Piękna i mądra książka. Niezwykle porusza czułe struny u każdego, kto kocha psy. Pokazuje, że nie zawsze trzeba być najlepszym, ale że istotniejsze jest, kogo mamy obok siebie. Że strach jest normalny, ale dzięki pomocy bliskiego przyjaciela można go pokonać
Autorka świetnie pokazała w tej książce, że dzieci rozumieją dużo więcej, niż wydaje się dorosłym. Pokazała też, jak niezwykle więzi mogą łączyć człowieka ze zwierzęciem.
"Ja, Kosmo" kupiłam pod wpływem impulsu - zobaczyłam Golden Retrievera na okładce. Ten nieprzemyślany zakup sprawił, że miałam okazję przeczytać bardzo ciepłą książkę. Serdecznie polecam również dorosłym.

Piękna i mądra książka. Niezwykle porusza czułe struny u każdego, kto kocha psy. Pokazuje, że nie zawsze trzeba być najlepszym, ale że istotniejsze jest, kogo mamy obok siebie. Że strach jest normalny, ale dzięki pomocy bliskiego przyjaciela można go pokonać
Autorka świetnie pokazała w tej książce, że dzieci rozumieją dużo więcej, niż wydaje się dorosłym. Pokazała też, jak...

"Miłość może nauczyć psa nowych sztuczek."
.
W rodzinie, w której wieczorami wspólnie tańczyło się na środku salonu czy zajadało pizzę podczas ulubionego filmu, od jakiegoś czasu dzieje się źle. Ciągłe kłótnie, krzyki i trzaskanie drzwiami nie dają Emmaline i Maxowi spokoju, w końcu każde dziecko pragnie pełnej, kochającej się rodziny, a tu? Cóż...rozwód wisi w powietrzu. Kosmo, ich 13-letni Golden Retriever również odczuwa niepokój i stara się być blisko dzieci, by czuły się bezpiecznie. Pies żyje z Maxem od jego narodzin, więc więź, która ich łączy jest naprawdę niesamowita! Wizja rozwodu i rozdzielenia z Kosmo spędza Maxowi sen z powiek, jednak pies na każdym kroku dodaje mu otuchy. Max za namową wuja postanawia wraz z psem startować w zawodach tanecznych, w których główna wygrana to udział w filmie! Chłopiec jest pewien, że jeżeli wygrają, to rodzice nigdy ich nie rozdzielą. Kosmo, pomimo dolegliwości stara się opanować wszystkie sztuczki, ponieważ tak jak Max pragnie, by w rodzinie było jak dawniej. Po drodze do "sukcesu" będą musieli zmierzyć się z wieloma przeszkodami. Jak myślicie, czy ostatecznie uda się temu duetowi uratować rodzinę i zaszczepić miłość na nowo?
.
Książka jest urzekająca, bo jej narratorem jest Kosmo. To on opowiada o życiu, domownikach i emocjach z psiej perspektywy. Autorka doskonale przedstawia jakimi świetnymi obserwatorami są nie tylko dzieci, ale i właśnie psy, które po zapachu potrafią wyczuć emocje (niesamowite!). Pięknie została pokazana przyjaźń między psem a chłopcem oraz wierność Kosmo. Czasem zachowanie psa wydawało się absurdalne, ale ten kto ma pupila w domu, ze śmiechem krzyknie "zupełnie jak nasz!". Trudny etap małżeństwa, temat rozwodu, mimo wszystko przedstawiony został łagodnie i z szacunkiem do drugiej osoby. Dla rodziców to pstryk w nos, że nie warto ukrywać przed dziećmi nawet najgorszej prawdy i w żadnej sytuacji nie należy o nich zapominać. Wbrew pozorom książka napisana jest z humorem, czyta się ją z ogromną przyjemnością i w ekspresowym tempie! Dla dzieci i dorosłych.

"Miłość może nauczyć psa nowych sztuczek."
.
W rodzinie, w której wieczorami wspólnie tańczyło się na środku salonu czy zajadało pizzę podczas ulubionego filmu, od jakiegoś czasu dzieje się źle. Ciągłe kłótnie, krzyki i trzaskanie drzwiami nie dają Emmaline i Maxowi spokoju, w końcu każde dziecko pragnie pełnej, kochającej się rodziny, a tu? Cóż...rozwód wisi w powietrzu....

Czujesz więź, która łączy Cię z Twoim zwierzątkiem?

Gdy zdecydowałam się na wzięcie tej książki do recenzji, z myślą o młodej, nie sądziłam, że sama się przy niej wzruszę. To słodko - gorzka opowieść, w której chwilę radości przeplatają się problemami rodzinnymi, których nie da się zamieść pod dywan. O relacjach, nie tylko tych psio - ludzkich, ale i rodziców z dziećmi, między kolegami, rodzeństwem i członkami rodziny.

