(#planetaksiążek)

Wstyd przyznać, ale do tej pory poezję państw Afryki Subsaharyjskiej (pisanie o „poezji afrykańskiej” czy „poezji Czarnej Afryki” jest bowiem chyba tyleż anachroniczne, co mocno nieprecyzyjnie) znałem może z kilku wierszy i pewnie nie byłbym w stanie z pamięci przywołać ani jednego nazwiska. Tymczasem już „wycieczka” do pierwszego państwa z tego obszaru pokazała, jak ogromne i różnorodne pokłady twórcze stoją przed czytelnikiem otworem (a polskich tłumaczeń na szczęście nie brakuje). W całym bogactwie
portugalskojęzycznej poezji angolskiej uwagę zwraca przede wszystkim grupa starszych twórców, związanych mocno z czasami walk o niepodległość Angoli, bardzo mocno zaangażowana później w politykę i budowę nowego kraju – M. De Andrade, A. Jacinto, L. Vieira, Viriato da Cruz i wreszcie najlepszy i najważniejszy wśród nich – Agostinho Neto, narodowy poeta i pierwszy prezydent kraju (pierwszy taki przypadek w projekcie!). W jego twórczości skupiają się w najlepszej formie wszystkie wątki podejmowane także przez pozostałych poetów – zaangażowanie w walkę o budowę lepszej przyszłości nie tylko dla Angoli, ale i całej Afryki, nieco naiwna, ale szlachetna wiara w ideę wolności i pokoju o wymiarze wręcz ogólnoświatowym (choć oskarżeń „Zachodniej cywilizacji” oczywiście nie brakuje, to dominuje ton jak w wierszu „Rekonkwista” - „Afryka w fantazyjnych portkach” idzie po lepsze jutro). Wszystko jednak bardzo mocno osadzone jest w miejscowej tradycji i przestrzeni (poruszający poemat „Sobota w musseke”, chyba najciekawszy w całym tomie – to swoisty katalog wszystkich trapiących Angolę i jej mieszkańców niepokojów),choć Neto wielokrotnie odwołuje się do idei panafrykańskich („pieśń nowej Afryki” z wiersza „Pauza” czy wiersz-manifest „Bamako”). Wysoka stawka tekstów nie sprawia jednak, że uginają się pod ciężarem patosu, daleko im też do sentymentalnych i ckliwych chwytów – nieprzypadkowo najbardziej znany cytat z Neto brzmi „tworzyć, tworzyć miłość i niech oko będzie suche” (wiersz „Tworzyć”). Mimo upływu kilkudziesięciu lat jego wiersze wciąż się bronią i mogą być dobrym punktem wyjścia do spotkania z poezją całego regionu.
-
https://bibliotekaswiata.blogspot.com/2023/06/51-angola-agostinho-neto-palmy-nadziei.html

(#planetaksiążek)

Wstyd przyznać, ale do tej pory poezję państw Afryki Subsaharyjskiej (pisanie o „poezji afrykańskiej” czy „poezji Czarnej Afryki” jest bowiem chyba tyleż anachroniczne, co mocno nieprecyzyjnie) znałem może z kilku wierszy i pewnie nie byłbym w stanie z pamięci przywołać ani jednego nazwiska. Tymczasem już „wycieczka” do pierwszego państwa z tego obszaru...