Gdy zbiór opowiadań staje się największym wiralowym fenomenem literackim w historii, to dla mnie znak, że te opowiadania muszą być dobre. Co takiego w sobie ma publikowany na łamach ‘New Yorkera” „Kociarz” Kristen Roupenian, że został przeczytany aż dwa miliony razy? Musiałam się o tym przekonać i już na samym wstępie muszę Wam napisać, że nie bez powodu „Kociarz” został literackim odkryciem.

Książka liczy dwanaście opowiadań i opowiadanie o tytule „Kociarz” dało początek temu zbiorowi. To od tego opowiadania się wszystko zaczęło. Zbiór zaczyna się od opowiadania „Niedobry chłopiec” i muszę przyznać, że dla mnie to właśnie to opowiadanie podobało się najbardziej. Oczywiście każde z opowiadań jest tutaj na bardzo dobrym i takim samym poziomie i każde z nich opowiada o grupie pokolenia Instagrama oraz Tindera. „Niedobry chłopiec” to bardzo dobre i mocne rozpoczęcie zbioru, chyba z największym skupieniem zostało przeze mnie przeczytane. By nie spoilerować i nie psuć niespodzianki napisze tylko, że opowiada ono o bardzo szczególnej przyjaźni między pewnym małżeństwem oraz ich przyjacielem. Małżeństwo prowadzi z nim bardzo niebezpieczną grę, byleby tylko uzależnić od siebie mężczyznę. Co z tego wyniknie? Zakończenie będzie bardzo mocne i zaskakujące. Tytułowe opowiadanie „Kociarz” to studium kompleksów, lęków oraz nieradzenia sobie z drugim człowiekiem. Będziemy mogli zobaczyć, jak pewna dziewczyna radzi sobie w kontaktach z mężczyzną w wirtualnym świecie oraz w kontakcie twarzą w twarz. Na uwagę zasługują także opowiadania „Look at Your Game, Girl” oraz "Szramy" i "Lustro, wiadro i stara kość".

Każde z opowiadań jest niewielkiej objętości i choć forma jest wręcz minimalistyczna, to za to jakże bogata jest w treść. Prawie wszystkie opowiadania napisane są na podstawie jednego prostego motywu i maksymalnie występuje w nim kilka postaci. Żadne opowiadanie nie łączy się ze sobą pod względem treści, ale za to łączy je ogromny ładunek emocjonalny i próba sportretowania współczesnego społeczeństwa. Żadne z opowiadań nie jest rozwleczone albo nie kończy się za szybko i nagle. Ogromnym plusem autorki jest to, że każde z jej opowiadań jest idealnie wyważone, przy czym temat poszczególnego opowiadania jest wyczerpany. Cały zbiór napisany jest prostym językiem, w którym jednak da się wyczuć pewną barwność. Nie będziemy mieli żadnej trudności z odbiorem teksów, z ogromnym zainteresowaniem oraz z wachlarzem różnych uczuć będziemy czytać i zastanawiać się, czym jeszcze autorka nas zaskoczy i zaszokuje. Na pewno nie będziemy się nudzić.

„Kociarz” Kristen Roupenian to opowieść o codziennym i szarym życiu, lecz pokazana w krzywym zwierciadle. Poznamy tutaj dwanaście różnych historii, które będą portretem pokolenia w skondensowanej formie. Przeczytamy o braku umiejętności radzenia sobie z prawdziwym światem, niemożnością nazywana uczuć, o radzeniu sobie z własnymi emocjami. Każdy z bohaterów ma swój własny wyidealizowany i co najważniejsze wirtualny świat, który okaże się pułapką. „Kociarz” zachwyca i fascynuje i jednocześnie oburza i przeraża. Przekonajcie się sami, dlaczego został okrzyknięty fenomenem. Polecam.

Gdy zbiór opowiadań staje się największym wiralowym fenomenem literackim w historii, to dla mnie znak, że te opowiadania muszą być dobre. Co takiego w sobie ma publikowany na łamach ‘New Yorkera” „Kociarz” Kristen Roupenian, że został przeczytany aż dwa miliony razy? Musiałam się o tym przekonać i już na samym wstępie muszę Wam napisać, że nie bez powodu „Kociarz” został...