Kryminał, który wychodzi spod pióra kobiety, powinien sprawić, że na naszym ciele pojawia się ciarki. I tak się właśnie dzieje, ale nie z powodu płci autora a z działania fabuły.

Kreacja bohaterów jest tak realna, życiowa, iż możemy takie osoby odnaleźć w naszym społeczeństwie czy sąsiedztwie.

Jedynym minusem jest wolny początek, którym autorka nas uraczyła. Jednak później akcja przyspiesza i zaczyna się dziać. Wystarczy chwilę poczekać. Więc nie warto już na samym początku się zrażać.

Nie zabraknie też śmiesznych momentów, a może powinnam powiedzieć tragizmu śmiesznego. Bo o ile czytając tak wyśmiewające teksty w książce, jest to w porządku, tak w życiu codziennym nie do przyjęcia i przetrawienia. Jednak nie oszukujmy się, jak cofniemy się do czasów szkolnych, sami może nie raz byliśmy światkami obrażania drugiej osoby.

Jest to pierwsza moja książka spod pióra autorki, którą mam okazję przeczytać. Nie powiem, że nie jestem zaskoczona. Bardzo fajnie spędziłam z nią wieczór.

Dziękuję za egzemplarz do recenzji.

Kryminał, który wychodzi spod pióra kobiety, powinien sprawić, że na naszym ciele pojawia się ciarki. I tak się właśnie dzieje, ale nie z powodu płci autora a z działania fabuły.

Kreacja bohaterów jest tak realna, życiowa, iż możemy takie osoby odnaleźć w naszym społeczeństwie czy sąsiedztwie.

Jedynym minusem jest wolny początek, którym autorka nas uraczyła. Jednak...

"Moje córki " to książka , od której zaczęła się moja przygoda z książkami autorki . Pani Karolina tworzy naprawdę fantastyczne historie i jej styl naprawdę mi się podoba.

"Moje córki " to bardzo dobra mieszanka kryminału i thrillera. Bohaterowie tej książki pod względem psychologicznym stworzeni są fantastycznie , każdy z nich ma swoje indywidualne cechy przez co są wyraziści i napewno nietuzinkowi.

Cała historia jest , krótko pisząc, przerażająca i realna. Zbrodnia , którą pani Karolina umieściła w swojej książce jest straszliwa i najbardziej przerażające jest to iż mogłaby wydarzyć się naprawdę. Chociaż tempo fabuły nie jest za szybkie to przez te mocniejsze sceny musiałam podczas czytania robić chwile na oddech.
Bardzo mroczne tajemnice , które skrywają bohaterowie wiodą tutaj prym . Wolne tempo pozwala na dokładniejsze skupienie się na każdym szczególe a przez to można wywnioskować jedno. Książka jest naprawdę świetnie dopracowana.

"Moje córki " to książka , od której zaczęła się moja przygoda z książkami autorki . Pani Karolina tworzy naprawdę fantastyczne historie i jej styl naprawdę mi się podoba.

"Moje córki " to bardzo dobra mieszanka kryminału i thrillera. Bohaterowie tej książki pod względem psychologicznym stworzeni są fantastycznie , każdy z nich ma swoje indywidualne cechy przez co są...

Moje córki. Karolina Kasprzak-Dietrich. Pawłowi Mikito w jeden dzień zawalił się świat. Stracił swoje uporządkowane szczęśliwe życie. Najgorsze dla niego było to ,że sam się do tego przyczynił. Za wszystko winił swoją ponętna sąsiadkę, z którą miał płomienny romans. Gdy żona znalazła jej bieliznę pod łóżkiem, był pewien, że to początek problemów. Nie sądził jednak, że aż tak poważnych. Asia zabrała majtki kochanki i poszła się z nią rozmówić. Niestety nie wróciła do domu, na domiar złego na drugi dzień zabrała ich córeczkę Agatkę, która nocowała u córki kochanki, Oli. Czarę goryczy przepełniło to, że Malwina sprzedała dom i wyprowadziła się bez pożegnania. Paweł jako policjant miał możliwość, żeby wszcząć poszukiwania, ale załamany wylądował w psychiatryku. Jego policyjny partner, Michał, nie mógł pogodzić się z tym, że kobiety zniknęły bez śladu. Oczywiście, nasuwało się przypuszczenie, że Paweł zabił żonę i kochankę, ale czy byłby w stanie zabić dwie małe dziewczynki? Machina policyjna ruszyła. Niestety nie udało się trafić na ślad Asi i Agatki. Natomiast namierzyli Malwinę. Książka Moje córki, pochłonęła mnie bez reszty. Niebanalna, a zarazem przerażająca historia. Realistyczne postacie i wydarzenia. Autorka potrafi we wspaniały sposób połączyć obyczajówkę z wątkiem kryminalnym. To wszystko sprawia, że od książki nie można się oderwać. To moje drugie spotkanie z autorką i na pewno nie ostatnie. Bardzo podoba mi się styl pisania a także historie w nich zawarte. Moje córki, to trzymająca w napięciu uczta czytelnicza. Polecam😊

