Naturalizm? "Kaśka Kariatyda". I nie trzeba nic tłumaczyć.

374 strony wzburzonej krwi, zaciśniętych zębów i pulsującej skroni. Wściekłość, ból i niemoc. Każdy wypadek losu, który kierował życiem Kaśki Olejarek, głównej bohaterki, doprowadzając do jej trywialnego końca, powodował niewymowny ucisk w moim sercu i mózgu.

Tak jakby, cholera, cały świat, z Bogiem na czele sprzysiągł się przeciw tej biednej, zdrowej dziewczynie.
Choć jeśli Bóg jest mężczyzną to wydaje się być zrozumiałe.
Bo całe zło w tej książce, jeżeli nie pochodzi od mężczyzn, to już na pewno, od ich zwierzęcej chuci, która w czasach "Kaśki Kariatydy" panowała wszem i wobec.

Jeżeli żyłabym w czasach Zapolskiej, a tytuł ten wpadł mi w ręce, stałabym się pierwszą, najgorliwsza aktywistką feministyczną.

Ale nie żyję, i wiem, że żyć bym nie chciała. Bo w trakcie połykania tych naturalistycznych opisów, przybliżających mi realia świata Kaśki, łzy mi stały w gardle. I nie ze smutku, lecz z niewymownej złości.

Pozycja, która sieje zamęt w głowie. Nie da się jej przeoczyć .Zapomnieć, zamknąć. Mam tylko nadzieje, że kiedyś, w bliżej nieokreślonej przyszłości, wszystkie kobiety w końcu będą mogły poczuć się bezpieczne. Bo dopóki nie bedą bezpieczne, nie bedą mogły czuć się wolne.

Naturalizm? "Kaśka Kariatyda". I nie trzeba nic tłumaczyć.

374 strony wzburzonej krwi, zaciśniętych zębów i pulsującej skroni. Wściekłość, ból i niemoc. Każdy wypadek losu, który kierował życiem Kaśki Olejarek, głównej bohaterki, doprowadzając do jej trywialnego końca, powodował niewymowny ucisk w moim sercu i mózgu.

Tak jakby, cholera, cały świat, z Bogiem na czele...