Wystawa „Prostitution” z 1976 roku, o której Natalia Sielewicz pisze w tekście o związkach pracy seksualnej ze sztuką współczesną, znajdującym się na początku zina, została okrzyknięta ostoją zgnilizny moralnej, a organizatorzy – przedstawiciele kolektywu COUM Transmissions „niszczycielami cywilizacji”.

Nieco prawie pół wieku później, my – osoby pracujące seksualnie, aktywistki i aktywiści oraz osoby sojusznicze, walczymy o uznanie pracy seksualnej tym, czym w istocie jest – pracą. Mimo kilku rewolucji obyczajowych na świecie, rozwoju myśli feministycznych i wysiłków wielu w zwiększaniu wrażliwości społecznej na zniuansowanie różnych zjawisk, nadal jesteśmy oceniani i ustawiani, również w emancypacyjnym dyskursie. Budowane wokół społecznego zjawiska pracy seksualnej narracje odbierają nam podmiotowość i pogłębiają stygmatyzację, o czym pisze aktywistka feministyczna z doświadczeniem pracy w branży seksualnej, która zdecydowała się pozostać anonimowa.

Zin stanowi zbiór – reprezentację osób pracujących seksualnie. Nie oznacza to, że zawiera dokładne informacje na temat spektrum branży. Nie oznacza również, że został zachowany parytet. Ubolewam nad nie - wybrzmieniem perspektywy nie - kobiecej. Nie znajdują się w nim szczegółowe statystyki i raporty z badań, które miałyby komuś coś udowadniać, czy do czegoś przekonywać.

Znajdują się w nim natomiast zapisy rozmów z żywymi osobami, istotami z krwi i kości, które zaufały mi i zgodziły się na publikację ich doświadczeń związanych z dobrowolnym świadczeniem usług seksualnych. Zdjęcia z przeprowadzonych w ramach publikacji sesji fotograficznych, stanowią próbę wytworzenia reprezentacji wizualnej wyobrażeń nas o sobie samych.

Na końcu znajduje się „Manifest feministyczny. O włączenie walki o prawa pracownic i pracowników seksualnych do postulatów ruchu feministycznego”, Najkonkretniej przedstawia on nasze potrzeby, oczekiwania i to, w imię czego, działamy. Dzięki uprzejmości KittyTease, znalazł się tu również jej tekst, opisujący modele prawne obowiązujące w Polsce i na świecie.

Nie jest to publikacja idealna, ale przygotowana z potrzeby stworzenia platformy do wybrzmienia głosów zagłuszanych i osób, które nie mogą pozwolić sobie na mówienie o swoich doświadczeniach otwarcie, mierzących się ze stygmatyzacją, brakiem szacunku, strachem i deprecjonowaniem nas na każdym kroku.

Przygotowana z czułością, uważnością i poczuciem ogromnej wdzięczności za każde doświadczenie nabyte podczas pracy nad nią. Powstała dzięki zaangażowaniu społeczności osób pracujących seksualnie i przy ogromnym wsparciu ludzi, którym nie jest obojętny nasz głos, bezpieczeństwo i nasze prawa.

Jeszcze mnóstwo pracy przed nami. Wiele głosów potrzebuje wybrzmieć, a społeczeństwo potrzebuje je usłyszeć. Wiele musi się zmienić, ale nic nie zrobi się samo. Dlatego zachęcam was w miarę waszych możliwości do przełamywania się i mówienia o swoich doświadczeniach. Edukowania siebie i innych. Działania i reagowania. Stwarzania przestrzeni w dyskursie publicznym osobom pracującym seksualnie i przede wszystkim do uważności na potrzeby swoje i ludzi wokół siebie.

Aleksandra Kluczyk