W tym tomie mamy niewielki spadek tempa akcji. Jednak mimo wszystko na brak nudy nie ma co narzekać. Chociaż to już nie to, co na początku. To jakby kolejny odcinek serialu, który delikatnie pcha akcję do przodu. Mamy tu sporo pomniejszych akcji partyzanckich zarówno w Arkadii jak i na Ziemi, trochę polityki, technikaliów, pojawia się kilku nowych ciekawych bohaterów. No i oczywiście zakończenie, które na pewno zachęca do sięgnięcia po kolejny tom.

W tym tomie mamy niewielki spadek tempa akcji. Jednak mimo wszystko na brak nudy nie ma co narzekać. Chociaż to już nie to, co na początku. To jakby kolejny odcinek serialu, który delikatnie pcha akcję do przodu. Mamy tu sporo pomniejszych akcji partyzanckich zarówno w Arkadii jak i na Ziemi, trochę polityki, technikaliów, pojawia się kilku nowych ciekawych bohaterów. No i...

To nie moje klimaty. Trafiła mi w ręce przypadkiem, więc ją przeczytałam. Nie potrafię jej ocenić 🤷

To nie moje klimaty. Trafiła mi w ręce przypadkiem, więc ją przeczytałam. Nie potrafię jej ocenić 🤷

Może miałem za duże oczekiwania początkowe. Ale pomyślałem "No fajna okładka, nowy dla mnie autor, tematyka III WŚ z alienami i polskimi żołnierzami w roli głównej, no zapowiada się niezłe kombo.". No ale się rozczarowałem.

Rozumiem, że autor jest Polakiem, chciał napisać książkę o polskich zmaganiach z obcymi w klimatach modern postapo no spoko. Ale ta cała historia jest nudna jak flaki z olejem. Klasyczny uberpolaczyzm. Żadna z postaci głównych jakich losy przeplatają się przez całą książkę nie wzbudziła mojej sympatii. Nie ma żadnej której bym kibicował i trzymał za nią kciuki. Nie ma tam nikogo sympatycznego kogo dąłoby mi sie polubić. Cwanego czy sprytnego, kogoś z głową też nie. Wbrew pozorom. Dlaczego? Bo owszem są zarysowane pewne trudności z jakimi zmagają się postacie ale to pseudotrudności. Wiadomo już po na początku książki, że jak główne postacie się za coś wezmą to im się uda. Czy chcą okiełznać dzikie zwierzę, ściągniąć przez brame brakujący sprzęt, odeprzeć szturm kosmitów, pokonać obcego w pojedynku to wszystko im się udaje tip top na 100%. Nawet jak w końcu jedna z nich ginie - nie zdziwiłbym się jakby wróciła w kolejnych częściach - to jakoś mnie to nie rusza bo jak mówię nie trzymałem za nią kciuków i ich los jest mi objętny.

Obraz Polski i świata po katastrofalnej dla całej ludzkości inwazji obcych też jest w moim odczuciu mało realny. A przez to trudno mi go brać na poważnie i dać się ponieść immersji. W książce Polska jawi się niczym światowej klasy mocarstwo jakie ma portal do Arkadii u siebie w ogródku i reszcie świata nic do tego, niech się ustawią w kolejce dzielni i mężni i oczywiście ubercwani Polacy będą rozdawać im karty. Bujda na resorach jak dla mnie. Jak na dzień dzisiejszy na Księżycu wylądowali tylko Amerykanie. Czy Księżyc jest więc amerykański? A do terytorium Antartktydy roszczą sobie prawa różne państwa czy Antarktyda jest czyimś prywatnym ogródkiem? Jasne, w książce o tematyce sf można sobie pozwolić na pewna elastyczność i fantazję no ale jak autor sili się na zachowanie jakichś realiów i ram z naszego reala no to jednak taka polaczkowata mocarstwowość jednak mocno zaburza mi immersję.

Podobnie jak z obrazem innej planety i obcych, ich technologii i cywilizacji. Liczyłem, że dowiem się jakichś interesujących szczegółów na ten temat. No ale nie. Wszystko po jak najmniejszej linii oporu. Zbędny balas i tło do opisywania heroizmu i cwaności głównych postaci.

Inteligencja przeciwników też jest podobna do tej z pewnego serialu co właśnie skończył swój pierwszy sezon. Czyli wszyscy muszą używać góra ćwierćmózgu po to aby polscy kozacy mogli być takimi kozakami. Sztuczne to dla mnie i nienaturalne. Trochę jakby dorosły dziecko oszukiwał. No wynik może być tylko jeden - ci właściwie osiągają sukces. I tak przez całą książkę.

W gruncie rzeczy jedyna postać jaka wzbudziła moją sympatię to pewien rosyjski dowódca. Ani młody, ani piękny, ani uberkozack. Z dziurą w zębie i swoimi przemyśleniami. Z całej tej plejady sztucznych i napompowanych uberkoksów wydał mi się najbardziej ludzki i naturalny a przez co przekonywujący i dlatego dla mnie to taki pozytywny rodzynek w tym zakalcu.

