Po lekturze "Jedynego dziecka" jednak wstrzymam się z przystąpieniem do fanclubu Denzil. Fabuła jej najnowszej powieści właściwie niczym nowym nie zaskakuje i mimo, że lubię w thrillerach psychologicznych podobne wątki (dot. rodziców, którzy po śmierci córki dowiadują się, że wcale nie była ona słodkim misiaczkiem, za jakiego ją mieli), mam nawet swoich faworytów wśród tego typu powieści, to autorce "Jedynego dziecka" nie do końca udało się mnie zaciekawić i sprawić, bym z zainteresowaniem wracała wieczorem do lektury jej książki.Plusem była dla mnie na pewno kreacja głównej bohaterki, która zarówno irytuje, jak i wzbudza współczucie, z pewnością nie jest więc czytelnikowi obojętna. Co do wad tej powieści - środek jest niezwykle rozwlekły, a rozdziały "na siłę" kończone tak, by zaciekawić, mimo że autorka nie spuszcza na nas żadnej fabularnej "bomby". Nie lubię takich zabiegów, powodują u mnie przewlekły ból oczu, powodowany ich wywracaniem. Ostatnie sto stron trochę ratuje całość, w końcu zaczyna się coś dziać i mimo, że zaskoczeń nadal brak, to jednak czyta się to całkiem nieźle.
Lubię Sarah Denzil za "Morderczynię", "Jedyne dziecko" niezupełnie do mnie trafiło, nad czym ubolewam, bo spodziewałam się petardy. Na półce mam jeszcze jedno "dziecko" pióra Denzil, tym razem milczące, może ono sprawi, że całkowicie przekonam się do autorki?   

Po lekturze "Jedynego dziecka" jednak wstrzymam się z przystąpieniem do fanclubu Denzil. Fabuła jej najnowszej powieści właściwie niczym nowym nie zaskakuje i mimo, że lubię w thrillerach psychologicznych podobne wątki (dot. rodziców, którzy po śmierci córki dowiadują się, że wcale nie była ona słodkim misiaczkiem, za jakiego ją mieli), mam nawet swoich faworytów wśród tego...