważam za zaspokojone. Przynajmniej przez chwilę czułem się posiadaczem kluczy do świata, którego miarą czasu jest coś zupełnie niepojętego. Poczucie bycia pielgrzymem dotykającym relikwii nie opuści mnie jeszcze długo. Będzie co wspominać po tej podróży wyczarowanej w nurtach realizmu magicznego. Bo przecież podczas drgających w rytm prymitywnej muzyki wydarzeń, stało się coś niesamowitego. Nie słysząc dźwięków, poczułem ich oddech. Rozbudzony intelektualnie do granic możliwości, wracałem do pierwotnych korzeni. Wspominając IX symfonię Ludwiga van Beethovena, oczarowany zostałem odgłosami puszczańskich instrumentów muzycznych. Mógłbym zaprezentować jeszcze wiele takich zestawień. Jednak najważniejsze jest to, że po słowach Alejo Carpentiera mogłem przejść do tajemniczego królestwa zmysłów nie ruszając się ze swojego domu.

Pierwszy etap odkrywania kubańskiego pisarza mam za sobą. Udało mi się z lamusa marzeń wyciągnąć świat, skrojony przez niego specjalnie na potrzeby zabieganych ludzi współczesności. Być może Carpentier napisał "Podróż do źródeł czasu" właśnie po to, żebym odzyskał utraconą kiedyś w nowoczesnym świecie równowagę i przekroczył granicę dziejów człowieka. Ponieważ ze swoim zatraceniem w świecie konsumpcji, jestem w pewnym sensie bankrutem zachodniego człowieka. Cokolwiek by to miało znaczyć, bardzo potrzebowałem spotkania z głębokimi śladami jakie wyżłobiła prymitywna kultura, żyjąca gdzieś poza czasem. Tak wiele książek musiałem przeczytać aby dojść do El Dorado mitów zaginionych cywilizacji.

"Podróż do źródeł czasu" odkrywa cudowny majestat puszczy, stanowi Genesis ery przedludzkiej. Gorączka chwili tu nie dociera a świadomość prastarej tradycji i wierzeń ukorzeniają się mocno w powoli sączącym się czasie. Urzeczony tym odmiennym światem, można łatwo zatracić kontakt z rzeczywistością. Jeśli tylko ktoś jest spragniony cudów, to tu je zobaczy. Realizm magiczny daje ogromne pole do popisu dla czytelniczej wyobraźni. Carpentier tylko podsuwa pewne zagadki a to my sami musimy przekraczać progi nieznanego. To dlatego zachowujemy się jak konkwistadorzy w poszukiwaniu królestwa Manoa. Dlatego zupełnie inaczej widzimy pogrzeb w ciemnościach wywołanych chmarami kolorowych motyli. Dlatego też czujemy się nago jak u siebie w domu a otoczeni pierwotnymi rytmami życia nie zwracamy uwagi na konwenanse.

W mojej głowie zamigotała myśl, aby wzorem głównego bohatera "Podróży do źródeł czasu" nie wracać do nowoczesnego życia. Z pewnością będę mógł częściowo zrealizować ten zamiar, stosując gimnastykę umysłową podczas czytania kolejnych dzieł tego prozaika. Pamiętajcie, że Alejo Carpentier to przede wszystkim tajemnica. Trudno zrozumieć grę w którą z nami gra. Jednak sugestywność jego fantazji jest tak silna, że ciężko sobie odmówić odsłaniania kolejnych zasłon pradawnych miraży. Ta literatura jest podróżą przez tysiąclecia ale nie znaczyłaby dla mnie tak wiele, gdyby nie estetyczne wzruszenia serwowane przez Alejo Carpentiera. Serdecznie Was zapraszam, zostawcie współczesne więzienie za sobą i chodźcie tam, gdzie zaczyna się życie a poczujecie wolność dotychczas Wam nieznaną.

Dręczące mnie pragnienie ucieczki od rzeczywistości uważam za zaspokojone. Przynajmniej przez chwilę czułem się posiadaczem kluczy do świata, którego miarą czasu jest coś zupełnie niepojętego. Poczucie bycia pielgrzymem dotykającym relikwii nie opuści mnie jeszcze długo. Będzie co wspominać po tej podróży wyczarowanej w nurtach realizmu magicznego. Bo przecież podczas...