Ależ to było żenujące...
Nie znajdę lepszego słowa żeby opisać to co czuję względem książki, bohaterki i jej zachowania, a nawet samego pomysłu żeby nazwać ją komedią kryminalną, niż zażenowanie. Autorowi nie jest wstyd, a mnie - czytelnikowi - tak.
Czytanie tej "komedii kryminalnej"  to chwile od - dosłownie! - pierwszej strony wypełnione narastającą niechęcią do koszmarnej głównej bohaterki, pani Zofii.
Nie wiem skąd przyszło autorowi do głowy, że ktoś taki może bawić...?
I do tego ten język - powtórzę - żenada.
Ratować całość mógłby ewentualnie wątek kryminalny, jednak nie jest zaskakujący i szybko można dodać dwa do dwóch, a wtedy bohaterka irytuje jeszcze bardziej, a i zagadka z przeszłości dotycząca jej męża zupełnie przestaje dziwić...
Jeżeli będzie mi dane dożyć, i za czterdzieści lat chociaż w 1/5 będę przypominać panią Zofię, to sama własnoręcznie znokautuję się - jeśli nie własną pięścią, to wózeczkiem, tak, że oba kółka się pourywają.

Ależ to było żenujące...
Nie znajdę lepszego słowa żeby opisać to co czuję względem książki, bohaterki i jej zachowania, a nawet samego pomysłu żeby nazwać ją komedią kryminalną, niż zażenowanie. Autorowi nie jest wstyd, a mnie - czytelnikowi - tak.
Czytanie tej "komedii kryminalnej"  to chwile od - dosłownie! - pierwszej strony wypełnione narastającą niechęcią do...