W końcu się udało, bo szczerze się przyznaję, że mam problem z tym autorem. Nie wiem, może dotychczas trafiałem na słabsze pozycje, ale przecież część z nich była tak wysoko oceniana. Wybrałem tę pozycję trochę podstępem, trochę dla odmiany od cegieł, które mam już za sobą. Niecałe pięćset stron dla dwudziestu opowiadań zapowiadało się dobrze – celem było jak najbardziej ograniczyć z pozoru zbędne opisy i rozwlekanie pobocznych wątków. Wiedziałem, że przy tak ograniczonym polu manewru autor będzie musiał szybko rozprawiać się z tematem, a co za tym idzie, sprawnie żonglować wydarzeniami.

I co? „Nocna zmiana” to taka mini pigułka twórczości Stephena Kinga, a świadomość, że historie przedstawione w siedmiu z tych opowiadań doczekały się ekranizacji, tylko zaostrzyła mój apetyt. I faktycznie. Było krótko jak na mistrza i konkretnie. Nawiedzone społeczności, pozaziemskie byty i pradawne wierzenia. Za chwilę ożywały maszyny, zabawki czy przedmioty, które przecież powinny być codziennym dodatkiem, a nie dyktować warunki w społecznej hierarchii. Większą jednak część, poza oczywiście szczurzym elementem stanowi tu rasa ludzka. Sama w sobie, bo człowiek to w końcu najokrutniejsza postać i najbardziej nieprzewidywalna. Spotkamy się z seryjnymi mordercami, zwykłymi mieszkańcami, których sytuacja zmusiła do trudnego, ostatecznego kroku. Z dziwakami bądź też dżentelmenami, którzy rozwiązują dzielący ich spór ekstremalnym wyzwaniem.

Dostałem to na co liczyłem. Było szybko, sprawnie i konkretnie. Świetne historie i gdybym miał jeszcze raz zacząć swoją podróż ze Stephenem Kingiem rozpocząłbym ją właśnie od tej pozycji. A dalej? Cóż, nie odrzucam możliwości, że dojdzie do kolejnego spotkania, ale tym razem zdam się na wytyczne Roberta Ziębińskiego i jego książkę „Stephen King. Instrukcja obsługi”. Może On pomoże mi wytyczyć jakiś odpowiedni kierunek.

W końcu się udało, bo szczerze się przyznaję, że mam problem z tym autorem. Nie wiem, może dotychczas trafiałem na słabsze pozycje, ale przecież część z nich była tak wysoko oceniana. Wybrałem tę pozycję trochę podstępem, trochę dla odmiany od cegieł, które mam już za sobą. Niecałe pięćset stron dla dwudziestu opowiadań zapowiadało się dobrze – celem było jak najbardziej...

Pierwszy tom opowiadań Stephena Kinga . Dwadzieścia historii o zwykłych ludziach i codziennych przedmiotach,o czajacych się stworach i oszalałych maszynach. O świecie,w którym to,ci na pozór bliskie i swojskie zawodzi,a szaleństwo i ślepa furia stają się jedyna rzeczywistością. O czającym się pod powierzchnią obłędzie. Wiele z tych opowiadań przeniesiona na mały lub duży ekran- m.in "Cmentarną szychtę"czy "Dzieci kukurydzy".

Bardzo dobry zbiór opowiadań! Niektóre dobre inne jeszcze lepsze,wiadomo tak to jest ze zbiorami. Bardzo polecam!

Pierwszy tom opowiadań Stephena Kinga . Dwadzieścia historii o zwykłych ludziach i codziennych przedmiotach,o czajacych się stworach i oszalałych maszynach. O świecie,w którym to,ci na pozór bliskie i swojskie zawodzi,a szaleństwo i ślepa furia stają się jedyna rzeczywistością. O czającym się pod powierzchnią obłędzie. Wiele z tych opowiadań przeniesiona na mały lub duży...

Jak to z takim książkami. Opowiadania są lepsze i gorsze.

Jak to z takim książkami. Opowiadania są lepsze i gorsze.