Nie zamierzam kupować więcej książej z tej serii. Dałbym 2 gwiazdki. Ale za sam pomysł i rozmach oraz ów rosyjski rodzynek dam gwiazdkę więcej. Sam pomysł jest całkiem dobry. Wykonanie jest do kitu.

Może miałem za duże oczekiwania początkowe. Ale pomyślałem "No fajna okładka, nowy dla mnie autor, tematyka III WŚ z alienami i polskimi żołnierzami w roli głównej, no zapowiada się niezłe kombo.". No ale się rozczarowałem.

Rozumiem, że autor jest Polakiem, chciał napisać książkę o polskich zmaganiach z obcymi w klimatach modern postapo no spoko. Ale ta cała historia jest...

Dla mnie koniec przygody z serią. Nadzieja niby umiera ostatnia, jednak " Bramy Światów" mnie pokonały.
Po w miarę fajnych tomach autor zarzuca nas bohaterami dodając ich noty biograficzne, które na dobrą sprawę są równie zbędne jak same postacie. Chaos, brak konsekwencji i sztuczne dialogi przelały czarę goryczy.
A najgorsze jest to, że nawet nie obchodzi czytelnika jak to się skończy...

Dla mnie koniec przygody z serią. Nadzieja niby umiera ostatnia, jednak " Bramy Światów" mnie pokonały.
Po w miarę fajnych tomach autor zarzuca nas bohaterami dodając ich noty biograficzne, które na dobrą sprawę są równie zbędne jak same postacie. Chaos, brak konsekwencji i sztuczne dialogi przelały czarę goryczy.
A najgorsze jest to, że nawet nie obchodzi czytelnika jak...

Nic ciekawego,ładny styl . Skąd ja to wiem 😁,za dużo .Tu nazwisk.
Autora nie skreślam.

Nic ciekawego,ładny styl . Skąd ja to wiem 😁,za dużo .Tu nazwisk.
Autora nie skreślam.

Właściwie nie wiem jakim cudem dotarłem do 3 tomu. Chyba tylko w akcie desperacji z powodu braku lepszych książek pod ręką.

Historia nie trzyma się kupy, bohaterowie o których po przerzuceniu strony się zapomina, nuda mimo że teoretycznie sporo się dzieje. Chyba tylko dla fanów gatunku "poland stronk".

Właściwie nie wiem jakim cudem dotarłem do 3 tomu. Chyba tylko w akcie desperacji z powodu braku lepszych książek pod ręką.

Historia nie trzyma się kupy, bohaterowie o których po przerzuceniu strony się zapomina, nuda mimo że teoretycznie sporo się dzieje. Chyba tylko dla fanów gatunku "poland stronk".

Bardzo przyjemne czytadło. Trochę za dużo nazwisk i stopni...
Można się pogubić...

Bardzo przyjemne czytadło. Trochę za dużo nazwisk i stopni...
Można się pogubić...

Nowa seria autorstwa Vladmimira Wolffa, naprawdę mile zaskoczyła niektórych rodzimych czytelników, oferując intrygujące połączenie powieści sci-fi z klasycznymi motywami „militarnymi”. Pierwsze dwie części zapewniały solidną porcję rozrywki, pora więc sprawdzić jak na ich tle wypada trzecia odsłona serii.
Polska ekspedycja wojskowo-naukowa do nowego świata, zaczyna radzić sobie coraz lepiej. Budowa bazy postępuje zgodnie z planem, a kontakty z obcymi zaczynają być coraz bardziej obiecujące. Nawet mocne potyczki z hordami dzikich Charunów okazują się mniej wymagające, niż dowództwo początkowo zakładało. Oczywiście nie może być jednak mowy o rozluźnieniu atmosfery, dzikie plemię wciąż ma przewagę liczebną i w każdym momencie może zaatakować pełnią swoich sił. Dodatkowo ciągle należy pamiętać o potencjale technologicznym innych „ras”, które ponownie mogą postanowić zaatakować naszą planetę. Największą bolączką Polskiego dowództwa w Arkadii, jest wieczny brak sprzętu, którego na wyniszczonej ziemi nie można tak łatwo zorganizować. Trzeba decydować się na podjęcie działań, których w normalnie funkcjonującym świecie, nikt by nawet nie rozważał. Zaczyna się naprawdę niebezpieczna rozgrywka pod nosem niegdyś światowych mocarstw, które w każdej chwili mogą uderzyć pięścią w stół i doprowadzić nasz kraj do jeszcze większego zniszczenia.