Moje córki. Karolina Kasprzak-Dietrich. Pawłowi Mikito w jeden dzień zawalił się świat. Stracił swoje uporządkowane szczęśliwe życie. Najgorsze dla niego było to ,że sam się do tego przyczynił. Za wszystko winił swoją ponętna sąsiadkę, z którą miał płomienny romans. Gdy żona znalazła jej bieliznę pod łóżkiem, był pewien, że to początek problemów. Nie sądził jednak, że aż...

Paweł Mojito jest gnieźnieńskim policjantem. Jego na pierwszy rzut oka idealne życie nagle zmienia się w piekło. Nagle bez śladu znikają kobiety jego życia: żona Asia, córeczka Agatka oraz kochanka z sąsiedztwa - Malwina. Żeby było mało, to właśnie Paweł jest podejrzany o potrójne morderstwo. Policjant nie ma pojęcia jakie tajemnice skrywa bliska mu osoba oraz na jakie niebezpieczeństwo naraził swoją rodzinę.

Czy podejrzenia wobec Pawła są słuszne? Jaką przyjdzie ponieść mu karę za swoje czyny?

Było to moje drugie spotkanie z piórem autorki. Po przeczytaniu "Velveteen yuoth" miałam mieszane uczucia i byłam ciekawa innych książek napisanych przez Panią Karolinę.

"Moje córki"z czystym sumieniem mogę określić jako niezły kryminał. Czyta się szybko, fabuła wciaga. Pióro autorki jest lekkie i proste. Bardzo realnie wykreowane postaci. Akcja tyczy się swoim niespiesznym tempem. Narracja trzecioosobowa, jednotorowa. Na pewno jest to lektura dla czytelnika o mocnych nerwach, nie brak tu potworności i obrzydliwości. Szczerze mówiąc nie przypuszczałam,że taki finał będzie miała ta historia. Rozwiązanie zagadki szokuje i zaskakuje. Natomiast jeśli chodzi o samo zakończenie, to czegoś mi w nim zabrakło, mogło być trochę bardziej dopracowane. Minusem jak dla mnie jeszcze jest brak rozdziałów, tekst jest jedynie podzielony na dość długie epizody.

Moja ocena 6/10

Paweł Mojito jest gnieźnieńskim policjantem. Jego na pierwszy rzut oka idealne życie nagle zmienia się w piekło. Nagle bez śladu znikają kobiety jego życia: żona Asia, córeczka Agatka oraz kochanka z sąsiedztwa - Malwina. Żeby było mało, to właśnie Paweł jest podejrzany o potrójne morderstwo. Policjant nie ma pojęcia jakie tajemnice skrywa bliska mu osoba oraz na jakie...

Zauroczona poprzednią książką pani Dietrich "Listy, dzienniki i pamiętniki" bez najmniejszego wahania zgodziłam się przeczytać i napisać kilka słów o najnowszej pozycji.
Przyznaję, że jestem zaskoczona podjętą tematyką, bo takiej bomby się nie spodziewałam... to, co zadziałało się w tej historii, pozostanie na długo w mojej świadomości.
Najbardziej przeraża mnie fakt, że taka straszliwa zbrodnia może się wydarzyć obok nas, bo przecież wariatów wokół nie brakuje...
Wydawca nie zdradza co to za zbrodnia więc i ja tego nie zrobię, ale obiecuję, czytając relacje Malwiny- kochanki Pawła, niejednokrotnie włosy staną Wam dęba z niedowierzania, a zarazem obrzydzenia. Nie jestem pewna czy będzie to odpowiednia lektura dla nieco wrażliwszych czytelników.
Zdecydowanie zaskakuje, wyjaśnienie sprawy wbija w fotel, trudno przejść nad nią do porządku dziennego.

