Bardzo lubię słuchać książek pani Iwony przy gotowaniu i pracach domowych :) Lekki styl i przystępna treść powodują, że nie muszę być całkowicie skupiona, a jednak zawsze dowiem się czegoś nowego.
Rozumiem, że dla osób, które mają dużą wiedzę historyczną może nie być to atrakcyjna pozycja.

Bardzo lubię słuchać książek pani Iwony przy gotowaniu i pracach domowych :) Lekki styl i przystępna treść powodują, że nie muszę być całkowicie skupiona, a jednak zawsze dowiem się czegoś nowego.
Rozumiem, że dla osób, które mają dużą wiedzę historyczną może nie być to atrakcyjna pozycja.

uwielbiam poznawać dziwne fakty na temat postaci historycznych!

uwielbiam poznawać dziwne fakty na temat postaci historycznych!

Trochę rozczarowujące.
Bardzo brakuje szczegółów, anegdotek, ciekawostek.
W zasadzie gdy ktoś się minimalnie interesuje historią (a kto inny sięga po takie książki) raczej nie znajdzie tu niczego nowego.

Trochę rozczarowujące.
Bardzo brakuje szczegółów, anegdotek, ciekawostek.
W zasadzie gdy ktoś się minimalnie interesuje historią (a kto inny sięga po takie książki) raczej nie znajdzie tu niczego nowego.

ciekawa, ale za bardzo przeciągnięta

ciekawa, ale za bardzo przeciągnięta

Swego czasu przeczytałam parę książek pani Kienzler. Choć styl autorki nie powalił mnie to wracałam, bo to coś lżejszego niż opracowania historyczne.
Dużo powtórzeń, zdania rozbudowane, źródłem informacji najczęściej internet, jak się trafi uznany autor to jest mocno cytowany, aż za mocno.
Gdyby wyrzucić powtórzenia, zdania zdecydowanie mniej rozbudowane to wyszedby artykuł a nie książka.
Ile razy przy niej przysnęłam – nie zliczę. Ledwo skończyłam. Mam zapisanych kilka tytułów tej autorki, ale nie wiem czy dam szansę.

Swego czasu przeczytałam parę książek pani Kienzler. Choć styl autorki nie powalił mnie to wracałam, bo to coś lżejszego niż opracowania historyczne.
Dużo powtórzeń, zdania rozbudowane, źródłem informacji najczęściej internet, jak się trafi uznany autor to jest mocno cytowany, aż za mocno.
Gdyby wyrzucić powtórzenia, zdania zdecydowanie mniej rozbudowane to wyszedby...

Jakież ta książka ma okropne opinie! Sądząc po wrażeniach czytelników LC po prostu dno i 7 metrów mułu! Tyle, że mi w tym bagnie cudownie się pławić i nie mam z tego tytułu najmniejszych wyrzutów sumienia. Do tego moich upodobań całkowicie się nie wstydzę.
Wiele razy pisałam, że książka dla mnie to rozrywka, ma się szybko czytać i dawać mi przyjemność. I w publikacjach Iwony Kienzler wszystko to znajduję.