Akcje śledzi się oczami trzynastoletniego Kosmy, który stara się jak może, by jego rodzina się nie rozpadła. To zadziwiające, jak spostrzegawcze potrafią być zwierzęta. Jak często są niemymi świadkami domowników. Jak wiele tajemnic są w stanie ukrywać. Jak wiele wspomnień łez i uśmiechów swoich bliskich, trzymają w zakamarkach pamięci.

Prócz tego, "Ja, Kosmo" ukazuje jak dobrymi obserwatorami są dzieci. Wyczuwają kłótnie, pretensje i wszelkie złe emocje, które odczuwają mama i tata. Udawanie, że nic złego się nie dzieje, robienie dobrej miny do złej gry, jeszcze bardziej je stresuje, ponieważ wiedzą, że dzieje się coś niedobrego, jednak nie są w stanie tego nazwać.

Ta książka jest po prostu piękna. Na jej kartach nie brakuje ludzkich dramatów. Nie brakuje też chwil największego szczęścia. Istne samo życie. Polecam!

Czujesz więź, która łączy Cię z Twoim zwierzątkiem?

Gdy zdecydowałam się na wzięcie tej książki do recenzji, z myślą o młodej, nie sądziłam, że sama się przy niej wzruszę. To słodko - gorzka opowieść, w której chwilę radości przeplatają się problemami rodzinnymi, których nie da się zamieść pod dywan. O relacjach, nie tylko tych psio - ludzkich, ale i rodziców z dziećmi,...

Każda rodzina ma swoje problemy. Czasami zdarza się tak, że dorośli przestają sobie z nimi radzić. Zdarza się – jak w rodzinie Kosmo, psa rasy golden retriever – że w powietrzu, jeszcze niewypowiedziane na głos, pojawia się słowo na „r”. I choć całkiem niedawno ta rodzina była bardzo szczęśliwa, nieustannie mówiło się w niej „kocham cię”, rozdawała „wyrazy miłości jak ciasteczka” – teraz grozi jej rozpad. Odczuwają to oczywiście wszyscy – i dorośli, i dzieci, i także zwierzęta. A Kosmo to zwierzę naprawdę niezwykłe. Jest mądry, ma wielkie serce i chęć działania, której nie spodziewalibyście się po psim staruszku. Czy zdoła zapobiec katastrofie?
Powieść Carlie Sorosiak „Ja, Kosmo” to historia pewnej rodziny, opowiedziana z perspektywy psa. To wzruszająca, pełna ciepła i humoru opowieść o ludzkich i psich problemach. Wyjątkowa i mądra książka, przy której być może uronicie łezkę (choć pomimo trudnego tematu – to nie jest smutna pozycja),z pewnością uśmiechniecie się, a może nawet zaśmiejecie w głos. Historia Kosmo i jego ludzkiej rodziny może was wiele nauczyć i zostać z wami na długo.

Trzynastoletni Kosmo (licząc na psi wiek to już naprawdę sporo!) mieszka wraz z dwunastoletnim Maxem, pięcioletnią Emmaline i ich rodzicami. Kocha wszystkich domowników, ale to z chłopcem wiąże go szczególna więź – są prawdziwymi przyjaciółmi. A teraz, gdy rodzina przeżywa poważny kryzys, rodzice coraz częściej się kłócą, w domu przestała rozbrzmiewać muzyka, dzieci z dorosłymi nie bawią się i nie tańczą jak kiedyś, pies jest dla chłopca dużym wsparciem i najwierniejszym powiernikiem. Rozumieją się doskonale, choć nie porozumiewają się tym samym językiem. Kiedy więc brat mamy, wujek Reggy, proponuje, by Max i Kosmo rozpoczęli naukę wspólnego tańca (tak, tak, okazuje się, że jest taka dyscyplina!),a nawet wzięli udział w zawodach – chłopiec i pies rozumieją się bez słów. Postanawiają wygrać, zostać zauważonymi przez producentów filmowych, ba!, wziąć udział w filmie, a dzięki temu… Max wyjaśnił to szeptem przyjacielowi:

– A co, gdybyśmy wygrali, Kosmo? Ty i ja. Gdybyśmy wzięli udział w zawodach i wygrali? Mama i tata kłócą się ostatnio coraz częściej, a ja myślę, że jeśli dostaniemy się do tego filmu, ludzie nas zobaczą i nas poznają, ciebie i mnie, razem. A wtedy nie musielibyśmy skończyć jak tamten chłopak i jego pies. Mama i tata nigdy by nas nie rozdzielili po czymś takim. Może… może nawet przyłapią nas na ćwiczeniach i przypomną sobie, że to dzięki tańcowi staliśmy się rodziną. Że powinniśmy nadal być rodziną.

Rozpoczynają więc treningi. Przygotowanie do zawodów tanecznych nie jest jednak łatwe. Kosmo jest psem w podeszłym wieku, wiele figur sprawia mu dużo więcej trudności niż jego młodszym rywalom. Max zaś jest bardzo wrażliwym chłopcem, skrytym i nieśmiałym – i jemu trudno jest oddać się do końca tańcowi. A jednak to nowe zajęcie przyniesie im wiele radości, spowoduje, że nauczą się nie tylko tanecznych kroków, ale i wiele o sobie nawzajem. Czy na nowo scalą rodzinę? O tym musicie przekonać się sami.