Książka zaklasyfikowana jest jako kryminał- owszem zgadzam się z tym, ale dołożyłabym jeszcze thriller i do tego psychologiczny. Wykreowane postacie są tak realne i naładowane różnorodnymi emocjami, że nie można obok żadnej z nich przejść obojętnie. Każda zostawia po sobie ślad, ale moim numerem jeden jest Malwina- podła manipulatorka i tak dalej ;)
Akcja dzieje się dość wolno, ale daje to komfort czytającemu. Można sobie wiele spraw poukładać i przemyśleć, nawiązać jakieś relacje z bohaterami, a czytelnik nie jest zalewany potwornościami i złem z każdej strony.
Książka zdecydowanie wywołuje skrajne emocje i nie jest raczej do przeczytania na raz (chociaż ja uwielbiam takie mroczne historie, więc u mnie poszła na raz). Intrygi i skrywane tajemnice nie pozwalają oderwać się od czytania. Autorka buduje napięcie od pierwszych stron aż do efektownego finału i wyjaśnienia strasznej tajemnicy.
Jedyny zarzut, jaki mam do tej historii to zakończenie, odniosłam wrażenie, że autorka nie miała na nie pomysłu i na siłę chciała wszystkich uszczęśliwić. Te ostatnie fragmenty zdecydowanie odstawały od całości. Mogło się skończyć bardziej mrocznie.

Czy polecam?
Ja jestem zachwycona. Nie spodziewałam się takiej mrocznej i mrożącej krew w żyłach historii. Zdecydowanie jest to opowieść dla czytelnika 16+ lub nawet wyżej.

POLECAM...

Zauroczona poprzednią książką pani Dietrich "Listy, dzienniki i pamiętniki" bez najmniejszego wahania zgodziłam się przeczytać i napisać kilka słów o najnowszej pozycji.
Przyznaję, że jestem zaskoczona podjętą tematyką, bo takiej bomby się nie spodziewałam... to, co zadziałało się w tej historii, pozostanie na długo w mojej świadomości.
Najbardziej przeraża mnie fakt, że...

www.tinarecenzuje.pl
Facebook: tinarecenzuje
Instagram: tinarecenzuje

Zapraszam Was dzisiaj do świata głupoty, kiedy to człowiek ma dobrze, natomiast zawsze wydaje mu się, że może mieć lepiej. Tak też pomyślał główny bohater powieści Pani Karoliny Kasprzak – Dietrich, pod tytułem „Moje córki”, który to posiada żonę i dziecko, a mimo to, próbuje ułożyć sobie drugie życie kosztem nieświadomej małżonki.

Aż w końcu dmuchana przez jakiś czas bańka mydlana pęka i dzieje się katastrofa nieodwracalna w czynach. W konsekwencji czego mężczyzna zostaje sam, pozbawiony sensu życia. Brzmi życiowo? Bo tak właśnie jest! Recenzowana książka opowiada historię egzystencjalną, czyli taką, o której słyszymy niemalże codziennie. Ciekawi wrażeń? Zapraszam zatem do dalszej części recenzji.

Karolina Kasprzak – Dietrich – pisarka pochodząca z Gniezna. Na stałe mieszkająca wraz z mężem i dwójką dzieci w pobliskiej wsi obok miejsca urodzenia. Razem z wybrankiem życia prowadzą własne gospodarstwo domowe. Jej pasją jest pisanie, oraz pielęgnacja własnego terenu zieleni.

WFW, czyli Warszawska Firma Wydawnicza powstała w 2008 roku. Ich celem jest łączenie różnych funkcji powiązanych z rynkiem wydawniczym, w tym drukarskim. Firma daje możliwość wydania własnej twórczości w bardzo niskim budżecie. Są członkami Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek. O WFW można było przeczytać w między innymi: „Newsweeku”, „Kulturze Liberalnej”, czy „Dzienniku”.

Paweł Mikito jest policjantem w Gnieźnie, prowadzi poukładane, na swoich zasadach życie. Po jakimś czasie jego na pozór idealna egzystencja zaczyna się rozpadać, a sam mężczyzna nie spodziewa się takiego obrotu wydarzeń. W ciągu kilku dni traci wszystkie ważne dla siebie osoby: żonę Asię, malutką córeczkę Agatkę, oraz kochankę z sąsiedztwa -Malwinę.