Pod względem konstrukcyjnym trzecia odsłona serii, powiela sprawdzone schematy z poprzednich części, oferując odbiorcy solidną dawkę akcji i ciekawej historii z kilkoma twistami fabularnymi. Autor prowadzi historię wielotorowo, przeskakując pomiędzy Arkadią i Ziemią, pokazując losy przeróżnych bohaterów. Kilkukrotnie natkniemy się tutaj na momenty, kiedy to samo wydarzenie pokazywane jest z perspektywy różnych postaci, które podchodzą do niego zupełnie inaczej. „Wartość” militarna książki nadal stoi na bardzo wysokim poziomie, zarówno pod kątek opisywanych starć, jak i szczegółów wykorzystywanego sprzętu. Autor kolejny raz udowadnia, że doskonale zna się na współczesnej armii i wprowadza do swojego dzieła mniej lub bardziej rozbudowane opisy maszyn, których rodzime wojsko raczej nie ma szansy wykorzystać w realnym świecie.

Nadal bardzo dobrze prezentuje się również wymyślony świat, w którym przychodzi operować naszym siłom. Różnorodność twórcza dotyka tutaj zarówno terenów działań (od lasów do bardziej pustynnych klimatów),jak i ras, które napotykają żołnierze. Atlanci czy Charunowie, to tylko przystawka do bardziej rozbudowanego wszechświata, w którym do końca nie można być pewnym, kto będzie przyjazny, a kogo od razu można zaklasyfikować jako wroga.

Słowa uznania dla twórcy należą się również za pomysł ewolucji niektórych pojawiających się tutaj postaci, która nie zawsze idzie w kierunku „klasycznej bohaterskości”. Nie może jednak zabraknąć jednostek, których działania mają a celu podbudowę „dumy narodowej”, schemat być może mocno klasyczny, ale nadal doskonale sprawdzający się w tego rodzaju dziełach.

Cała recenzja na: PopKulturowy Kociołek

https://www.popkulturowykociolek.pl/2020/03/recenzja-ksiazki-bramy-swiatow-vladimir.html

Nowa seria autorstwa Vladmimira Wolffa, naprawdę mile zaskoczyła niektórych rodzimych czytelników, oferując intrygujące połączenie powieści sci-fi z klasycznymi motywami „militarnymi”. Pierwsze dwie części zapewniały solidną porcję rozrywki, pora więc sprawdzić jak na ich tle wypada trzecia odsłona serii.
Polska ekspedycja wojskowo-naukowa do nowego świata, zaczyna radzić...

Ten cykl to istna równia pochyła, niestety. Pierwszy tom - siedem gwiazdek, drugi sześć, a ten - zaledwie pięć. Mało się dzieje, dużo ględzenia i opisów sprzętu wojskowego. Mój ulubieniec Marian pojawia się tylko na parę stron pod koniec. Poza tym jedyny interesujący wątek jak dla mnie to kapsuły z żelem i ich działanie na ludzką psychikę. Dam szansę jeszcze jednemu tomowi (gdy zostanie napisany),ale jeśli ocenię go na cztery gwiazdki, następny już sobie odpuszczę.
"Czuł się wypalony. To chyba odpowiednie słowo. Stracił złudzenia i nadzieje. Tyle razy dostał po głowie, że zrobiło się mu wszystko jedno. Żył siłą rozpędu. Oddychał z przyzwyczajenia. Na wszystko, co naruszało jego strefę osobistą, reagował agresją. Ludzie go nudzili. Płynął z nurtem, próbując tylko uwolnić się z uwięzi."

Ten cykl to istna równia pochyła, niestety. Pierwszy tom - siedem gwiazdek, drugi sześć, a ten - zaledwie pięć. Mało się dzieje, dużo ględzenia i opisów sprzętu wojskowego. Mój ulubieniec Marian pojawia się tylko na parę stron pod koniec. Poza tym jedyny interesujący wątek jak dla mnie to kapsuły z żelem i ich działanie na ludzką psychikę. Dam szansę jeszcze jednemu tomowi...

Mozna by powiedziec - UFFF.....Tym razem autor nie zatopil jak tomu drugiego. Pomimo trwania w Arkadii ksiäzka nie odlatuje gdzies daleko, lecz ofiaruje i troche akcji, i troche napiecia.
Nie wiem czy cos przeoczylem,lub nie zrozumialem...ale podpulkownik Osinski raz jest podpulkownikiem, raz majorem...To chyba co najbardziej kluje w oczy.
Pojawia sie oczywiscie jak diabel z pudelka nasz niezniszczalny kierowca tira - ten pewnie przezyje nas wszystkich ;)
Czekam na tom 4

Mozna by powiedziec - UFFF.....Tym razem autor nie zatopil jak tomu drugiego. Pomimo trwania w Arkadii ksiäzka nie odlatuje gdzies daleko, lecz ofiaruje i troche akcji, i troche napiecia.
Nie wiem czy cos przeoczylem,lub nie zrozumialem...ale podpulkownik Osinski raz jest podpulkownikiem, raz majorem...To chyba co najbardziej kluje w oczy.
Pojawia sie oczywiscie jak diabel...