Tego się nie spodziewałam, takiego rozwoju wydarzeń, takiego napięcia i tak pięknie poprowadzonych zmian w osobowości bohaterów.
Jedyne czego mi tutaj było "za dużo" to tematyki wojskowej i rządowej, w której lubuje się ten pisarz.
Mimo wszystko, nic, tylko czekać na kolejny tom... oby to nadeszło szybko.

Tego się nie spodziewałam, takiego rozwoju wydarzeń, takiego napięcia i tak pięknie poprowadzonych zmian w osobowości bohaterów.
Jedyne czego mi tutaj było "za dużo" to tematyki wojskowej i rządowej, w której lubuje się ten pisarz.
Mimo wszystko, nic, tylko czekać na kolejny tom... oby to nadeszło szybko.

powieść jest ciekawa i czyta się dobrze, chociaż sugestia, że Armia USA nie wie czym zarządza jest trochę podążaniem za modą wśród pisarzy.

powieść jest ciekawa i czyta się dobrze, chociaż sugestia, że Armia USA nie wie czym zarządza jest trochę podążaniem za modą wśród pisarzy.

Książkę przeczytałam bardziej pamiętając o innych . Ta niestety przeciętna

Książkę przeczytałam bardziej pamiętając o innych . Ta niestety przeciętna

Skompletowałem w końcu cykl o Amosie, mam nadzieję, że to jeszcze nie koniec, liczę na kolejne tomy, bo bardzo polubiłem bohaterów i styl autora. Może czasami zbyt dużo tu polityki i wszystkich tych amerykańskich zagrań, ale i tak rozrywkę Baldacci zapewnia i nie mam co do tego wątpliwości.
„Stąpając po linie” to kolejny udany tom.

Skompletowałem w końcu cykl o Amosie, mam nadzieję, że to jeszcze nie koniec, liczę na kolejne tomy, bo bardzo polubiłem bohaterów i styl autora. Może czasami zbyt dużo tu polityki i wszystkich tych amerykańskich zagrań, ale i tak rozrywkę Baldacci zapewnia i nie mam co do tego wątpliwości.
„Stąpając po linie” to kolejny udany tom.

Seria wciągnęła mnie od pierwszej części, głównie za sprawą fascynujących tematów hipermnezji i synestezji. Podoba mi się sposób dedukcji i "układania puzzli" głównego bohatera. Niestety w tej części trochę mi tego zabrakło, było tego za mało. Natomiast miałam wrażenie, że ten wojskowy wątek odrobinę otarł się o sci-fi.

Seria wciągnęła mnie od pierwszej części, głównie za sprawą fascynujących tematów hipermnezji i synestezji. Podoba mi się sposób dedukcji i "układania puzzli" głównego bohatera. Niestety w tej części trochę mi tego zabrakło, było tego za mało. Natomiast miałam wrażenie, że ten wojskowy wątek odrobinę otarł się o sci-fi.

No po prostu wciągnęła mnie ta seria. Nic tylko czytać.

No po prostu wciągnęła mnie ta seria. Nic tylko czytać.

Bardzo sprawnie napisana książka - jak to zwykle u Baldacciego. Książka przeciętna, ale dodaję jedną gwiazdkę z sympatii dla bohatera.

Bardzo sprawnie napisana książka - jak to zwykle u Baldacciego. Książka przeciętna, ale dodaję jedną gwiazdkę z sympatii dla bohatera.

Lubię Baldacciego. Chyba piszę to po każdej recenzji, ale taka jest prawda. Nadal, po przeczytaniu kilkunastu jego książek, doskonale bawię się przy jego historiach. Oczywiście, że można dostrzec podobieństwa, niekiedy dzięki znajomości nie tylko tej konkretnej serii, ale i innych, dostrzegamy pewne rzeczy wcześniej niż bohaterowie. Ale nadal, niezmiennie bawimy się dobrze podczas lektury. Jednak, jak to w przypadku praktycznie wszystkich autorów, są części lepsze i te odrobinę słabsze. Moim zdaniem Stąpając po linie należy do tej drugiej kategorii.
Czytało mi się ją bardzo dobrze, jak zwykle można by powiedzieć, jednak zabrakło mi w niej pewnej płynności fabularnej. Niekiedy miałam wrażenie, że autorowi na różnych etapach powstawania historii do głowy przychodziły różne rzeczy i po prostu wrzucał je do środka. Sam materiał fabularny nadałby się na więcej niż jedna historia.
Chyba jakoś kiepsko mi było tym razem wczuć się w nowych bohaterów, a znanym jakby czegoś zabrakło. Mnie bardzo brakowało pamięci głównego bohatera. Jak nigdy powiedziałabym, że sfera obyczajowa „wyszła” autorowi może nawet lepiej niż sensacyjna.
Pojawił się nowy bohater z nową partnerką, a moje poszukiwania doprowadziły mnie do nowej serii i nie ukrywam, że jestem jej bardzo ciekawa. Zamówiłam już w bibliotece i czekam na odbiór. Polubiłam tych bohaterów, więc oczekiwania mam wysokie.
Polecam, to ostatnia dostępna na naszym rynku książka z serii o Amosie. Warta jest przeczytania nawet jeśli nie tak płynna jak poprzednie. Nadal prezentuje całkiem niezły poziom. Baldacci niezmiennie oferuje niezłą zabawę czytelniczą.

Lubię Baldacciego. Chyba piszę to po każdej recenzji, ale taka jest prawda. Nadal, po przeczytaniu kilkunastu jego książek, doskonale bawię się przy jego historiach. Oczywiście, że można dostrzec podobieństwa, niekiedy dzięki znajomości nie tylko tej konkretnej serii, ale i innych, dostrzegamy pewne rzeczy wcześniej niż bohaterowie. Ale nadal, niezmiennie bawimy się dobrze...

Niesamowita jak cala seria.

Niesamowita jak cala seria.

To już ostatnia część z Amosem Deckerem, szybko wydawnictwo uwinęło się z tą serią, przyznaję że się tego nie spodziewałem. Przez cztery lata wydali 10 książek autora. Rzadko się to zdarza w naszych realiach.

Seria z Deckerem ma swoje wzloty i upadki. Niestety była mocno nierówna. Część była całkiem niezła, a część bardzo słaba. Baldacci ma talent do absurdalnych zakończeń, i popadania w Cobenowość co w prostych słowach oznacza że akcja jest absurdalna i niewiarygodna.

Trochę się obawiam że to może być ostatnia część, bo Baldacci szybko nudzi się swoimi cyklami, i do tej pory nie dobił dalej niż do piątego tomu. Cóż, przekonamy się.

Polecam czytać od początku. Nie warto rozpoczynać od szóstej części.

To już ostatnia część z Amosem Deckerem, szybko wydawnictwo uwinęło się z tą serią, przyznaję że się tego nie spodziewałem. Przez cztery lata wydali 10 książek autora. Rzadko się to zdarza w naszych realiach.

Seria z Deckerem ma swoje wzloty i upadki. Niestety była mocno nierówna. Część była całkiem niezła, a część bardzo słaba. Baldacci ma talent do absurdalnych...