O rany. Najdziwaczniejsza książka, z jaką dotąd było mi dane. Pierwszych 70 stron (z niespełna trzystu) czytałam 3 dni - tak opornie i z wielką niechęcią, i tak poważnie myśląc o zarzuceniu lektury, że aż dziw, że wytrwałam - i od rozdziału drugiego, czyli właściwej części książki, szłam już jak burza, nagle zaciekawiona i nagle (o zgrozo) zachwycona.
Groteska, makabra i absurd - skumulowane tak, że chwilami nie da się tego czytać. Ale potem z tej krwawej, chorej sieczki wyłania się opowieść właściwa, ponadczasowa, świetnie i z pomysłem napisana. Na pewno tym chętniej sięgnę po kolejne książki Małeckiego, choć ta była przeżyciem straszliwym i intensywnym. Niekoniecznie do polecania (nie mam sumienia, by skazywać kogoś na męki pierwszego rozdziału), ale z pewnością doceniam niesamowitą wyobraźnię autora i lekkie pióro. Będę śledzić jego twórczość. Naprawdę niezwykłe doświadczenie, które zapamiętam na długo.

O rany. Najdziwaczniejsza książka, z jaką dotąd było mi dane. Pierwszych 70 stron (z niespełna trzystu) czytałam 3 dni - tak opornie i z wielką niechęcią, i tak poważnie myśląc o zarzuceniu lektury, że aż dziw, że wytrwałam - i od rozdziału drugiego, czyli właściwej części książki, szłam już jak burza, nagle zaciekawiona i nagle (o zgrozo) zachwycona.
Groteska, makabra i...