Ciężko ustosunkować się do wszystkich zarzutów i odeprzeć wszystkie kamienie, jakie lecą w stronę tej biednej książki, ponieważ by mi to zajęło miesiąc, a i tak nikt tego nie przeczyta.
Powiem tylko tyle, że innym okiem patrzę na dzieła poważanych historyków, a innym okiem na zwykłego pasjonata historii, którego głównym atutem jest popularyzacja historii. Autorka sama o sobie mówi, że ciekawostki lubiła, ale daty i suche fakty ją w szkole śmiertelnie nudziły. I takie jest pisarstwo I. Kienzler: zero nudów, minimum rozwleczonych faktów, mnóstwo ciekawostek. Jej publikacje są tak łatwe i pociągające, że znikają z półek w Biedronce szybciej niż ciepłe bułeczki- widziałam na własne oczy!!! I to cenię. Sądzę, że jej książki niosą wiele pożytku, uczą historii ludzi, którzy w innym przypadku nigdy po książkę historyczną by nie sięgnęli. I to jest to, za co cenię autorkę i dodałam ją do ulubionych. Nie przekreśla tego nieścisłość w zakresie żartu o błaźnie ściętym kiełbasą.
Oceniający wołają też o pomstę do nieba, że autorka w bibliografii podaje linki do artykułów w Internecie. Po pierwsze z opinii wydawało mi się, że były to jedyne źródła, na jakich oparto publikację. Otóż nie. Źródła z Internetu były dodatkiem. Z tym Internetem to zresztą jest tak, że jak pisałam pracę magisterską, to powoływanie linków z Internetu było traktowane jako błąd. Już wtedy jednak znałam dr. hab. z zakresu ekonomii, który dużo korzystał z artykułów anglojęzycznych. Obecnie sporządzając pisma w mojej pracy zawodowej z zasady nie przywołuję jako źródeł linków z Internetu, choć zdarza mi się wyjątkowo sięgać i po takie źródła. Nie mówię tu o jakiś durnych artykułach. Jednak czasem z różnych dziedzin wiedzy można znaleźć w Internecie coś, czego gdzieś indziej nie ma: np. starą książkę w PDF, której nie wiadomo gdzie szukać, albo jakiś artykuł anglojęzyczny, gdzie znajdują się pożądane, nie dostępne treści. Dlatego ja nie rozdzielam szat, jak zobaczę w bibliografii link do jakiegoś artykułu w Internecie. Tym bardziej, że, jak wspomniałam, jest to tylko jakiś dodatek.
Druga rzecz to krytyka za tytuły: autorka wielokrotnie wypowiadała się w tym temacie m.in. w wywiadzie dla Granice.pl. W tym zakresie oddaję głos I. Kienzler, która powiedziała, że: "„podkręcone”, tytuły są z reguły dziełem speców od marketingu w danym wydawnictwie. Książka jest obecnie towarem podlegającym takim samym regułom, jak każdy inny i aby ją dobrze sprzedać, trzeba ją odpowiednio zareklamować. A taki mocny tytuł czasami wystarczy, by dana pozycja wyróżniała się na półce w księgarni i aby potencjalny czytelnik wziął ją do ręki, przejrzał, zainteresował się i ją kupił. Przyznam się, że czasami, niestety, dostaje mi się po uszach za te tytuły. Tak było chociażby w przypadku biografii Marii Konopnickiej, zatytułowanej Rozwydrzona bezbożnica, przy czym akurat ten tytuł był moim pomysłem (nota bene zaczerpnęłam go z artykułu z… prasy katolickiej końca XIX wieku atakującego poetkę za jej nieprawomyślność),czy innej publikacji Maria Skłodowska-Curie – złodziejka mężów (tym razem inspiracją był autentyczny tytuł z francuskiej prasy). A jeżeli chodzi o owe sensacyjne fakty z życia opisywanych przeze mnie postaci, to szczerze mówiąc, wcale ich nie szukam i nie zawsze skupiam się tylko na nich, aczkolwiek uwypuklenie takiego sensacyjnego aspektu z życia opisywanych przeze mnie osób to też sposób na zaciekawienie czytelnika, przekonanie go, że dany człowiek był nie tylko postacią ze spiżu, której podobizny spoglądają na nas z pomników."

Jednym słowem mi się podoba i powzięłam mocne postanowienie przeczytania większej ilości książek I. Kienzler.
Uzasadnienie oceny: jak napisałam w profilu, ocenę genialnych książek zaczynam od 8 *. Tyle miała książka I. Kienzler o Zygmuncie Auguście. Tutaj muszę dać mniej, ponieważ przedmiotowa publikacja jako zbiór ciekawostek z życia wszystkich władców siłą rzeczy nie wciągała tak jak książka o życiu jednego, ciekawego władcy. Nie jest to zarzut: są książki takie i inne. Mi jednak mimo, że się podobało, to poprzednia książka przypadła znacznie bardziej do gustu i w porównaniu tych dwóch odcinam 2 gwiazdki.

