Pirat Rabarbar często wpływał swoim szkunerem "Nieustraszonym Krwawym Mścicielem Pogromcą i Postrachem" o żaglach w kwiatki w mój dziecięcy książkowy świat. Zabawne i kolorowe ilustracje (o jaskrawych kolorach w tamtych czasach rzadko spotykanych) i krótkie rozdziały łatwe w czytaniu powodowały, że jest teraz w stanie w jakim jest, czyli "zużytym".

Historia przedstawia się następująco: marynarz Rabarbar, miłośnik grochówki na wędzące, postanawia zostać piratem po przemianowaniu okrętu, na którym pływał, na "Kaczy Kuper" pod dowództwem kwaśnego kapitana Octa. Po powrocie do domu i swej żony Barbary sporządza sobie strój pirata, armatę na arbuzy i okręt z działami na pomidory. W tym czasie rodzi mu się również synek, który wradza się w ojca i, o zgrozo, nie lubi mleka.
Historie są często absurdalne, ale powodujące uśmiech na twarzy. Poza tym, choć to opowieść o piracie, brak tu właściwie jakiejkolwiek przemocy (kwintesencją tego jest niemożność strzelania zielonymi pomidorami, bo są za twarde i "jeszcze mogłoby się komuś coś stać"). Czytam teraz "Rabarbara" jako mąż i ojciec i dostrzegam wiele mrugnięć oka do dorosłego czytelnika. Przede wszystkim przejaskrawiony stereotyp małżeństwa, gdzie to żona ma ostatnie zdanie i trzyma kasę, a mąż jest silny, ale nierozgarnięty i myśli wciąż o jedzeniu i spaniu (a jak już myśli, to się tak męczy, że musi odpocząć). Tutaj ważne jest wytłumaczenie dziecku, jak powinno być naprawdę ;) Córce podobała na tyle, że prosi o czytanie drugiej części.

Pirat Rabarbar często wpływał swoim szkunerem "Nieustraszonym Krwawym Mścicielem Pogromcą i Postrachem" o żaglach w kwiatki w mój dziecięcy książkowy świat. Zabawne i kolorowe ilustracje (o jaskrawych kolorach w tamtych czasach rzadko spotykanych) i krótkie rozdziały łatwe w czytaniu powodowały, że jest teraz w stanie w jakim jest, czyli "zużytym".

Historia przedstawia...