Sprawy toczą się tak, że podejrzanym, jak się okazuje o potrójne zabójstwo jest nie kto inny, jak sam Paweł. Policjant nie ma pojęcia w co się wplątał, jakie tajemnice skrywają jego najbliżsi, ani na jakie niebezpieczeństwo naraził tych, których chciał za wszelką cenę chronić. Czy uda mu się udowodnić swoją niewinność? Jak wielką cenę będzie musiał zapłacić za swoje czyny?

Ogólnie pisząc to książka nie była sama w sobie tragiczna. Nie można jej nazwać niewypałem, ani też arcydziełem. Myślę, że lektura z pewnością może znaleźć się między tymi dwoma kategoriami, niestety w tej niżej skali. Było kilka elementów, które mi się podobały, ale też sporo takich, przy których nawet przymknięcie oka nie pomagało.

„Moje córki” jest zdecydowanie powieścią na którą trzeba poczekać, ona musi się rozwinąć własnym tempem, niekiedy w moim odczuciu nieco za wolnym. Przez co cyklicznie się nudziłam. Styl pisania nie do końca przypadł mi do gustu, kolokwialnie pisząc był taki drętwy, bez większych emocji. A nawet jak pojawiały się one u bohaterów, to ciężko było je odczuć prywatnie.

Lektura jest podzielona na średniej długości epizody, czyli na urywki, ale nie rozdziały. Fabuła jest prowadzona w trzeciej osobie, jednowątkowa. Mimo, iż powieść nie była zła, to jednak nie do końca spodobała mi się, było w niej za dużo elementów odpychających. Może jest to również przesyt ‘tradycyjną’, może nawet pokuszę się o określenie: uniwersalną powieścią, o standardowym modelu działania.

„Moje córki” autorstwa Pani Karoliny Kasprzak – Dietrich, niczym mnie nie ujęła, ani też nie zaskoczyła. Taka tam średnia powieść. Z braku innych książek można przeczytać.

www.tinarecenzuje.pl
Facebook: tinarecenzuje
Instagram: tinarecenzuje

Zapraszam Was dzisiaj do świata głupoty, kiedy to człowiek ma dobrze, natomiast zawsze wydaje mu się, że może mieć lepiej. Tak też pomyślał główny bohater powieści Pani Karoliny Kasprzak – Dietrich, pod tytułem „Moje córki”, który to posiada żonę i dziecko, a mimo to, próbuje ułożyć sobie drugie życie...

#549 - Moje córki - Karolina Dietrich strona autorska - Wfw Wydawnictwo
#109/52/2021

Książka ma 264 strony, swoją premierę miała dnia 29.03.2021 roku i jest to kryminał.

Akcja książki jest nietypowa - w ciągu dwóch dni, jednemu z bohaterów ginie żona z córką i kochanka. Za winnego podejrzewany jest właśnie nasz bohater.

Gdy na jaw wycodzą różne tajemnice, ciężko jest podjąć decyzję, czy jest on winny, czy niewinny. Ale o tym jak było naprawdę, musicie przekonać się sami, czytając tą książkę - zdecydowanie warto to zrobić !

Bardzo dziękuję za możliwość przeczytania tej książki i poznania historii Pawła Mikito.

https://www.facebook.com/zaczytanaeliza/photos/a.1656801191286441/2623940841239133/

#549 - Moje córki - Karolina Dietrich strona autorska - Wfw Wydawnictwo
#109/52/2021

Książka ma 264 strony, swoją premierę miała dnia 29.03.2021 roku i jest to kryminał.

Akcja książki jest nietypowa - w ciągu dwóch dni, jednemu z bohaterów ginie żona z córką i kochanka. Za winnego podejrzewany jest właśnie nasz bohater.

Gdy na jaw wycodzą różne tajemnice, ciężko jest...

