Judyta dopiero co rozstała się z mężem i topi swoje smutki w alkoholu, w czym pomaga jej przyjaciółka Monika. Paweł przyjeżdża do Warszawy do znajdującego się w klinice psychiatrycznej brata. W wyniku wypadku losy bohaterów krzyżują się ze sobą. Paweł po trzech dniach znajomości jest pewien, że Judyta jest tą jedyną, z którą chce spędzić życie. Ona w tym czasie również zdążyła się zakochać, jednak nagle wokół niej zaczynają się dziać dziwne rzeczy. Czy Paweł ma z tym coś wspólnego? Czy Judyta zawsze będzie mogła polegać na Monice? Kim jest Katarzyna Obierska i dlaczego tyle znaczy dla obojga bohaterów?
„Okna” to jedna z książek ze stosika wstydu, która czekała ponad rok na przeczytanie. Sięgnęłam po nią zachęcona, że jest to thriller, jednak ja zakwalifikowałabym ją jako obyczajówkę. Jest tajemnica, jest zabójstwo, jest intryga, ale nie ma napięcia, a wszystkie zagadki rozwiązują się od ręki. Jedynie na zakończenie pojawia się nagły twist, który wyskakuje jak królik z kapelusza rozwiązując pozostałe aspekty, których uważny czytelnik mógł się domyślać. Fabuła książki jest ciekawa, pomysł na historię również, jednak według mnie książka jest niedopracowana. Przede wszystkim w oczy razi korekta – błędy językowe i ortograficzne, zmieniająca się w trakcie zdania czcionka, w połowie kartki nie wyjustowany tekst, trzy wyrazy w linijce, itp. Jednakże uważam, że w głównej mierze jest to wina wydawnictwa. Mimo niedociągnięć, polecam książkę przeczytać by wyrobić sobie własne zdanie. Ja nastawiłam się na thriller, a dostałam obyczajówkę. Być może z tego wynika moje rozczarowanie.

Judyta dopiero co rozstała się z mężem i topi swoje smutki w alkoholu, w czym pomaga jej przyjaciółka Monika. Paweł przyjeżdża do Warszawy do znajdującego się w klinice psychiatrycznej brata. W wyniku wypadku losy bohaterów krzyżują się ze sobą. Paweł po trzech dniach znajomości jest pewien, że Judyta jest tą jedyną, z którą chce spędzić życie. Ona w tym czasie również...

Czym są tytułowe "Okna"? Poznajemy Judytę, która zmaga się z demonami przeszłości. Po zdradzie kobieta musi na nowo ułożyć sobie życie. Ponadto wokół niej dzieją się dziwne rzeczy.. Czy możliwe, że kobieta jest zdolna do takich czynów? Szkopuł w tym, że nic nie pamięta.. Z drugiej strony samotny mężczyzna, który za wszelką cenę chcę pomóc swojemu ukochanemu bratu. Co łączy Judytę z nieznajomym mężczyzną?

Czym są tytułowe "Okna"? Poznajemy Judytę, która zmaga się z demonami przeszłości. Po zdradzie kobieta musi na nowo ułożyć sobie życie. Ponadto wokół niej dzieją się dziwne rzeczy.. Czy możliwe, że kobieta jest zdolna do takich czynów? Szkopuł w tym, że nic nie pamięta.. Z drugiej strony samotny mężczyzna, który za wszelką cenę chcę pomóc swojemu ukochanemu bratu. Co łączy...

Judyta to klasyczna bohaterka thrillera. Bardzo przypomina mi Joannę, którą stworzyła Katarzyna Berenika Miszczuk w serii „W lekarskim fartuchu”. Młoda, po przejściach, mająca stabilne zatrudnienie, posiadająca zwierzaka, którego nikt nie chciał i przyjaciółkę, która odkryła zdradę jej męża. Klasyczne także jest to, że wokół niej zaczynają dziać się bardzo dziwne rzeczy. Jednak to w ogóle nie przeszkadza. Bo „Okna” nie są klasycznym, przewidywalnym dla normalnego czytelnika thrillerem psychologicznym, choć na samym początku tak właśnie o tej książce myślałam. I bardzo się cieszę, że pomimo mojego podejścia dałam jej szansę i ją dokończyłam. Zdecydowanie nie był to stracony czas. Co mi się w niej podobało? Na pewno podejście autorki do tak trudnych tematów jak choroba psychiczna, depresja, alkoholizm. Świetnym posunięciem było włączenie równoległego bohatera, który ciekawie uzupełnia książkę. Podoba mi się także styl pisania i to, że wątki „płyną”. Jednak była jedna rzecz, która niestety nie była na plus - przewidywalność(stąd dopisek o normalnym czytelniku😉). Ale może to moja wina - po tylu latach czytania tego rodzaju książek potrafię już wydedukować kto z kim, dlaczego, po co i co się stanie. Na szczęście to nie jest nic, co akurat w „Oknach” może zabić radość czytania. Dlatego polecam - to naprawdę ciekawa lektura na przedwiosenne dni.

