"Stoicyzm bez sensu"
To znaczy nie <<bezsensu>>, ale stoicyzm pozbawiony Sensu - taki znoszony, sprany i wypłowiały, w sam raz dla ateuszy.

Parafraza: „Daj się porwać współczesnej modzie na stoicyzm i dołącz do naszej internetowej sekty”.

Prosta i powierzchowna broszurka wprowadzająca w stoicyzm praktyczny, a przy okazji promująca internetową działalność Matta (tu jest mój blogasek, a tutaj mój podcast, a tutaj forum, zainteresuj się i nakręć mi licznik wyświetleń).

Z plusów:
+ krótka historia stoicyzmu oraz nakreślenie jego inspiracji (Sokrates, Diogenes) [autor wspomina również Pitagorasa, ale nieco na wyrost. Był on bardziej inspiracją dla Platona niż samych stoików];
+ bardzo mocne podkreślenie konieczności dążenia do cnót;
+ rozwianie typowych zabobonów o stoicyzmie.

Z poważniejszych minusów:
– przystępność zabijająca głębię i sens. Całość wygląda raczej jak banalny poradnik instant na poradzenie sobie z przeciwnościami, a nie «sposób na dobre życie», którym powinien być stoicyzm, a dokładniej: filozofia.
– zaskakująco średniawy dobór cytatów.

„Rozwijanie cnotliwego życia prowadzi w rzeczywistości do bogatego życia emocjonalnego, w którym człowiek po prostu umiejętnie radzi sobie z przepełniającymi go emocjami – kultywuje pozytywne i szybko pokonuje negatywne”.

Ostatecznie to ledwie ulotka dla osób, które nigdy nic nie słyszały o stoicyzmie, i raczej będące w wieku adolescencji.

Polemika:
„Jeżeli jesteś ateistą, stoicyzm zachowuje całą swoją użyteczność. Jeśli jednak jesteś osobą wierzącą i chcesz wprowadzić do swojego życia poglądy i praktyki stoików, to kwestie teologiczne najlepiej będzie zostawić na boku”.
– Nie. Prędzej odwrotnie. Ateistyczny stoicyzm to współczesny wymysł, karkołomny do wykonania – w praktyce uprawianej przez jego głośnych propagatorów jest on totalnie wyprany z teorii. Teista nie tylko nie ma najmniejszego problemu z religijnością starożytnego Rzymu, ale wybornie się w niej odnajduje – wystarczy nie ograniczać się do mechanicznego udziału w rytuałach własnego wyznania, lecz, co konieczne i oczywiste, zdobywać wiedzę religioznawczą i teologiczną (i filozoficzną!). Nawet na waszych spotkaniach i forach toczą się zaciekłe dysputy o tym, czy „ateistyczny stoicyzm” w ogóle jest możliwy, tzn czy nie sprowadza się do samooszukiwania się i powierzchownej zabawy. Starożytni stoicy w co trzecim zdaniu odnoszą się do Boga/bogów - kto więc będzie miał z tym większy problem? Ktoś, kto wie, że On ma wiele imion, a najbardziej pasującym jest "Jest"*, czy ktoś, kto wierzy w jego nieistnienie, więc zdania odnoszące się do czegoś nieistniejącego traktujący jako "pozbawione sensu"?

*„Bo przecież bóg do każdego z nas, kiedy tam przychodzimy, zwraca się na powitanie słowami „Poznaj samego siebie”, co w końcu nie mniej znaczy od „Witaj!”. My zaś w odpowiedzi bogu mówimy „Jesteś!”, aby zwrócić się prawdziwym, wolnym od fałszu, jedynym właściwym tylko dla niego pozdrowieniem tego, który jest”. Plutarch
Biblijne: "Jestem, który jestem"; tomaszowe "Jego istotą jest istnienie" i inne takie.