Bardzo dużą zaletą powieści Carlie Sorosiak jest prowadzenie narracji z perspektywy psiego bohatera. To Kosmo opowiada o tym, co dzieje się w rodzinie, o swoich pragnieniach, przyjemnościach, lękach… Dzięki temu czytelnik zaczyna lepiej rozumieć odczucia zwierzęcia. Dlaczego wytarzał się w ziemi, dlaczego tak ważne są dla niego zapachy, jak odczuwa zachowanie ludzi wobec siebie? Psi punkt widzenia pozwala także na pewien dystans w obserwacji świata ludzi. Dla psa bowiem niektóre zachowania ludzi są dziwne i niedorzeczne – czy pies może mieć rację? Oczywiście to zderzenie dwóch światów – psów i ludzi – powoduje także wiele komicznych sytuacji, jak wtedy na przykład, gdy Kosmo nie mógł się oprzeć urokowi świątecznego indyka albo gdy, zupełnie przez przypadek, wpuścił do domu szopa pracza… Humor doskonale neutralizuje wzruszenia związane z lekturą.

Książek dla dzieci, w których pojawiają się psi bohaterowie, jest rzecz jasna bez liku. Bardzo rzadko jednak zdarza mi się czytać pozycje tak wartościowe jak powieść Carlie Sorosiak. Zachęcam do samodzielnej lektury dzieci w wieku około dziewięciu i więcej lat. Dorosłych zaś – do wspólnego czytania z młodszymi dziećmi. Zaręczam, że dowiecie się wiele o świecie ludzi i być może inaczej spojrzycie na psy. Zrozumiecie, co miał na myśli Max, gdy zagadnęła go mama:

– Wiesz, czasami zazdroszczę Kosmo jego życia. Jedyne, co musi robić, to leżeć i dostawać jedzenie.
Max zamyka oczy i mamrocze w półmroku:
– Myślę, że byś się zdziwiła.

Recenzja publikowana na blogu: www.zabookowane.pl

Każda rodzina ma swoje problemy. Czasami zdarza się tak, że dorośli przestają sobie z nimi radzić. Zdarza się – jak w rodzinie Kosmo, psa rasy golden retriever – że w powietrzu, jeszcze niewypowiedziane na głos, pojawia się słowo na „r”. I choć całkiem niedawno ta rodzina była bardzo szczęśliwa, nieustannie mówiło się w niej „kocham cię”, rozdawała „wyrazy miłości jak...

Głównym bohaterem książki "Ja, Kosmo" Carlie Sorosiak
jest 13-letni pies.
Kosmo jest też narratorem i opowiada o wszystkim z psiej perspektywy.

"(...) mój żołądek potrafi strawić całą gamę przedmiotów. Serwetki. Brzegi pizzy. Niewielkie ilości tektury.
Ludzi omija tyle radości z konsumowania podartych na strzępy pudełek po butach i papierowych kopert."


Kosmo jest "starszym bratem" i przyjacielem Maxa i Emmaline.
Ostatnio w ich domu coraz częściej wybuchają kłótnie pomiędzy rodzicami.

"Założę się, że ludzie nie wiedzą, iż emocje mają konkretne zapachy (...)"



Max i Kosmo są ze sobą bardzo związani,
a chłopiec boi się rozłąki w razie przewidywanego rozwodu.
Razem z psem trenuje taniec, żeby wystartować w zawodach i pokazać, że są nierozłączni.
Kosmo ma już swoje lata, artretyzm i pogarszający się wzrok, ale dzielnie ćwiczy wszystkie sztuczki,
bo taniec to jego miłość od lat - do tej pory podziwiany jedynie w filmach.


Książka liczy prawie 300 stron.
Opowiada o wydarzeniach jednego roku.
I wszystko musi być dokładnie opowiedziane:
rodzinne wspomnienia, wspólne zabawy i dotychczasowe zwyczaje,
wszystkie zapachy, wpadki, przygody, marzenia, smutki, strachy i lęki.

Autorka porusza trudny temat i psi bohater nieco go osładza.
Napięcie między rodzicami i determinacja chłopca i psa (by wygrać zawody) rosną.
A jak to się skończyło - sprawdźcie sami :-)


https://bajdocja.blogspot.com/2020/02/ja-kosmo.html

Głównym bohaterem książki "Ja, Kosmo" Carlie Sorosiak
jest 13-letni pies.
Kosmo jest też narratorem i opowiada o wszystkim z psiej perspektywy.

"(...) mój żołądek potrafi strawić całą gamę przedmiotów. Serwetki. Brzegi pizzy. Niewielkie ilości tektury.
Ludzi omija tyle radości z konsumowania podartych na strzępy pudełek po butach i papierowych kopert."


Kosmo jest...