Już od pierwszych wersów tomiku dałem się uwieść żywiołowi, jakim jest poezja Lundkvista. Życie jako żywioł rozlewa się obficie spomiędzy kartek, jest rozbuchane, rozśpiewane i absolutnie nieposkromione:

"Chcę wykrzyczeć moją radość i śmiać się pełną gębą,
Zataczać się pijany nadmiarami swego życia..."

"Pędziliśmy jak wiatr.
[...]
Sięgaliśmy w oszołomieniu
po cybuch fajki,
twarde mięso wołu,
lędźwie kobiet..."

Ta radość i rozmach wciągają jak wir. Kolejne wiersze gnają rozpędzone po spirali życia, miga nam przed oczami kalejdoskop zdarzeń i miejsc, ludzi i epok: gwiżdżą syreny fabryczne, prerie szumią zbożem, wiatr strąca owoce jarzębiny... Sandburg - gdzieś w Ameryce, Meksyk, Rosja...
A potem niepostrzeżenie wir sięga do dna, żywioł życia zamienia się w żywioł śmierci, wszystko cichnie, więdnie i przemija:

"I wszyscy nadzy są w śmierci.
To nie młoda rozigrana nagość lata,
To nagość zimy życia,
[...]
I wszyscy martwi są w swej nagości:
nie kończący się fryz zdrętwiałego życia,
ciał, które utraciły wszelkie znaczenie ciała..."

Lundkvist redefiniuje także poezję i jej rolę:

"...piszę wiersze niedbale improwizowane,
wiersz musi być bez związku, inaczej umiera
w doskonałości..."

"Poezja nie podołałaby roli portowego dźwigu.
Poezja zajmuje się przede wszystkim tym, co nieznaczne,
nieomal niedostrzegalne i pozbawione ciężaru.
[...]
Poezja dotyka opuszkami palców i rzęsami,
z czułością niedostępną uchwytowi dźwigu."

Nie mogę już więcej przytaczać cytatów z Lundkvista, gdyż cała moja recenzja mogłaby składać się tylko z nich. W małym objętościowo tomiku zawartych zostało tak wiele prawd o życiu, tworzeniu i człowieczeństwie, że zaufałem szwedzkiemu poecie i chętnie dam mu się jeszcze poprowadzić, choćby przez chwilę, przez świat, który tak trafnie postrzega. Zanim sięgnę po kolejne książki Lundkvista, wpisuję go na listę moich ulubionych pisarzy.

Już od pierwszych wersów tomiku dałem się uwieść żywiołowi, jakim jest poezja Lundkvista. Życie jako żywioł rozlewa się obficie spomiędzy kartek, jest rozbuchane, rozśpiewane i absolutnie nieposkromione:

"Chcę wykrzyczeć moją radość i śmiać się pełną gębą,
Zataczać się pijany nadmiarami swego życia..."

"Pędziliśmy jak wiatr.
[...]
Sięgaliśmy w oszołomieniu
po cybuch...