„Negatywna wizualizacja własnej śmierci może pomóc Ci zaakceptować fakt, że życie samo w sobie też jest rzeczą obojętną”; „Jego [Katona] samobójstwo było ostatecznym dowodem na to, że cnotę cenił wyżej niż życie, które samo w sobie jest przecież obojętne”.
Hamuj konie! Na taki nihilizm może wpaść tylko ateuszek bawiący się w stoicyzm „reformowany”, a nie rasowy stoik, dla którego życie jest DAREM od Boga (który skoro łaskawie dał, to może i odebrać). To moment śmierci jest obojętny kolego, ponieważ nie liczy się kto jak długo żył, ale czy żył cnotliwie (dobrze) – ale żeby żyć cnotliwie, trzeba w ogóle żyć! Nie chce mi się szukać cytatu, ale zdaje się, że i sam Sokrates (albo któryś z presokratyków) naśmiewał się, że osoby (sofiści) twierdzące, że życie i nieżycie jest tym samym, jakoś dziwnie odmawiają odebrania go sobie.
Ale mam pod ręką inny:
„A ten, kto nawołuje, by młodzieniec żył pięknie, a starzec pięknie życie zakończył, jest naiwny nie tyko dlatego, że życie jest zawsze pożądane zarówno przez jednych, jak i przez drugich, lecz raczej dlatego, że troska o życie piękne nie różni się niczym od troski o jego piękny koniec. Znacznie gorszy jest jednak ten, kto powiedział, że lepiej jest się nie urodzić. „Albo po urodzeniu jak najspieszniej przekroczyć bramę Hadesu”. Jeśli bowiem poważnie to mówi, to dlaczego sam z życia nie odszedł? A przyszłoby mu to łatwo, gdyby stanowczo powziął taki zamiar. Jeżeli jednak chce zażartować, to zaiste żart jest nie na miejscu, gdyż z takich rzeczy się nie żartuje”. Epikur

"Życie samo w sobie obojętne", skąd żeś to wytrzasnął? XD

"Stoicyzm bez sensu"
To znaczy nie <<bezsensu>>, ale stoicyzm pozbawiony Sensu - taki znoszony, sprany i wypłowiały, w sam raz dla ateuszy.

Parafraza: „Daj się porwać współczesnej modzie na stoicyzm i dołącz do naszej internetowej sekty”.

Prosta i powierzchowna broszurka wprowadzająca w stoicyzm praktyczny, a przy okazji promująca internetową działalność Matta (tu jest...

Może prosta, może krótka.
Ale zdecydowanie warta uwagi i moim zdaniem nie tylko dla początkujących.
Książka w której mniej o historii różnych sławnych osobistości jak np. Seneka, Epiktet czy Marek Aureliusz i mniej cytatów a więcej metod i strony technicznej. Świetna książka ze względu na swój podręczny format. Do czytania, refleksji i praktyki na co dzień.

Może prosta, może krótka.
Ale zdecydowanie warta uwagi i moim zdaniem nie tylko dla początkujących.
Książka w której mniej o historii różnych sławnych osobistości jak np. Seneka, Epiktet czy Marek Aureliusz i mniej cytatów a więcej metod i strony technicznej. Świetna książka ze względu na swój podręczny format. Do czytania, refleksji i praktyki na co dzień.

Krótka książka, do szybkiego przeczytania i wdrożenia w życie. Wiele praktycznych wskazówek, a do tego odesłanie do fachowej literatury. Język prosty i przyjazny dla czytelnika. Świetna pozycja dla początkujących.

Krótka książka, do szybkiego przeczytania i wdrożenia w życie. Wiele praktycznych wskazówek, a do tego odesłanie do fachowej literatury. Język prosty i przyjazny dla czytelnika. Świetna pozycja dla początkujących.

Książka na początek zapoznania się z filozofią stoicką. Struktura jest dość podobna do innych tego typu książek. Na początku jest jakiś cytat i jest omawiany, tłumaczący na obecny język. W książce znajdują się również polecenia co do dalszych książek w tematyce stoicyzmu.