Judyta to klasyczna bohaterka thrillera. Bardzo przypomina mi Joannę, którą stworzyła Katarzyna Berenika Miszczuk w serii „W lekarskim fartuchu”. Młoda, po przejściach, mająca stabilne zatrudnienie, posiadająca zwierzaka, którego nikt nie chciał i przyjaciółkę, która odkryła zdradę jej męża. Klasyczne także jest to, że wokół niej zaczynają dziać się...

Zapowiadała się dobrze ale nie spełniła moich oczekiwań.
W tej książce absurd goni absurd, bardzo naciągana historia, w ogóle nie trzyma w napięciu, a po odłożeniu książki nie czuje się ochoty aby do niej wrócić. Trudno wytworzyć więź z bohaterami, bo nie ma w tej książce ani jednego z którym można byłoby sympatyzować. Średniak.

Zapowiadała się dobrze ale nie spełniła moich oczekiwań.
W tej książce absurd goni absurd, bardzo naciągana historia, w ogóle nie trzyma w napięciu, a po odłożeniu książki nie czuje się ochoty aby do niej wrócić. Trudno wytworzyć więź z bohaterami, bo nie ma w tej książce ani jednego z którym można byłoby sympatyzować. Średniak.

Judyta po rozwodzie z mężem koi smutki w alkoholu i łagodzi je tabletkami nasennymi.
Praca pielęgniarki na oddziale geriatrii pomaga jej w ogarnianiu rzeczywistości i tylko ona trzyma ją w pionie.
Ma jeszcze oddaną przyjaciółkę,Monikę, która wspiera ją i pomaga oderwać się od niewesołego, samotnego życia.
Jednego wieczoru wyciąga ją na drinka do pubu, a tam Judycie wpada w oko tajemniczy nieznajomy. Wieczór jest tym bardziej ekscytujący, gdy mężczyzna podrzuca jej karteczkę ze swoim numerem telefonu.
Ma się wrażenie, że to zdarzenie zapoczątkowało serię dziwnych i niepokojących wypadków, które zaczynają dziać się wokół niej. Trudno jej uwierzyć i jeszcze trudniej racjonalnie wytłumaczyć ten chaos, który zaczyna być jej udziałem.

Komu powinna zaufać? Monice, która nie zawsze jest całkiem szczera, a relacje z nią momentami bywają toksyczne, czy poznanemu mężczyźnie, który też ma swoje tajemnice? Judyta zaczyna aię nawet obawiać czy może ufać samej sobie. A oskarżenia o napaść, kradzież, a nawet zabójstwo mogą całkiem namieszać w skołatanej już głowie.
Tym bardziej, że samotność i topienie smutków w alkoholu nie są dobrym sprzymierzeńcem w zachowaniu zdrowego rozsądku.
Niestety czasem rzeczywistość może być całkiem inna niż nam się wydaje.
Każdy z bohaterów książki ma swoje demony. I nie każdy ma szczere intencje.
Jak zakończy się ta historia?

Książka opowiada o poważnych błędach wyrządzonych w przeszłości jak i teraźniejszości, błędach, które nie pozwolą o sobie zapomnieć,nawet po latach.
Mamy tu historię prześladowania, prowadzącą do tragedii.
Historia banalna, naiwnie przewidywalna, odpowiedzi dawane są nam na tacy przed czasem.
Wielkiego napięcia nie było, a i emocji też niewiele, prawie nic.
Plusem jest niezbyt angażująca, nieskomplikowana fabuła i to, że szybko się czyta ;).
To nie jest tak, że książka jest zła, bo mimo iż “klękania narodów” nie odnotowałam, to jednak można się przy niej odprężyć. Czytadełko na jeden, góra dwa wieczory. Może nic nowego do waszego życia nie wniesie, ale chwila z niewymagajacą rozrywką gwarantowana. Bo to całkiem przyjemny kryminał, mimo swojej przewidywalności.

#wydawnictwofeniks

Judyta po rozwodzie z mężem koi smutki w alkoholu i łagodzi je tabletkami nasennymi.
Praca pielęgniarki na oddziale geriatrii pomaga jej w ogarnianiu rzeczywistości i tylko ona trzyma ją w pionie.
Ma jeszcze oddaną przyjaciółkę,Monikę, która wspiera ją i pomaga oderwać się od niewesołego, samotnego życia.
Jednego wieczoru wyciąga ją na drinka do pubu, a tam Judycie wpada w...