Jakież ta książka ma okropne opinie! Sądząc po wrażeniach czytelników LC po prostu dno i 7 metrów mułu! Tyle, że mi w tym bagnie cudownie się pławić i nie mam z tego tytułu najmniejszych wyrzutów sumienia. Do tego moich upodobań całkowicie się nie wstydzę.
Wiele razy pisałam, że książka dla mnie to rozrywka, ma się szybko czytać i dawać mi przyjemność. I w publikacjach...

Zapewne informacje zawarte w książce dla wielu osób mogą być bardzo ciekawe. Jeżeli o mnie chodzi, to trochę nie mój klimat... Nie zmienia to jednak faktu, że pomiędzy wieloma ciekawostkami, które umknęły mi, nie zaciekawiły mnie lub po prostu ich nie zapamiętam znalazło się kilka takich perełek, które utkwiły mi w głowie i zostaną ze mną pewnie na dłuższy czas.

Zapewne informacje zawarte w książce dla wielu osób mogą być bardzo ciekawe. Jeżeli o mnie chodzi, to trochę nie mój klimat... Nie zmienia to jednak faktu, że pomiędzy wieloma ciekawostkami, które umknęły mi, nie zaciekawiły mnie lub po prostu ich nie zapamiętam znalazło się kilka takich perełek, które utkwiły mi w głowie i zostaną ze mną pewnie na dłuższy czas.

Trochę niemiłe zaskoczenie. Autorkę pamiętam z innych popularnych opracowań historycznych. O ile książkę o życiu erotycznym Augusta II Mocnego przeczytałem z dużym zainteresowaniem, to w tym przypadku miałem spore problemy z lekturą. Być może prezentowane sekrety nie stanowiły dla mnie większej tajemnicy, znając z innych książek. A może sprawił to styl wyjątkowo nierówny, pogłębiony jeszcze licznymi powtórzeniami w tekście. Mam wrażenie, że książka powstała pod presją czasu, stąd omyłki redakcyjne. Chyba najciekawsze były partie poświęcone przypadkom obłędu wśród koronowanych głów oraz zainteresowaniom wybranych monarchów. Myślę, że dla nie wymagającego czytelnika będzie to pozycja do przyjęcia – w tym sensie, że zachęci go do poszukiwania opracowań na nieco lepszym poziomie.

Trochę niemiłe zaskoczenie. Autorkę pamiętam z innych popularnych opracowań historycznych. O ile książkę o życiu erotycznym Augusta II Mocnego przeczytałem z dużym zainteresowaniem, to w tym przypadku miałem spore problemy z lekturą. Być może prezentowane sekrety nie stanowiły dla mnie większej tajemnicy, znając z innych książek. A może sprawił to styl wyjątkowo nierówny,...

Lubię książki biograficzno historyczne, ale z tą lekturą była ciężka przeprawa. Sądzę że głównym winowajcom jest styl pisania autorki. tworzy bardzo rozbudowane zdania do tego stopnia że przekaz właściwy jest zakamuflowany. Pokusiłabym się o stwierdzenie "ciężkiego pióra". Same historię są ciekawe, ale sposób ich podania już nie za bardzo.

Lubię książki biograficzno historyczne, ale z tą lekturą była ciężka przeprawa. Sądzę że głównym winowajcom jest styl pisania autorki. tworzy bardzo rozbudowane zdania do tego stopnia że przekaz właściwy jest zakamuflowany. Pokusiłabym się o stwierdzenie "ciężkiego pióra". Same historię są ciekawe, ale sposób ich podania już nie za bardzo.

Momentami zabawne, momentami przerażające, ciekawe... coś czego nie usłyszysz w szkole.

Momentami zabawne, momentami przerażające, ciekawe... coś czego nie usłyszysz w szkole.