,, Od najmłodszych lat, już będąc w podstawówce, musiała toczyć prawdziwą batalię z rówieśnikami. ,,Cycata, nie biegaj, bo ci się mleko zważy".
Tak niezwykłej książki dawno nie czytałam. Uwielbiam jej bohaterów, którzy w jednej chwili skaczą sobie do gardeł, a w drugiej lądują w łóżku. Mają obsesję na punkcie swojego biustu, co strasznie mnie śmieszyło. Były ukazane takie momenty, kiedy życie jednego z mężczyzn niemal zależało od tego, czy będzie mógł się pobawić piersiami:-) Mnie to śmieszyło, ale powiem wam, że jako kobieta o niezbyt dużym biuście, nawet nie zdawałam sobie sprawy, że te obszerne mogą tak bardzo w normalnym funkcjonowaniu im przeszkadzać. Nie żeby o to chodziło w tej książce, bo historia jest zupełnie o czymś innym.
Ogólnie rzecz biorąc jest to kryminał. W ciągu dwóch dni jednemu z bohaterów ginie żona z córeczką i kochanka. Nikt nie wie co się z nimi stało, a ów poszkodowany jest uważany za winnego. Ciężko jest się wytłumaczyć ze swojej niewinności, tym bardziej, że z wolna odkrywają się jego niecne tajemnice. Czy zatem był winny? A może ktoś go zwyczajnie wrobił? Trudno stwierdzić. Wszystkich odpowiedzi dowiemy się na samym końcu, który będzie dość niezwykły.
Książka pisana jest prostym stylem, gdyż tutaj ewidentnie chodzi o tajemnice, jakie skrywają bohaterzy. Nie ma tu nikogo świętego, a ich perypetie potrafią nam w głowach namieszać. Mają swoje lubieżne tajemnice, które gdy nam zdradzają, to wpierw potrafimy być zszokowani, a potem można się nieźle uśmiać. Niewątpliwie bardzo pomysłowa autorka, która swoją powieścią chce nas przestrzec przed czymś, chce nam coś uświadomić i ukazać morały nieodpowiednich zachowań. Ogólnie bohaterom nie da się przypisać pojedynczych cech charakteru, gdyż one się zmieniają. Chyba nie ma tu ani jednego niewiniątka z którego można by wziąć przykład. Mamy poruszane bardzo drażliwe tematy, które w życiu prawdziwym nas trapią, a tak naprawdę nie potrafimy o nich rozmawiać. Uwielbiam twórczości pani Karoliny i w planach mam nadrobienie dosłownie wszystkich:-)

,, Od najmłodszych lat, już będąc w podstawówce, musiała toczyć prawdziwą batalię z rówieśnikami. ,,Cycata, nie biegaj, bo ci się mleko zważy".
Tak niezwykłej książki dawno nie czytałam. Uwielbiam jej bohaterów, którzy w jednej chwili skaczą sobie do gardeł, a w drugiej lądują w łóżku. Mają obsesję na punkcie swojego biustu, co strasznie mnie śmieszyło. Były ukazane takie...

Jeżeli ktoś jest wzrokowcem to okładka nie koniecznie przyciągnie jego uwagę. Ale jak wiemy nie ocenia się książek po okładkach. Mnie zaintrygował opis na okładce i zgłosiłam się do recenzji. Policjant Paweł Mikito ma piękny dom,żonę,córkę i nawet kochankę po sąsiedzku. W ciągu zaledwie dwóch dni ta idylla zostaje zakłócona. Żona,córka i kochanka przepadają bez śladu ,a Paweł zostaje oskarżony o potrójne morderstwo. Pytanie czy byłby do tego zdolny? Jego życie zamienia się w piekło a na jaw wychodzą coraz bardziej szokujące tajemnice. Zdawałoby się typowy kryminał. Jest zaginięcie, jest winny, sprawę można zamknąć. Nic bardziej mylnego. Nic nie jest do końca takie na jakie wygląda. Książka wywołuje skrajne emocje. Jest zabawna (bo takich sytuacji też nie brakuje),zaskakująca, szokująca. Autorka świetnie rozwinęła fabułę aplikując czytelnikowi w małych dawkach szokujące informacje. Jest to książka którą z jednej strony chciałoby się przeczytać od razu , a z drugiej no po prostu się nie da. Trzeba się nią "delektować" i czytać ze "smaczkiem". Po jej przeczytaniu ciężko dojść do siebie. Ja miałam problem skupić się na zwykłych domowych czynnościach. Czegoś takiego jeszcze nie czytałam. Wbija w fotel. Jest to moje pierwsze spotkanie z piórem Pani Karoliny i już wiem,że nie ostatnie. Autorce gratuluje pomysłu. Polecam!

Jeżeli ktoś jest wzrokowcem to okładka nie koniecznie przyciągnie jego uwagę. Ale jak wiemy nie ocenia się książek po okładkach. Mnie zaintrygował opis na okładce i zgłosiłam się do recenzji. Policjant Paweł Mikito ma piękny dom,żonę,córkę i nawet kochankę po sąsiedzku. W ciągu zaledwie dwóch dni ta idylla zostaje zakłócona. Żona,córka i kochanka przepadają bez śladu ,a...