Nie skończyłam. Opowiadania zdecydowanie nie są dla mnie.

Nie skończyłam. Opowiadania zdecydowanie nie są dla mnie.

Po chyba 30 latach powróciłem do pierwszego zbioru opowiadań Stephena Kinga i była to zaskakująco świeża rozrywka. Owszem, są tu teksty lepsze i gorsze ale w każdym, nawet najkrótszym opowiadaniu mamy świetnie nakreślonych bohaterów, którzy już od pierwszych zdań wydają się być ludźmi z krwi i kości. Wiele z tych opowiadań stało się klasyką gatunku. Najbardziej spodobały mi się "Dola Jeruzalem" (epistolarny horror w stylu A.E. Poe),Czasami wracają, Truskawkowa wiosna, Pole walki, Gzyms, Ktoś na drodze i Ostatni szczebel w drabinie (najlepsze i najsmutniejsze opowiadanie w tym zbiorze).

Po chyba 30 latach powróciłem do pierwszego zbioru opowiadań Stephena Kinga i była to zaskakująco świeża rozrywka. Owszem, są tu teksty lepsze i gorsze ale w każdym, nawet najkrótszym opowiadaniu mamy świetnie nakreślonych bohaterów, którzy już od pierwszych zdań wydają się być ludźmi z krwi i kości. Wiele z tych opowiadań stało się klasyką gatunku. Najbardziej spodobały mi...

Lepsze, gorsze, nierówne te opowiadania. Nadal nie jestem wielkim fanem Kinga, ale musiałem się o tym ponownie przekonać.

Lepsze, gorsze, nierówne te opowiadania. Nadal nie jestem wielkim fanem Kinga, ale musiałem się o tym ponownie przekonać.

Warto przeczytać dla "Quiters, Inc". Niektóre z opowiadań przypominają mi o skeczu o Stephenie Kingu z "Family Guy".

Warto przeczytać dla "Quiters, Inc". Niektóre z opowiadań przypominają mi o skeczu o Stephenie Kingu z "Family Guy".

Nie jestem w stanie przypomnieć żadnego tytułu opowiadania. Może to tylko moja obrzydliwie zła pamięć, może po prostu nie były tego warte.

Choć przyznam, że jeden z nich do dzisiaj tkwi w mojej pamięci. Ten opowiadający o ponad przeciętnej wielkości szczurach które były w fabryce. Ten bym uznała za najlepszy.

Nie jestem w stanie przypomnieć żadnego tytułu opowiadania. Może to tylko moja obrzydliwie zła pamięć, może po prostu nie były tego warte.

Choć przyznam, że jeden z nich do dzisiaj tkwi w mojej pamięci. Ten opowiadający o ponad przeciętnej wielkości szczurach które były w fabryce. Ten bym uznała za najlepszy.

Mam mieszane uczucia po przeczytaniu tego zbioru opowiadań. Są wśród nich bezdennie głupie, jak to z maglem i to z ciężarówkami, niemal zabawne, jak to z chodzeniem po gzymsie na dużej wysokości, jak też opowiadania tematycznie i literacko na wysokim poziomie, jak „Kobieta na sali”, przy czym gdy King zaczyna pisać na poważnie, to robi się strasznie dołująco.
Wielbicielom Kinga książkę polecam.

Mam mieszane uczucia po przeczytaniu tego zbioru opowiadań. Są wśród nich bezdennie głupie, jak to z maglem i to z ciężarówkami, niemal zabawne, jak to z chodzeniem po gzymsie na dużej wysokości, jak też opowiadania tematycznie i literacko na wysokim poziomie, jak „Kobieta na sali”, przy czym gdy King zaczyna pisać na poważnie, to robi się strasznie dołująco.
Wielbicielom...

Niektóre opowiadania są rewelacyjne, na przykład: ostatni szczebel w drabinie, gzyms czy dzieci kukurydzy, niestety większość przeciętna.

Niektóre opowiadania są rewelacyjne, na przykład: ostatni szczebel w drabinie, gzyms czy dzieci kukurydzy, niestety większość przeciętna.