Książka na początek zapoznania się z filozofią stoicką. Struktura jest dość podobna do innych tego typu książek. Na początku jest jakiś cytat i jest omawiany, tłumaczący na obecny język. W książce znajdują się również polecenia co do dalszych książek w tematyce stoicyzmu.

Książka zestawia naukę o stoicyźmie w przystępny sposób.

Książka zestawia naukę o stoicyźmie w przystępny sposób.

Jako poradnik/ podręcznik sprawdza się nieźle, ale... nie przekonał mnie zupełnie do stoicyzmu. Zawsze wydawało mi się, że mogłabym siebie określić choć trochę mianem stoika i chciałabym wprowadzić więcej tej filozofii do swojego życia, jednak lektura tej książki poddała to w wątpliwość.

Stoicyzm wydaje mi się być momentami wewnętrznie sprzeczny. Musiałabym podyskutować z autorem, żeby wszystko dokładnie wyjaśnić. Być może nie jest to styl życia dla każdego. Nie jestem pewna, czy wszystkie przedstawione metody mają szansę u każdego się sprawdzić. Chciałabym poznać opinie psychologów, czy np. wyobrażanie sobie najgorszego możliwego scenariusza może faktycznie pomóc przygotować się psychicznie, czy wręcz przeciwnie, doprowadzić do jeszcze większych lęków.

Jeśli ktoś od razu zachwyci się stoicyzmem, to ta pozycja pozwoli mu poznać historię tej szkoły filozoficznej, jej podstawowe założenia i metody wprowadzania ich w życie. Lepiej wybrać wersję papierową niż audiobooka, ponieważ książka zawiera kilka ćwiczeń do rozwiązania, a także cytaty autorów starożytnych, w które łatwiej się samemu powoli wczytać.

Wygląda na to, że nie jest to obecnie coś dla mnie, ale z pewnością dam jeszcze szansę stoicyzmowi.

Jako poradnik/ podręcznik sprawdza się nieźle, ale... nie przekonał mnie zupełnie do stoicyzmu. Zawsze wydawało mi się, że mogłabym siebie określić choć trochę mianem stoika i chciałabym wprowadzić więcej tej filozofii do swojego życia, jednak lektura tej książki poddała to w wątpliwość.

Stoicyzm wydaje mi się być momentami wewnętrznie sprzeczny. Musiałabym podyskutować z...

Książka przedstawia techniki, jakie należy stosować do radzenia sobie w różnych sytuacjach, jakie spotykają nas każdego dnia. Krótka pozycja, lecz bardzo treściwa, kompendium wiedzy !

Książka przedstawia techniki, jakie należy stosować do radzenia sobie w różnych sytuacjach, jakie spotykają nas każdego dnia. Krótka pozycja, lecz bardzo treściwa, kompendium wiedzy !

Świetna książka. Poznałem ją w formie audiobooka. Błąd. Kupiłem później wersję papierową. Dużo lepiej. Forma podręcznika, zawsze warto coś podkreślić, do czegoś wrócić. Dużo praktycznych porad. Wartościowa treść.

Temat można drążyć, słuchając podcastu autora "Good Fortune".

Świetna książka. Poznałem ją w formie audiobooka. Błąd. Kupiłem później wersję papierową. Dużo lepiej. Forma podręcznika, zawsze warto coś podkreślić, do czegoś wrócić. Dużo praktycznych porad. Wartościowa treść.

Temat można drążyć, słuchając podcastu autora "Good Fortune".

Taki trochę amerykański poradnik.

Taki trochę amerykański poradnik.

Stoicka pigułka. Wytłumaczy podstawy i pokieruje dalej. Plus za to, że autor nie wciska swoich poglądów pod płaszczykiem stoicyzmu. Ogólnie książka dobra, warto do niej wracać, taki podręcznik stoicyzmu.

Stoicka pigułka. Wytłumaczy podstawy i pokieruje dalej. Plus za to, że autor nie wciska swoich poglądów pod płaszczykiem stoicyzmu. Ogólnie książka dobra, warto do niej wracać, taki podręcznik stoicyzmu.