Nie skreślałabym do końca tej książki - chociaż pomysł na fabułę(tj. destruktywne manipulacje toksycznych osób) jest mocno ograny, a metafora "okna" w literaturze do cna wyeksploatowana. Nie ulega wątpliwości,że pewien potencjał w tej minipowieści tkwi, jednak podciąganie jej pod gatunek thrillera psychologicznego to już gruba przesada - do B.A.Paris czy Magdy Stachuli droga jeszcze bardzo daleka...
Podstawową przeszkodą w odbiorze tej książki jest jej redakcja (swoją drogą, autorka z nazwiska wymienia korektorki, serdecznie dziękując za "rzetelną redakcję książki "- str.267). Aż strach pomyśleć, jak wyglądał pierwowzór, skoro po rzekomej redakcji dostajemy treść bogatą w : liczne błędy stylistyczne i językowe (np. "odgłos przekręcanego zamka w łazience", " po najmniejszej linii oporu" itd. ),błędy ortograficzne ( naruszenie zasad pisowni łącznej i rozdzielnej, np. " na przeciwko" zamiast naprzeciwko, " na raz" - w znaczeniu nagle powinno być naraz itp.),całą masę literówek i niechlujną interpunkcję.
Nie odkryję żadnej tajemnicy, jeśli powiem, że Edyta Bujak konsekwentnie broni się przed używaniem zdań wielokrotnie złożonych, przez co znaczna część powieści wygląda mniej więcej tak : "Zauważyłem, że Wojtek nerwowo uderza lewą ręką o udo. Przy każdym kolejnym kroku jedno uderzenie. Wiedziałem, co to oznacza. Coś go trapiło. Może chciał mi o czymś powiedzieć? O czymś trudnym. Tylko nie wiedział, jak"(str.45).
Jako, że jest to dopiero druga powieść w dorobku autorki, może wypadałoby przymknąć oko na pewne niedociągnięcia i udzielić kredytu zaufania na literacką przyszłość? W końcu czyta się błyskawicznie, fabuła wciąga i mimo swej przewidywalności jest dość logiczna. Byłabym skłonna dać na zachętę wyższą notę, jednak "rzetelna redakcja"(sic!) zaważyła na ostatecznej ocenie tej pozycji.

Nie skreślałabym do końca tej książki - chociaż pomysł na fabułę(tj. destruktywne manipulacje toksycznych osób) jest mocno ograny, a metafora "okna" w literaturze do cna wyeksploatowana. Nie ulega wątpliwości,że pewien potencjał w tej minipowieści tkwi, jednak podciąganie jej pod gatunek thrillera psychologicznego to już gruba przesada - do B.A.Paris czy Magdy Stachuli...

Książka dla relaksu. Całkiem przyjemny kryminał, krótki, przewidywalny, ale ciekawy, dobrze napisany. Historia z przeszłości wracająca jak bumerang, dziwnym splotem okoliczności połączona teraz. Sympatyczne.

Książka dla relaksu. Całkiem przyjemny kryminał, krótki, przewidywalny, ale ciekawy, dobrze napisany. Historia z przeszłości wracająca jak bumerang, dziwnym splotem okoliczności połączona teraz. Sympatyczne.

W lipcu br. udało mi się zapoznać z nową pozycją Pani Edyty. Książka okazała się niezwykle interesująca. Przeczytałem ją w jedne popołudnie i choć chciałem robić przerwy, to po kilkunastu minutach wracałem aby dalej czytać i próbować wyprzedzić zakończenie. Może ktoś uznać, że to przesada ale znając pozycje np. Mastertona, opowiadana historia "Okien" od razu przywołała skojarzenia właśnie z tym pisarzem. Jak dla mnie, książka to ocierający się o thriller psychologiczny scenariusz na film. Akcja zawiła z zaskakującym zakończeniem. Pozycja trzyma w napięciu i powoduje "głód kolejnej kartki". Napisana przystępnym dla każdego językiem. Bardzo fajne wydanie, wygodnie trzyma się w ręce. Gratuluję Edyta i czekam na kolejną Twojego autorstwa książkę. Serdecznie polecam.

W lipcu br. udało mi się zapoznać z nową pozycją Pani Edyty. Książka okazała się niezwykle interesująca. Przeczytałem ją w jedne popołudnie i choć chciałem robić przerwy, to po kilkunastu minutach wracałem aby dalej czytać i próbować wyprzedzić zakończenie. Może ktoś uznać, że to przesada ale znając pozycje np. Mastertona, opowiadana historia "Okien" od razu przywołała...

Nie nazwałbym tego thrillerem. Poza tym nie znoszę błędów językowych w książkach, a w tej jest ich całe mnóstwo: po najmniejszej linii oporu, szklane szyby, dalej kontynuować, czy moje nazwisko.. i tu pojawia się imię i nazwisko. Brrr...

Nie nazwałbym tego thrillerem. Poza tym nie znoszę błędów językowych w książkach, a w tej jest ich całe mnóstwo: po najmniejszej linii oporu, szklane szyby, dalej kontynuować, czy moje nazwisko.. i tu pojawia się imię i nazwisko. Brrr...

Dostrzegłam potencjał w tej książce. Czułam dobrze dopracowane elementy które złożyły się w całość.

Dostrzegłam potencjał w tej książce. Czułam dobrze dopracowane elementy które złożyły się w całość.